Almiral Mouchez puntualiza o caso Rouco Varela

Almiral Mouchez, competente e ilustrado participante en varios foros de Internet, acaba de colgar neste blog unha interesantísima disertación sobre o caso da sobriña espida do cardeal Rouco Varela. Como sei da fiabilidade que teñen sempre as palabras deste home –poseedor, entre outras boas condicións, dunha das mellores plumas de Galicia, serían moitos os que se sorprenderían se se dese a coñecer a quen corresponde o pseudónimo– non só saúdo con agrado a súa aportación de comentarista senón que me prace salientar o seu comentario traéndoo a primeira páxina. Almiral Mouchez di o seguinte:

Ultimamente teño que saír tanto en defensa de Rouco Varela (de familia moi levada coa miña, si señor, para xa ven vostedes o que eu lle debo...) que xa me empezo a preocupar de maneira seria. Pero neste caso tampouco podo evitalo, porque nada do que se está a dicir é verdade. Miren vostedes, esa rapaza, á que eu non recordo, pero creo que si ao seu pai, non di a verdade. E crean que non me gusta citar, baixo un seudónimo, a persoaas que non se poden defender. Mais o certo é que a cuestión nin sequera se parece ao que se está a dicir. Rouco fixo, no seu día, ben. Eu, no seu caso, tería feito exactamente o mesmo. Miren: O hoxe cardeal tiña e ten unha irmá, Visita, un tanto raiante pero boa muller. Grazas a Deus aínda lle vive. Ela, Visitación, quedou moi nova viúva e con catro nenos. Nunha situación económica dificilísima. Permítanme obviar os detalles. Cando os seus pais -aos que ela coidara- morreron, Tucho estaba en Alemaña. Xa se ordenara sacerdote, e era un profesor novo. Acordaron partir o capital, e el díxolles: Mirade, eu son sacerdote, e para min non quero nada. Amañade vós a vosa maneira. Pero a casa deixádella a Visita, que está aí cos nenos, e foi quen coidou a papá e mamá. E os seus irmáns, incluído o pai desta pajarita do Interviú, dixeron que diso nada, que todos tiñan fillos, e que a cada un o seu. Fíxense vostedes que incluso chegaron a provocar que a casa na que Visita estaba cos fillos saíse a subasta..! E Rouco, que non tiña os cartos pero que os buscou (isto non o sabe case ninguén, agora sábeno vostedes), pediu os cartos onde puido. Dise que llos deixou quen hoxe é un importante coengo en Santiago. Falso. Eu creo que foi un dos poucos galegos dos que se sabe que non quixo ser bispo, poeta extraordinario e sacerdote queridísimo. Pero iso dá igual. O caso é que Tucho lle comprou a casa a Visita, en silencio. Pero iso si, despois díxolles aos irmáns, con todo o sacerdote que era e hoxe un señor cardenal de la santamadreiglesia: ASÍ O BUSCASTES, E ASÍ QUEDA ISTO. O QUE QUIXESTES, FOI. PERO QUE SAIBADES QUE NUNCA EN VIDA MIÑA ESTE CAPITAL SE PARTE. QUE LEVE AS LEIRAS QUEN QUEIRA, QUE COLLA A AUGUA QUEN A PRECISE E QUE COLLA A HERBA QUEN TEÑA FALTA DELA, PERO MENTRES EU VIVA ESTE CAPITAL QUEDARÁ SEN PARTIR. Así fixo, e fixo ben. Almiral Mouchez