Non sei quen será Arume dos Piñeiros e case prefiro seguir descoñe-cendo a identidade concreta da persoa que agocha este seudónimo na arañeira. E non o digo porque pense que me poda defraudar o coñecemento desa persoa, que se mostra dignamente representante da especie humana, boísimo experto en cultura italiana, gorentoso amador da gastronomía do país de Dante e intelixente esculcador de realidades e subrrealidades varias.
Nun post que acaba de deixarme na entrada anterior repróbame con razón que non falase abondo das trippe (tripas) toscanesas e romanas, que para el –e para min– son un manxar delicioso. Un manxar que el coñece moito mellor ca min, polo que se ve, pois eu non as probei en Siena e el comeunas con queixo parmigiano e con fabas. Arume compáraas máis cos callos madrileños (sen garbanzos) que cos galegos. Nisto quizais non podamos concordar de todo, pero o seu apunte sobre o tema resulta do máis suxeridor.
A Arume emepecei a lelo cando era un dos habituais contertulios de Marcos Valcárcel nas Uvas na Solaina, e agora sigoo no seu propio blog, Arume dos Piñeiros, que leva o significativo subtítulo de Caxigalines nela reguera’l campizu. Un lugar recomendábel para quen busque a crítica intelixente, a expresión fina dos feitos e un toque de cosmopolitismo fiorentino. Grazas e noraboa, Arume.
Nun post que acaba de deixarme na entrada anterior repróbame con razón que non falase abondo das trippe (tripas) toscanesas e romanas, que para el –e para min– son un manxar delicioso. Un manxar que el coñece moito mellor ca min, polo que se ve, pois eu non as probei en Siena e el comeunas con queixo parmigiano e con fabas. Arume compáraas máis cos callos madrileños (sen garbanzos) que cos galegos. Nisto quizais non podamos concordar de todo, pero o seu apunte sobre o tema resulta do máis suxeridor.
A Arume emepecei a lelo cando era un dos habituais contertulios de Marcos Valcárcel nas Uvas na Solaina, e agora sigoo no seu propio blog, Arume dos Piñeiros, que leva o significativo subtítulo de Caxigalines nela reguera’l campizu. Un lugar recomendábel para quen busque a crítica intelixente, a expresión fina dos feitos e un toque de cosmopolitismo fiorentino. Grazas e noraboa, Arume.
9 comentarios:
Non sei como agradecerlle esto, amigo Perfecto. Buscarei a maneira de recompensar este honor que me fai.
Unha aperta moi emocionada.
Pois si señor, o tal Arume élle un blogueiro de primeira liña, un esculcador incansable da realidade, un paradigma do bo gusto e de xenerosidade que traballa abondo cada día para agasallarnos coas súas reflexións, sempre adobiadas e rebaixadas cunha dose deliberada de glamour, vamos, un blogueiro sen premio ningún que nos fai preguntarnos a cotío de se merecemos realmente esta súa dedicación.
Concordo co seu post, amigo Perfecto.
Trátase dun comentarista fino, informado e intelixente que sempre aporta unha dose de crítica necesaria.
As veces co risco de ser mal interpretado.
Un tipo listo ese Arume!
¡Bo, un cantante! (operístico, pero cantante)
Para o meu gusto, non tan "esculcador de realidades e subrrealidades varias" coma o de Arume, os callos romanos son bastante sosos, e o queixo é unha cousa que hai que tomar con pan e non requentado e mesturado co resto da comida. Tamén lles faltan o picante e o comiño. E os garavanzos, claro, ese produto de importación na cociña galega que tan ben lles vai.
Pois eu tampouco sei que é o creador ou a creadora dese ser virtual que é Arume, nin intentarei sabelo, pero súmome ás súas palabras, e aínda engadiría que é excepcional.
Permítanme simplemente unha nota para MS: un parmigiano con rucola (noces, se quere, pero non fai falta) e un aceto balsámico de Modena (eu uso o Giusti, pero tampouco hai que ser tan exquisito) con aceite de, poñamos, Pienza ou Montepulciano é sublime. E non fai falta moita preparación (eu non lle botaría nin basilico) como ve.
O comino é, con moito, para min, o peor dos callos á galega. Moito máis có exceso habitual de garbanzos.
Aproveito para agradecerlles os seus galantes cumpridos.
Arume é un espírito inquieto e refinado, sempre elegante e mesurado, un luxo que compartimos nas blogoleiras desta banda.
Aínda así, e a risco de deixar unha rúbrica paleta: o queixo con pan, si señor, coma ms.
ndnvbghbfjhfu8
golden goose outlet
supreme outlet
supreme outlet
golden goose outlet
golden goose outlet
golden goose outlet
golden goose outlet
golden goose outlet
golden goose outlet
golden goose outlet
Publicar un comentario