Os libros de Díaz Pardo

Atarefado como ando case exclusivamente na recatalogación da miña biblioteca, vou de sorpresa en sorpresa. Resulta enormemente interesante somerxerse varias veces na vida no proceloso mar dos libros que un vai acumulando ao longo dos anos. Atópanse dedicatorias de autores que un non sabía que as tiña, notas que fan revivir un pasado esquencido, cartas de amor e desamor perdidas entre as follas dos volumes, vellos manuscritos e artigos mecanografiados, etc. A min ata me apareceu un carnet da Sala de Bingo do Círculo Mercantil e Industrial de Santiago do ano 1979. Debe se o único deste tipo que me fixeron en toda a vida porque, en xeral, nunca pertencín a clubes, casinos nin sociacións deportivas ou polo estilo. E, por certo, niso do Bingo tampouco fun nunca afortunado.

Maís interesante aínda é ir vendo como evolucionou a actividade editorial en Galicia e o uso do idioma galego por parte dos autores, por exemplo. Hainos que ata cambiaron as grafías dos seus nomes e/ou apelidos varias veces. De momento, o que máis me chama a atención é a enorme importancia que tiveron as Ediciós do Castro de Isaac Díaz Pardo, unha editorial que algún día os especialistas da cultura galega deberían estudar a fondo para situala en todo o esplendor que merece esta editora. Isaac publicou centos de libros e, sobre todo, deu ao prelo o que había que dar sen limitarse aos corsés culturalistas e saudosos que caracterizaron a outros editores galegos. A case todos, en xeral.

No enorme fondo de Ediciós do Castro, sobre todo nas décadas de 1970 e 1980, está a Galicia real, a dos problemas, as solucións e a análise crítica. Literatura, poesía, ensaio... hai de todo no seu catálogo. Está ata o poeta Ho-Chi-Ming, traducido por Neira Vilas. Hai estudios sobre o anarquismo, o comunismo, o marxismo, o liberalismo, o capitalismo. Sobre case todo. E sobresae a edición de publicacións periódicas sobre Cerámica, Aqrueoloxía, Xeoloxía, Mineraloxía, Edafoloxía, Tecnoloxía, Medio Ambiente, Historia, Economía, Arquitetura, etc. Vendo o moito que se publicou na hoxe case desaparecida Ediciós do Castro parece como se os da miña xeneración nos tocase vivir nun país desenvolvido, moderno e actualizado. Xa sei que só é un espellismo, pero a culpa non é de Isaac Díaz Pardo.

Os de Angrois

Estase a falar ben e moito dos veciños de Angrois, unha aldea próxima á capital de Galicia, que mostraron a excelencia humana botándose inmediatamente a salvar vidas e atender feridos no dramático accidente que vén de suceder en Santiago. Curiosamente, enfrascado como ando en reorganizar e catalogar a miña biblioteca, atópome co Diccionario Enciclopédico Gallego-Castellano de Eladio Rodríguez González, no seu tempo membro da Real Academia Galega, que tamén fala dos veciños de Angrois, pero da seguinte maneira:

“ANGROIS. Nombre una aldea próxima a la ciudad de Santiago, que ha dado lugar a la formación de varias frases y locuciones muy gallegas, funadas en un supuesto pueblo imaginario de habitantes rudos. // ¿Coidas que son de Angrois?, ¿crees que soy tonto y me engañas? // Non veño de Angrois, y también non vimos de Angrois, dícenlo aquellos que no quieren pasar plaza de cándidos, de ionecentes o de poco avisados. // Parece que vés de Angrois, se dice al que da señales de estar abobado o de tener corto entendimiento. // ¿Seica somos de Angrois ou que?, suele objetarlo el que cree que lo tomo por inexperto o por torpe”.

Por desgraza, tivo que suceder algo tan terribel como o que pasou o día 24 de xullo para que os de Angrois pasen á máis recente historia como excelentes persoas, cidadáns xenerosos e solidarios e exemplo de bonhomía. O paso dos tempos adoita presentar estes paradoxos.

Os ricos non choran, evaden impostos

Foto Xosé Castro (La Voz de Galicia)

Amancio Ortega, o home mais rico de España e o cuarto máis rico do mundo, cunha fortuna valorada en 40.000 millóns de euros, non é precisamente o que máis se distingue por pagar relixiosamente os seus impostos. Unha sentenza do Tribunal Supremo acaba de obrigalo a pagar 33 millóns de euros máis do que pagou polo que lle correspondía polos anos que pasaron do 2001 ao 2003 (ver El País). Emilia Pérez, a súa muller, e a súa filla Marta Ortega tamén deberán pagar 336.942 e 897.720 euros, respectivamente, e o daquela videpresidente de Inditex, Xosé María Castellanos, terá que abonar 365.000 euros máis en impostos.

Entre os catro, trataron de non pagar case 37 millóns de euros do que lles correspondía de impostos polos tres anos investigados pola Facenda Pública, despois de que Amancio Ortega e Castellanos  configurasen “un artificioso entramado patrimonial coa finalidade de beneficiarse dunha exención que por definición non resulta aplicábel”, segundo acaba de sentenciar a sala do contecioso-administrativo do Tribunal Supremo. Amancio Ortega, a súa muller, a súa filla e o daquela home de confianza Xosé María Castellanos, actualmente á fronte de NCG, baixo a direccón deste último, armaron unha arañeira financeira coa intención de aforrar case 37 millóns de euros no que lles correspondía pagar de impostos despois de teren logrado cuantosísimos beneficios coa venda de accións de Inditex cando este grupo empezou a cotizar na Bolsa. Só no caso de Amancio Ortega, estes beneficios foron de 1.300 millóns de euros, e o armadillo de sociedades empregadas para intentar non pagar impostos comprendeu varias Sicav ou Simcav e empresas familiares como Ponte Gadea, Licidia, Inversiones Menlle, Alazán, Keblar, etc.

Para que se diga que os nosos millonarios son xenerosos.

Ao servizo do imperialismo

Estará o primeiro mundo gobernado por unha panda de incompetentes que nos levaron a crise que estamos a padecer? Será Europa unha trela composta por cónsules do imperialismo para atarnos ben atados ao poder dos USA? O tratamento a que foi sometido o presidente de Bolivia, Evo Morales, cando volvía de Moscú logo de asistir a unha reunión de paises podutores de gas natural, pon os pelos de punta. E, coma sempre, foi o goberno de Mariano Rajoy o que máis sobranceou as súas ínfulas de lacaio dos Estados Unidos.

Baseándose no rumor infundado de que o avión presidencial boliviano podía transportar clandestinamente a Edward Snowden, o ex empregado da NSA que anda destapando as malas artes dos servizos segredos norteamericanos, varios países europeos (España, Portugal, Francia e Italia) mostraron o seu servilismo ao imperialismo negándolle permiso a volar sobre os seus espazos aéreos ou a aterrar nos seus aeroportos. O avión de Evo Morales tivo así que parar no aeroporto de Viena e permanecer nel durante case un día, dando orixe a un dos episodios máis vergonzosos que se deron na diplomacia europea das últimas décadas.

E quen foi o máis adiantado representante desta provocación exercida contra o goberno de Bolivia? Nada menos que o embaixador de España en Austria, Alberto Carnero, que cumprindo ordes do ministro español de Exteriores, José Manuel García-Margallo, se presentou no aeroporto de Viena, a horas intempestivas da madrugada, pedíndolle a Evo Morales que lle deixase subir a bordo do avión para tomar un café dentro. Sen dúbida o diplomata español tamén quería facer el mesmo de espía. O presidente de Bolivia díxolle que non, que el non era un criminal.

A primeira consecuencia xa é que, en varios países de Latinoamérica (Bolivia, Arxentina, Ecuador, Venezuela...) volven a mirar cara a Europa, e particularmente cara a España, como se fose un territorio do que hai que desconfiar. Evo Morales, sen que lle falte a razón, considerou que el e o seu avión presidencial foron secuestrados.

Polo demais, resulta curioso comprobar como un goberno coma o de España, que deixou campar as súas anchas o vós segredos da CIA cando transportaban presos clandestinos tomados en Irak ou en Afganistán, se mostre agora tan puntilloso co avión presidencia dun país que non só debería ser amigo senón tamén considerado como antigo fillo da “Madre Patria”. Debe ser por aquilo de que, como é sabido, o infanticidio sempre foi unha práctica que, máis ca unha excepción, constitúe unha regla. E en política, cando se trata de servir ao amo, máis aínda.