Polos que saben resistir

Aos seus 93 anos, Stéphane Hessel, un alemán naturalizado francés dende 1937 que lle axudou a De Gaulle a facer a resistencia contra os nazis, dirá nun discurso que vai dirixir hoxe aos franceses que “a primeira década do noso século remata cun fracaso. Un fracaso lamentable para Francia, un fracaso grave para Europa, un fracaso inquietante para a sociedade mundial”.

Hessel lembra os obxectivos para o desenvolvemento que se procalamaron na Conferencia Mundial das Nacións Unidas do ano 2000, coa proposta de reducir á metade o número de pobres en 15 anos. Para a mesma data debería emprenderse unha nova negociación que rematase o vello conflito de trinta anos que afecta ao Próximo Oriente, e tería que haber un máis equitativo reparto de todos os bens común esenciais, que son a auga, o ar, a terra e a luz. Lonxe de cumprírense eses obxectivos, rematamos a primeira década do século XXI cun absoluto fracaso. Como apunta Hessel, con máis ricos muy ricos e con máis pobres muy pobres ca nunca.

Abondan, polo tanto, os motivos de indignación. En primiro lugar, como sinala o prestixioso intelectual francés, un dos mellores embaixadores que tivo Francia en todos os tempos, pola complicidade entre os poderes políticos e os poderes económicos e financeiros, demasiado ben organizados a nivel mundial para satisfacer a codicia e a avideza dalgúns dos seus dirixentes, divididos e incapaces de entendérense para dominar a economía en beneficio dos pobos. “Mesmo cando teñen  á súa disposición a primeira organización verdadeiramente mundial da historia, esas Nacións Unidas ás que poderían ser confiadas de común acordo a autoridade e as forzas necesarias para porlle remedio ao que vai mal”, salienta Stéphane Hessel.

Polo menos aínda nos queda unha conquista democrática esencial, segundo Hessel, resultado de dous séculos de loita cidadá: “A que nos permite reivindicar o dereito de escoller para que nos dirixan mulleres e homes que teñan unha visión clara e entusiástica do que se pode e se debe conseguir na segunda década que se abre mañá... Que tomen respiro sobre autores animosos que se expresaron estes últimos meses, sobre Susan George e o seu bonito libro Leurs crises, nos solutions, sobre Edgar Morin e o seu último tomo de L’Ethique, sobre Claude Alphandéry e as súas propostas para unha economía social e solidaria. Con eles, sabemos o que é posíbel conseguir”.

Con estes ánimos de Stéphane Hessel, eu tamén ergo a copa polos cidadán e cidadás que saben resistir. Faranos falta facelo no 2011.

O sátrapa Alonso

Un sátrapa anda solto polas rúas de Boiro. Chámase Xesús Alonso, e é o patrón dun grupo conserveiro que leva o seu propo nome (Jealsa). Na festa de Nadal que lles ofreceu aos seus traballadores aproveitou para levar a uaga aos seu muíño político. Veremos que fariña lle sae.

Dixo este nada escrupuloso patrón de empresa que “se nas próximas eleccións (referíndose ás municipais) estes señores (facendo alusión ao alcalde nacionalista que goberna a vila e aos seus coaligados munícipes) repiten mandato, eu voume de Boiro”. E aínda algo máis ameazante: “Se as cousas andan mal, moitos de vós perderiais os postos de traballo”, soltoulles aos traballadores no medio do turrón.

Non serei eu quen lle negue o dereito de libre expresión a un intrépido mesturador da politíca e os negocios como é o coñecido empresario boirense, pero non estaría de máis algo de cordura na súa cabeciña. Aproveitar, como aproveitou el, unha festa de empresa navideña para facer un mitin político parece propio unicamente dos tempos nos que Alonso mamou de Franco a arte de manipular as conciencias. Especialmente lamentábeis son as seguintes palabras tamén pronunciadas nesta ocasión: “Non só vos pido o voto para el (para Xoán Xosé Dieste, precandidato do PP) senón que lle axudemos na campaña. El é un economista, con prácticas na nosa empresa, que non ten nada que ver co filósofo ou os dous pinpantes que o acompañan no goberno”.

Realmente parece que o túnel do tempo devolveu a alguén de Boiro ao pasado. Pois non pense ninguén que Xesús Alonso se arrepinte do que dixo. Hoxe publicou o seu discurso íntegro nunha paxina de publicidade que fixo insertar en El Correo Gallego.

Luis Mariñas

Morrer é inevitábel, pero canta dor nos pode traer a morte cando nos leva un ser querido. Acabo de enterarme do pasamento de Luís Mariñas, 63 anos, e sinto como se me encolle o corazón diante da perda dunha persoa tan querida.

Nalgún tempo Luís e maís eu fomos case inseparábeis. Sabiamos de memoria as pedras da vella Compostela e procurabamos non tropezar nelas máis ca cando era absolutamente inevitábel. Nunca esquecerei aquela etapa na que Marías Teresa Navaza, Xosé María Palmeiro e eu mesmo traballamos ilusionadamente con Luís Mariñas na difícil e comprometida posta en marcha dunha pretelevisión galega (véxasenos na fotografía cando faciamos Panorama de Galicia dende un piso da compostelá rúa do Vilar).

Mariñas era unha das mellores persoas que pasaron non só pola miña vida profesional senón tamén pola privada. Era un amigo insobornábel, un compañeiro, un auténtico camarada no sentido vital do substantivo. Coido que, coma tantos outros, a vida non lle deu todo o bo que merecía e, dende logo, el deulle aos outros máis do que lle deron a el os demais porque Luís era, entre outras cousas admirábeis, un dos bós e xenerosos. Botarémolo moito de menos.

O mundo feliz de Feijóo: dentro de pouco non haberá doentes nin farán falta os médicos

Pois parece que Pachi Vázquez, secretario xeral do PSdeG-PSOE e médico de profesión, non andaba tan descarrilado cando lle preguntou no Parlamento ao presidente da Xunta se se pagaba máis aos médicos por daren altas sen probas complemenetarias polas tardes.  Algunhas almas cándidas, que nos lles importou faceren de acólitos do alarmante proceso de privatización posto a andar sobre a sanidade pública galega, puxeron daquela o grito no ceo: que escándalo, dicían, que un médico diga o que está dicindo.

Agora resulta que non é só Pachi Vázquez. Outro Vázquez, neste caso Francisco Vázquez Vizoso, responsábel da agrupación médica da CIG, acaba de manifestar que o documento do Sergas que intenta regular as xornadas dos hospitais é talmente confuso e que cada centro médico interprétao ao seu xeito. Hai hospitais nos que, se o doente sae dunha destas consultas dado de alta pola tarde, o seu médico cobra máis. En vez dos 20 euros que cobraría por unha consulta ordinaria fóra do horario habitual, 35 euros se no resultado final vai comprendida a alta médica do doente.

Sanidade dixo que non é obrigatoiro que se produza a alta médica, pero agora o respresentante médico da CIG tamén pon en dúbida a medida aplicada polo goberno de Núñez Feijóo. “A falta de claridade do documento e o seu carácter cladestino está provocando unha gran variabilidade na súa aplicación práctica”, sostén o responsábel médico do sindicato nacionalista.

O problema vai ser cando xa consigan darlle a alta a todo quisque. Canto e por que van cobrar os médicos daquela? Dá a impresión de que Feijóo e a súa conselleira Pilar Farjas van camiño de conseguir o mundo feliz dunha Galicia sen doentes. O que será igual tamén a unha Galicia sen médicos. Ata poderemos volver a fumar e todo.

Cada un a súa vela

Nin me tocou a lotaría nin teño moitas gañas de seguir escribindo chorradas neste blog, pero débolle a algúns amigos unha explicación e esa explicación vóullela dar. Un xa non está para trotes. “Caballo le dan sabana porque está viejo y cansado, pero no se dan ni cuenta que un corazón amarrado cuando le sueltan las riendas es caballo desbocado”, como escribíu María Teresa Chacin para a famosa canción colombiana Caballo viejo (a mesma que Julio Iglesias estragou con moito éxito para a súa carteira).

Repasando só moi pola tona a actualidade política galega, observo que Pedro Arias volve a espirse –agora no Parlamento Galego– deixando ao ar do inverno o seu cú de político-intelectual reconvertido dende unha esquerda de cartón pedra a unha dereita de lixiviado urxente. Realmente hai que seguir vivindo para ver, como dicía o Séneca taurino.

Unha cousa é que Zapatero e a súa cohorte, cada vez máis disminuída, foran capaces de levarnos cara o abismo ao que nos levaron, e outra moi distinta é que Pedro Arias, Miguel Cancio e unha ducia máis de gaitas en fole pretendan interpretarnos a decadencia do reino das malas artes.

Como sigan así, claro que amenazo con volver a escribir en Croques. E que cada pao aguante a súa vela. ¿Ou non?

As uvas están tristes

Este vaise i aquel vaise, e todos, todos se van. Aínda non sairamos da orfandade na que nos deixou Paco Del Riego, e fóisenos agora Marcos Valcarcel. Estamos na outonía e caen as follas dos grandes carballos. Quen vai coidar agora as uvas? En que solaina imos catar o viño novo?

A Estreñida

Algo me di que non andaron moi acertados os padriños da nova caixa de aforros galega. Bautizar cun nome tan enormemente longo e falto de imaxinación como Novacaixagalicia algo que se podía chamar, por exemplo, Novagalia ou Galinova, ou ata se cadra A Nova a secas, paréceme a min que é manexar o hisopo con impericia.
E, para máis inri, reparen no acróstico derivante: Nova Caixa Galega (NOCAGA). Adiviñen como lle van chamar ao neófito: A Estreñida, sen dúbida.

Que lles dean aos bancos

Éric Cantona é un futbolista francés que triunfou no equipo inglés Manchester United despois de levar unha carreira deportiva marcada por varios actos de releldía no seu país de orixe. Nos 432 partidos que xugou ao longo da súa vida deportiva marcou 161 goles e tamén interpretou algúns papeis en varias películas e documentais franceses.
O seu nome saltou otra vez á actualidade internacional como promotor da idea de que hai que facer algo para enfrontarse contra o perverso poder dos bancos. “O sistema está construído sobre os bancos, polo tanto, pode ser destruído a través deles –dixo–. En vez de que haxa tres millóns de persoas manifestándose na rúa, estes tres millóns de persoas van ao banco e retiran os seus cartos, e os bancos quebran. Aí radica a verdadeira ameaza, unha verdadeira revolución”.
O que en principio puido parecer unha simple boutade dun futbolista francés xa se concretou nun movemento internacional de protesta contra o intervencionismo dos bancos nas nosas vidas e na actual crise económica. Cantona chamou a que o próximo 7 de decembro os que compartan esta idea acudan aos seus bancos para retirar os fondos que teñan nas súas contas. El, dende logo, vai ser un dos que tomen esta medida.
Dunha primeira reacción de restarlle importancia ao asunto, a curiosa proposición do futbolista francés xa motivou que hoxe reaccionase Baudoin Prot, director de BNP Paribas, un dos bancos franceses máis poderosos, dicindo que “a recomendación de reitirar os depósitos é totalmente insecuritaria” e “completamente contraria ao que pode asegurar o funcionamento da economía”.
A verdade é que a un éntralle a tentación de facer esta vez o que indica un famoso xogador de fútbol.

López homenaxea a don Paco

Non foron os libros, foi Paco del Riego

De esquerda a dereita, Álváro Cunqueiro, Manuel Rodrigues Lapa, Fernández del Riego e Sebastián Martínez-Risco.


Ramón Loureiro, que vai camiño de converterse no mellor articulista que dan ao prelo agora mesmo os xornais galegos, publicou o domingo pasado en La Voz de Galicia un excelente artigo titulado O Vello Reino no que, sen a follarada seca nin a retórica atorrante que caracteriza a maior parte dos santóns do actual columnismo galego, rememora un importante aspecto das personalidades de Álvaro Cunqueiro e Francisco Fernández del Riego.
Conta Ramón a experiencia persoal que viviu na casa da praza maior de Mondoñedo, “na que Cunqueiro escribiu os seus mellores libros (o Merlín, As crónicas do Sochantre, o Sinbad..”, falando con Carmiña, a irmá do escritor, en compañía do bispo Sánchez Monge e Alicia Tella-Villamarín, “a tan querida bibliotecaria mindoniense, que coidou de Carmiña fielmente ata os seus últimos momentos”.
A irmá de Cunqueiro faloulles das “penurias sen límite dunha postguerra na que Álvaro Cunqueiro sufriu de xeito terrible, mentres non tiña outras portas abertas que as da súa cidade, feita de soños antes que de pedra”.
–Aquilo foi tremendo, tremendo, lembra Ramón Loureiro que repetía ela.
E, por romper aquela tristeza, díxolle:
–Salvárono os libros.
–¿Os libros...? Non, non foron os libros. Foi Paco del Riego, retrucou Carmiña Cunqueiro.
Sei ben o que lle quería decir a irmá do escritor a Ramón Loureiro porque sobre iso faloume a min de vagar o patriarca das letras galegas que acaba de deixarnos orfos. Algún día quizais volverei con detalle sobre este particular. Mentres tanto, agradézolle a Loureiro a preciosísima peza xornalística que nos brindou o domingo, sen dúbida o mellor artigo que lin ata agora glosando, en contadas palabras, a figura de Don Paco.

Don Paco

Finou Fernández del Riego cinco semanas antes de que cumprira 98 anos. Xa non poderei volver a fumar puros con el nin beber Terras Gauda e tomar unha copa de Ballantines. Durante máis dun ano estiven indo comer con el á súa casa de Vigo case todos os xoves, e foi unha das experiencias máis interesantes e divertidas da miña vida. Don Paco era, antes de todo, unha excelente persoa coa que daba gusto falar e pasar o tempo. Para min, por riba da súa enorme personalidade de galeguista e intelixentísimo dinamizador cultural, estaba a súa figura de home de ben, entrañábel e xeneroso que non esquencerei nunca. Había poucos coma el. Francisco Fernández del Riego déixanos abondo máis sós do que estabamos antes de que marchara cara o seu reencontro con Álvaro Cunqueiro. Seguro que a estas horas xa están os dous –con Xosé María Castroviejo de testemuña– lembrando a inesquencíbel viaxe que fixeron xuntos á Gran Bretaña.

Fórmula atraco

En Galicia está empezando a suicidarse a xente por falta de cartos (ocorreu en Lalín e acaba de pasar en Ourense). En Londres hai quen se pasea pola rúa con xoias e reloxos que custan corenta millóns das antigas pesetas. Non fai falta ir ao terceiro mundo para atopar enormísimas desigualdades.
A Bernie Ecclestone, propietario dos dereitos comerciais da Fórmula 1, e á súa acompañante, a brasileira Fabiana Flosi, catro ladróns roubáronlles xoias e reloxos por valor de 240.000 euros cando se dispoñían a entrar na sede da súa empresa en Londres. Con tanto parné enriba do corpo vai calquera a traballar, aínda que teña 80 anos, como é o caso de Ecclestone.

EXCLUSIVA: Temos o discurso que ía pronunciar Santiago Rey na entrega do Fernández Latorre a Ferrín

Xa sei que non mo van crer, pero contoume un paxariño que Santiago Rey adaptou a célebre marcha de Los muchachos peronistas para dedicarlla a Xosé Luís Méndez Ferrín no cortesano acto de entrega do Premio Fernández Latorre. Segundo me dín, a última hora, mostroulle as ripiosas estrofas a Xosé María Castellanos que se limitou a espetarlle: “Pero home, a onde vas ti con esa trangallada. Pronuncia un discurso como é debido”. Parece que lle fixo caso só en parte. O texto apócrifo é o seguinte:

Os rapaces galeguistas
todos xuntos trunfaremos
e coma sempre daremos
un grito de corazón
¡Viva Ferrín! ¡Viva Ferrín!

Por ese gran galego
que soubo conquistar
a gran masa do pobo
combatendo o capital

Ferrín, Ferrín, qué grande sos
Mi general cuánto valés
Ferrín, Ferrín, gran conductor
sos el primer trabajador.

Imitemos o exemplo
dese varón galaéceo
e seguindo o seu camiño
gritemos de corazón
¡Viva Ferrín! ¡Viva Ferrín!

Porque a Galicia grande
coa que Castelao soñou
é a realidade efectiva
que debemos a Ferrín.

Ferrín, Ferrín, qué grande sos
Mi general cuánto valés
Ferrín, Ferrín, gran conductor
sos el primer trabajador.

Logo de liberar
toda a economía
gritamos soberanía
con fundamento e razón
¡Viva Ferrín! ¡Viva Ferrín!

Porque as illas Sisargas
e todo o Val do Miñor
son netamente galegos
aínda que nos digan que non.

Ferrín, Ferrín, qué grande sos
Mi general cuánto valés
Ferrín, Ferrín, gran conductor
sos el primer trabajador.

O pobo está reclamando
con angustia e con razón
que lle voten axiña
a nova Constitución
¡Viva Ferrín! ¡Viva Ferrín!

Cos principios sociais
que Ferrín estabreceu
o pobo enteiro está unido
e grita de corazón
¡Viva Ferrín! ¡Viva Ferrín!

Por ese gran galaéceo
que traballa sen parar,
para que reine no pobo
o amor e a igualdade.

Ferrín, Ferrín, qué grande sos
Mi general cuánto valés
Ferrín, Ferrín, gran conductor
sos el primer trabajador.

Porque sabe que os oligarcas
e o capital estranxeiro
están tramando de novo
a contra-Revolución.

Ferrín, Ferrín, qué grande sos
Mi general cuánto valés
Ferrín, Ferrín, gran conductor
sos el primer trabajador.

Os asasinos de agora
inimigos e traidores
contra os traballadores
organizan a traizón
¡Viva Ferrín! ¡Viva Ferrín!

Porque o estranxeiro agarda
que cando caia Ferrín
outra vez el será o dono
de toda a nosa nación.

Ferrín, Ferrín, qué grande sos
Mi general cuánto valés
Ferrín, Ferrín, gran conductor
sos el primer trabajador.

Antes de nos facer escravos
a oligarquía derrotada
darémoslles a patada
sen ningunha compasión
¡Viva Ferrín! ¡Viva Ferrín!

Por iso se xunta o pobo
na praza principal
¡para darlle vivas ao seu Xefe
que xa é groria nacional!

Ferrín, Ferrín, qué grande sos
Mi general cuánto valés
Ferrín, Ferrín, gran conductor
sos el primer trabajador.

Caso Freixanes

Sen comentarios.

O Papa de uniforme

Non pensaba escribir nada sobre a recente visita do Papa. Parecíame un tema lonxano, case alleo, ata superfluo. A magnífica interpretación gráfica que me manda o xenial López faime cambiar de opinión. Efectivamente, Benedito XVI a penas viu en Santiago máis xente ca que ía de uniforme.
Os altos dirixentes da Igrexa Católica deberían tomar nota e reflexionar sobre a onde queren ir. A visita do Papa a Santiago foi una mostra moi expresiva do excesivo amor que actualmente profesa o Vaticano aos poderes terrenais. Pompa, elitismo, aillamento afogante dentro dos aparatos securitarios. O Papa non parecía un peregrino. Parecía Franco camiño de Meirás. ¿E querían así que houbese moitos crentes celebrando a súa chegada? Non sei se Cristo volvería a coller o látigo como cando botou os mercaderes do templo.

Un respiro

Non se preocupen. Aínda estou vivo. Dígoo porque algún amigo –e, se cadra, non tanto– xa se preocuparon por saberen por que teño o meu blog un bocadiño abandonado. Entre outras razóns, porque acabo de pasar case u mes na Bretaña francesa e volvín algo disminuiído. Que queren que lles diga, a min a Bretaña e os bretóns, ou a Toscana e os toscanos, sempre me acaban parecendo galegos exercentes e rematan producíndome envexa. Aínda que só fose pola maneira que tiveron –e teñen– de conservaren o seu patrimonio artístico e monumental con orgullo e paixón.
Un día destes, se cadra, volverei a darlles o coñazo coas miñas entelequias.
Saudiños.

Ouriños verdes

Hai urxencias que a próstata non perdoa, vístase un de verde ou de colorado. O da foto pillárono nas patacas, ou sexa, vertendo augas coma calquera humano e sen importarlle a ordenación legal vixente, que ata prevé multas para estes casos. Por que será que a fisioloxía iguala tanto aos de Laíño cos de Lestrove e aos de Troia cos de Heracles? Só lle faltou alguén que lle cantase: Ouriños veñen, ouriños veñen, ouriños veñen e van...

Anda que ti

Non hai como ter prensa libre (unha ilusión) para ver a realidade reflexada nos xornais. Os trapos sucios dos medios de comunicación rara vez saían antes á luz do sol. Xa se sabe, os cans non comen carne de can. Pero agora algo é distinto. Hoxe La Voz de Galicia informa de que houbo un novo peche dos traballadores de A Nosa Terra, esta vez na sede de Xornal de Galicia, que tamén é propiedade de Xacinto Rey, e Xornal de Galicia conta que os empregados de La Voz de Galicia denuncian o intento do diario de recortar salarios e dereitos. Empeza a ser como cando eramos cativos: ti es parvo, pois anda que ti.

Inmunda escoria en Madrid

Como sei que me len a diario en Madrid, permítome lembrarlles aos meus amigos da caipial que Ricardo Gurriarán presenta este xoves, 7 de outubro, o seu libro Inmunda escoria, ás sete e media da tarde, en Blanquerna Centre Cultural, que está en Alcalá, 44.
Xuntamente co autor, falarán Xosé María Calviño, Ezequiel Méndez e Fermín Bouza.

Un tal Gómez

Seguín onte con moito interese as eleccións internas que levaron a Tomás Gómez a desempeñar un rol importantísimo para a futura socialdemocracia española e que, sen dúbida, conducen a Zapatero á derradeira fase da súa agonía política. Sen que me fose nada persoal na lide, alegreime enormemente polo resultado favorábel que logrou o ex alcade de Parla (Madrid), polo que significa de política apegada aos feitos reais, á militancia política básica e e ás maneiras sinxelas e directas de abordar a realidade, moi lonxe da política de pasarela e entreguismo cara a que viraron Zapatero e os seus magníficos e magníficas nos últimos tempos.
Non hai máis ca ver como viste, como fala e como se comporta en xeral Tomás Gómez para decatarse de que empezaron a rematar no PSOE o nefasto look Vogue e a filosofía da rúa Serrano que estivo probablemente a piques de devolver o partido de Pablo Iglesias a outros cen anos de vacacións. A min paréceme, neste sentido, que Gómez é a gran esperanza da socialdemocracia española, o líder que pode mandar a Zapatero aos cuarteis de inverno nos que debe rematar a súa incomprensíbel e perniciosa deriva neoliberal e a insultante falta de escrúpulos e de coherencia que mostrou dende que o mundo entrou en crise.
Non sei se Gómez logrará desprazar á dereitista Esperanza Aguirre da presidencia do goberno autónomo madrileño, pero sería bo que o fixese. Entre outras cousas, para que puidese ser o sucesor que Zapatero non precisa, pero si necesita e moito a sociedade española. Zapatero empezou sendo un Gómez calquera e rematou parecéndose a Sarkossy e a Berlusconi. A min Tomás Gómez lémbrame máis a Tierno Galván, a Mitterand ou mesmo a Olof Palme. Que teña unha boa viaxe de ida, e que Zapatero saiba facer como debe a súa de volta (a ningures seguramente). E que leve con el a Xosé Blanco e a Alfredo Pérez Rubalcaba.

Unha felación case nula

Un lapsus teno calquera. Mesmo se se é ex ministra de Xustiza e eurodeputada francesa, pero o que acaba de cometer Rachida Dati, falando en Canal+ de Francia, é dos que erguen o sorriso ata as orellas. Tratando de expresar as súas ideas sobre unha hipotética "rendabilidade financeira excesiva" das empresas, referiuse a "cando se pide un 20 ou un 25 por cento cunha felación case nula".
Parece ser que quixo dicir "cunha inflación case nula". ¿En que estaría pensando? Non sería en José María Aznar, co que foi relacionada sentimentalmente algunha vez, ata o punto de dicirse que podía ser o pai do seu fillo. O caso é que a faelatio de Rachida Dati está dando moito que falar, e non só en París.
Premer aquí para ver o video.

Todos á folga

A piques de iniciar unha das miñas desexadas outonías na Bretaña francesa, pedín vez nun concesionario de coches en Santiago para que me revisen o sistema de calefacción do meu automóvil. Isto sucedeu a semana pasada, e déronme cita para o mércores 29 de setembro. Hoxe pola mañá chamáronme para mudarme a quenda. “Non imos poder atendelo o mércores porque é día de folga”, dixéronme a modo de xustificación.
Non faltaba máis. Alegreime enormemente. É un bo síntoma. Algo está a moverse nesta España que empezaron a podrecer Zapatero e o capitalismo salvaxe. Nunca coma agora foi tan necesario que vaiamos ás barricadas e aos parapetos contra unha reforma laboral e social perpetrada contra aos traballadores por unha socialdemocracia que goberna só para os ricos e para os explotadores. Ou sexa, para os de sempre. E coma sempre.

O descambiado dos ricos

Xa o dí ata o xornal máis da corda de Zapatero, Público, que hoxe titula a súa primeira a cinco columnas con esta frase: “El Gobierno pide calderilla a las rentas altas”. A nova tributación será do 44 por cento para os que cobren máis de 120.000 euros e do 45 por cento para os salarios que pasen de 175.000 euros. Os que gañan 150.000 só pagarán arredor de 25 euros máis ao mes. Como di o dircetor do citado xornal, Xesús Maraña, “los ricos temblarán (de risa)”.

Socialistas de Milton Friedman

Os socialdemócratas españois andan alporizadamente defendendo a reforma laboral imposta por Zapatero dicindo, entre outras trapalladas indignas de recibo, que hai que navegar seguindo o vento do sistema. Algúns, coma o egrexio escritor Perozo, intelectual orgánico onde os haxa, ata chega a confesar que quen goberna non son os gobernantes propiamente ditos senón os poderes fácticos, a banca, as multinacionais, a globalización, etc. Coido que son maneiras de botar a pelota fóra do campo de xogo. Quen firma no BOE non son os presidentes do Santander ou do Bilbao senón o presidente do Goberno, os seus ministros e as súas monequiñas (Frankfurter Allgemeine Zeitung dixit).
Debería caerlles a cara de vergonza á maior parte destes turiferarios se lesen hoxe Le Monde, xonal no que se informa de que Martine Aubry, alcaldesa de Lille e primeira secretaria do Partido Socialista Francés, sostén que a xubilación dos franceses aos 60 anos aínda non está morta. Respecto á nova manifestación contra a reforma que está tratando de impoñer Sarkossy, a de atrasar a xubilación ata os 62 anos, que vai ter lugar o 23 de outubro, Martine Aubry manifestou que chama “a todos para mañá, podemos facer que recúen o presidente da República e o goberno e atopar o camiño dunha República sa, xusta e que prepare o porvir”. Nada que ver coas mensaxes dos autochamados socialistas españois, absolutamente alienados polo seu entreguismo incondicional aos intereses do capital e da globalización dereitizante. Nunca puido soñar Milton Friedman que os herdeiros españois da Segunda Internacional ían rematar sendo os mellores intérpretes das súas ideas.
O liberal conservador Sarkossy confórmase con retrasar a idade de xubilación dende os 60 anos actuais en Francia aos 62. O socialdemócrata Zapatero quere ampliala ata os 67 en España. Empeza un a non entender o que está a pasar. ¿Será o mundo ao revés?

O haiga de Méndez

Ducias e ducias dos traballadores da entidade bancaria resultande da fusión de Caixa Galicia e Caixanova perderán dentro de poco os sus postos de traballo. Tamén o perdeu o ata agora director xeral de Caixa Galicia, Xosé Luís Méndez, que decidiu xubilarse o 11 desde mes, data na que cumpriu 65 anos. Non son, porén, os dous casos fariña do mesmo fardel.
En realidade, a Méndez non o mandaron para casa como van mandar os que lles van sobrar no cadro de personal da nova caixa de aforros galega. Agora preside a Fundación Caixa Galicia-Claudio Sanmartín, con dereito –entre outras cousas– a ser transportado por un chófer no luxosísimo Audi A8W12-4, que se ve na fotografía, e con vista gorda para aparcar nas zonas prohibidas, como cando viaxa a Santiago e aparca diantre do edificio de Correos (ver a mesma foto).
O tal bólido é o automóvil máis luxoso, grande e potente da famosa marca alemana. Unha berlina de representación propia de xefes de Estado. Doce cilindros con 450 cabalos (6.299 c.c.) de potencia que lle permiten correr a 250 quilómetros por hora sen ningunha dificultade. Iso si, a costa de consumir máis de 15 litros de gasolina cada 100 quilómetros. Se algún dos traballadores que van botar da nova Caixa quere comprar un igual, xa non lle quedan anos para xuntar o prezo mínimo de 130.000 euros que hai que pagar por este coche.
Aínda en época de crise, hai xubilados e xubilados. Parados e parados. Despedidos e despedidos. É o capitalismo da nosa época.

Non lle pidais diñeiro a un banqueiro

Retirouse (só a medias) o director xeral de Caixa Galicia, Xosé Luís Méndez, e, namais facelo, o primeiro que fixo foi comprar varios billetes de lotería e pronunciar unha frase cargada de sentido: “Non lle pidais diñeiro a un banqueiro”. Parece unha suxestiva metáfora dos tempos que corren.

A política dos Pinochos

Xa non é só no campo da política social e económica internas senón tamén na súa política exterior e, moi particularmente nas relacións europeas. O presidente do goberno español, Xosé Luis Rodríguez Zapatero, parece cada vez máis un líder en declive que camiña cara o esquecemento total dos principios que inicialmente inspiraron a súa ideoloxía a e a súa forma de gobernar. O apoio practicamente incondicional que onte lle prestou en Bruxelas ao presidente francés, Nicolas Sarkossy, pola expulsión de xitanos rumanos, roza preocupantemente a desvergonza dun gobernante socialista.
Zapatero adoptou unha postura totalmente contraria á que sosteñen os socialistas franceses, que coinciden máis ou menos co que dixo da política de Sarkossy a vicepresidenta da Comisión Europea e presidenta da Comisión de Xustiza, a luxemburguesa Vivianne Reding, sobre a expulsión de xitanos manifestándose preocupada persoalmente “polas circunstancias que dan a impresión de que hai persoas que son expulsadas dun Estado membro xusto porque pertenecen a unha minoría étnica”,  e pensando que “Europa non sería nunca máis testemuña deste de tipo situación despois da Segunda Guerra Mundial”.
A dependencia de Zapatero respecto a Sarkossy, a quen lle debe favores non só na política antiterrorista relacionada con Eta, senón tamén no que se refire á súa pertenencia ao G20, por exemplo, é sobradamente coñecida, pero non abonda para comprender o aplauso que lle acaba de dedicar o presidente español a un dos comportamentos institucionais europeos máis preocupantes en suposta xenofobia gobernamental. O líder socialista español colocouse, neste campo, máis preto de Berlusconi e de Sarkossy que de calquera figura do socialismo europeo. Se Xosé María Aznar tivo a súa foto dos Azores, Zapatero xa ten a súa escena de sofá coa dereita europea. Sarkossy busca coa súa polémica política xenófoba roubarlle votos á extrema dereita de Le Pen. ¿Que é o que pensa Zapatero que vai gañar acercándose a ela?
Parece ser que entre o presidente francés e o español hai actualmente unha empatía particular. Se cadra é porque os dous son especialistas en contar a cara das cousas que máis lles conveñen. Un exemplo: Sarkosy dixo o xoves pasado en Bruxelas que falara longamente con Angela Merkel e que a chanceleira alemana lle indicara “a súa vontade de proceder nas próximas semanas á evacuación de campos”. Só poucas horas máis tarde, Berlín deuse presa en difundir unha declaración desmentindo categoricamente ao presidente francés con estas palabras: “A chanceleira Merkel non falou, nin a raíz do Consello Europeo nin en entrevistas á marxe do Consello, co presidente francés Sarkossy de pretendidos campos de xitanos en Alemania, e, en ningún caso, da súa evacuación”.
¿A quen lle está medrando a prominencia da cara, coma Pinocho, en París e en Madrid?

Gratis e non amore

Unha festa familiar alonxoume de Santiago o sábado pasado. Perdín, polo tanto, o directo do concerto de Carlos Núñez-Paddy Moloney-The Chieftains. Á miña volta, o domingo pola noite, vin e escoitei o diferido que emitiu a TVG e quedei admiradísimo. Aquilo era a música, a arte, Galicia e o mundo. Tanto me asombrou que estiven a piques de escribir aquí, aquela mesma noite, que por fin había algo da Xunta de Galicia que podía aplaudir ata romperme os dedos. Isto é o que ten que facer un goberno galego que se preze: organizar un concerto tan bo coma este, ofrecelo gratis e difundilo debidamente pola televisión pública.
Menos mal que non caín na tentación. Quizais foi un sexto sentido o que me fixo reaccionar inconscientemente como se todo o que vira e oíra fose demasiado bonito para ser certo. Efectivamente e segundo leo hoxe en La Voz de Galicia, os da Xunta, os do Xacobeo ou os que fosen cagárona coma case sempre, ata o extremo de estaren a piques de fare un casino de campionato. ¿Por que será que nunca podemos facer nada rematadamente ben?
Di Nacho Mirás nas páxinas do citado xornal que “en el concierto que Carlos Núñez, la Sinfónica de Galicia y The Chiftains protagonizaron la noche del sábado en el Obradoiro –un espacio que pertenece a la Humanidad– sobraba el generoso acotado VIP al que sólo se podía acceder por invitación”,  e que habería que reformar “el sistema de castas en las convocatorias que se presentan como gratuítas”. Debeu ser moi gorda a cousa para que un periódico que exerce habitualmente de botafumeiro do goberno de turno –sempre que non estea encabezado por Zapatero– arremeta como arremete contra o abuso de poder dos que organizaron un concerto que se presentou como gratis e para o público.

¿Ten a princesa Leticia un pasado escuro?

“De boca en boca, chismes, noticias de farándula. Destapan oscuro pasado de la princesa Letizia”. Así titula a prestixiosa revista colombiana Semana o breve que publica sobre a aparición en España do libro de Isidre Cunill Una republicana en la corte de Juan Carlos I, publicado pola editorial Chronica que dirixe un Rafael Martín Villa que non ten nada que ver co famoso alto cargo de Franco e ex ministro de Adolfo Suárez.
“Problemas con la ley por drogas y un aborto son partes de los secretos más oscuros de Letizia Ortiz, que ahora salen a la luz pública gracias a este libro”, segue dicindo o semanario de Bogotá, que sostén que este libro “podería sacudir a la Casa Real española, por los reveladores relatos sobre la libertina juventud de la princesa”.
Semana engade que “aunque toda Europa está a la espera de que la publicación salga a la venta, se teme que ésta podría ser vetada, como sucedió con el libro de Alonso Guerrero, primer esposo de la futura reina de España”. En principio, de vetada nada. tal como acabo de comprobar, este libro pódese comprar actualmente na web da FNAC por 20 euros máis 6,46 euros de gastos de envío. Outra cousa pode ser que na Casa Real non lles guste nada a aparición deste volume ou que aínda non se decataran de que vai o asunto.
De entrada e á espera de poder lelo pronto, hai varias cousas que me fan pensar que o ruxido do río non debe er porque leve moita auga. Isidre Cunill é un controvertido escritor catalán que é máis coñecido porver o seu nome nos editos xudicias e nas resolucións administrativas que por escribir El Quijote. No 2007, o Xulgado do Social número 23 de Barcelona declarouno insolvente total sobre unha reclamación de cantidade por importe de 10.588,89 euros que lle fixeron Antonio Ribalta Sistero e o Gabinete Xurídico de CC.OO. Un ano despois, en xulio de 2008, a subdelegada do Goberno en Barcelona, Montserrat García Llovera, resolveu negativamente a expedición da licenza de armas de tipo E que solicitara Isidre Cunill. ¿Para que querería unha licenza de armas un escritor de libros escandalosos?
A editorial que lle publica o libro sobre a Princesa de España, Chronica, era ata agora unha perfecta descoñecida aínda que xa tiña publicado outras obras tamén controvertidas, como El nuevo orden mundial, do ultradereitista Manuel Galiana.
En fin, que seguramente non estamos máis que diante dunha serpe de outono, xa que as de verán xa volveron ás súas covachas. Iso si, dará algo que falar seguramente. Segundo o semanario colombiano citado, “el libro que se lanza esta semana, retrata a una Letizia republicana y atea, que probablemente no habría sido nunca bautizada, hecho que podría explicar por qué su primer matriomonio fue sólo una boda civil”. O autor tamén sostén que a Princesa lévase a matar co seu sogro, o Rei de España, e que exerce unha enorme influenza sobre o seu home.

Chiscadela de Feijóo

¿Comerán o turrón todos os conselleiros da Xunta de Galicia sen seren antes descabalgados por Feijóo dos postos que ocupan actualmente? Hai quen di que non, polo menos no que se refire a dous casos. E, se ao turrón aínda poden chegar, o máis seguro é que dificilmente acaden a noite de Reis ou o San Xiao.
O presidente da Xunta, definitivamente centrado no seu papel de gobernante galego e alonxado, como dixo Rajoy, das quinielas dun posíbel e futuro goberno de dereitas que se poda estabrecer no Estado, estaría valorando moi seriamente as posibilidades de incorporar as suxestións que lle están a facer dende dentro do seu propio partido para recuperar canto antes o “galeguismo” que perdeu o PP coa desaparición de Manuel Fraga do poder.
O primeiro golpe de timón levaría por diante a dous conselleiros e a práctica totalidade dos seus equipos. O de Cultura e Turismo, Roberto Varela, e o de Educación e Ordenación Universitaria, Xesús Vázquez Abad. O presidente estaría estudiando a conveniencia de refundir ambas consellerías nun só departamento para o que xa estaría buscando un “merlo branco” que o encabezase. Entraría no posíbel que algunhas competencias recollidas actualmente pola Consellería de Cultura pasasen a formar parte doutros departamentos da Xunta. Podían ser, por exemplo, as de xestión do Patrimonio.
Con estas medidas, Feijóo trataría de aplicar os seus coñecidos principios de austeridade administrativa en tempos de crise e chiscaríalle o ollo aos que, mesmo dende o interior do seu partido, estanlle reclamando unha volta estratéxica ou polo menos táctica ao galeguismo.
Verase de aquí a seis meses.

O derradeiro mohicano

Polo visto, agora veñen intelectuais coma Manuel Rivas, Suso de Toro, Ramón Chao, Ignacio Ramonet e algúns máis salvar os medios de comunicación en galego. Quizais aínda non se decataron do que podían ter feito antes de agora o que nunca fixeron por eses medios e que seguramente xa é tarde para que o fagan. ¿Cantas veces apoiaron, por exemplo, desinteresada e xenerosamente, o desenvolvemento deses medios sen veren neles unha ferramenta máis do cultivo dos seus intereses? É unha pregunta, non é un pronunzamento.
 Na nómina dos defensores do idioma e da cultura galegos empeza a ser hora de dicir que hai moito trigo, pero tamén a palla correspondente a cada cosecha. É unha desgraza que morran medios coma histórica A Nosa Terra ou coma o moderno Vieiros, por non citar outros defuntos, pero se cadra poderiámonos preguntar que fixeron polo sostenemento deses mass media algúns dos que agora se están sumando ao dies irae –que non ao resquiast in pace– da súa morte. Somos un país pequeno e coñecémonos todos de sobra. E unha das sobras que nos sobran é a dos que se apuntan sempre ao dejà vu e non están endexamais no préavi.
Sorpréndense coa mesma razón coa que me sorprendo eu de que o goberno dun parvenu –desculpen que me dea hoxe polo afrancensamento– coma Feijóo lle pete por mexar pola cultura galega e nos pida, ademais, que pensemos que está chovendo, pero quizais tiñan que ter aberto os paraugas antes de agora. Non hai pior molladura ca que nos que nos pilla desprevenidos nin pior resfriado co que nos agarra sen aspirinas nin chimenea na que agochármonos. ¿E que leña aportaron eles para quentar ese lume? Disimulen, pero é un debate que na miña opinión está por facerse.
A culpa de que morran os medios de comunicación auténticamente galegos –A nosa Terra é o derradeiro mohicano– non é só de Feijóo, nin do goberno galego nin do PP. É miña. É vosa. É de todos. Incluídos os que agora asinan ese descargo de conciencia, comprendidos o empresario de éxito Xacinto Rey, os xestores da empresa, os lectores e os anunciantes, é dicir, esa clase media empresarial galega que aínda non se decataou de que é unha sardiña que a penas comenzou a trabar no rabo. Só cando nos decatemos en serio de que isto é así poderemos empezar a pensar en que podemos ter medios de comunicación propiamente nosos. Mentres tanto, o mellor do mellor (miel sobre hojuelas) para Santiago Rey. ¿Que queren que lles diga máis?

A Nosa Terra

Corren malos tempos para os xornalismo galego. Hai poucas semanas caeu Vieiros, pechou Chuza ao mesmo tempo e agora tocoulle a A Nosa Terra abandonar os quioscos. Parece unha maldición que xa nos ven dos tempos de Chan e de Teima.
O caso de A Nosa Terra é, sen dúbida, o máis significativo. Que unha publicación histórica cargada de resonancias teña que pechar a súa edición en papel por desleixo dos gobernantes e abandono dos lectores e dos anunciantes debería merecer unha reflexión a fondo que incluíse a responsabilidade do empresario do ladrillo, Xacinto Rey, que tivo nas súas mans os últimos pasos da publicación nacionalista.
Esta reflexión debería tamén pasar polas cabezas dos dirixentes políticos galeguistas (PSdeG e BNG) que sempre viven máis pendientes das páxinas de La Voz de Galicia que do que poda acontecer fóra do xornal de Santiago Rey.
A min, que me sentín moi a gusto formando parte da Redacción de A Nosa Terra durante os derradeiros cinco anos da miña vida profesional activa, magóame profundamente ver o que está a pasar coa Prensa galega. Vaian para Alfonso Eiré, Manuel Veiga, Xan Carballa e todos os meus antigos compañeiros de oficio a miña solidariedade e o meu cariño.

Bomob, de gacela a tartaruga

Oito traballadores da empresa de mobiliario Bomob del Atlántico, S.A., de A Coruña (sede na praza de Ourense), demandárona por suposto despido improcedente e esixen que a súa patronal lles abone os catro meses atrasados que lles debe. Outros 40 empregados da mesma firma xa foran despedidos unilateralmente hai máis dun ano e aínda non cobraron as liquidacións que lles corresponden. Bomob está actualmente en concurso de acreedores.
Porén, aínda non hai moito que a empresa aparecía incluída no Proxecto Gacela do Directorio de Empresas de Galicia (ARDAN), que publica o Consorcio Zona Franca de Vigo, na que aparecía coa máxima de que “non hai que dar máis do mesmo” e como unha empresa “especializada en creación, distribución e venda de móbeis de deseño de gama media alta”, dirixida por Andrés Mesías Barcia (na fotografía), enxeñeiro técnico asociado con Xosé Prada Muradás, director xerente de Tranvías de A Coruña. Mesías exerceu tamén a dirección creativa da empresa. Creada en 1997, Pomob deseñou e instalou durante os últimos anos os móbeis das tendas da firma textil Caramelo, na actualidade tamén en quebra.
Os traballadores afectados fixeron saber a Croques a súa disconformidade coa información que pubricou, case escondida e –segundo eles– deturpada, La Voz de Galicia sobre o seu caso. Segundo indican, “a empresa pasou tamén por un ERE temporal que apoiaron os empregados, pero que serviu de pouco. Actualmente a situación é insostíbel pola falta de traballo e de acordo”.

Eche unha estafa

Remata o verán. Inevitabelmente volvemos ás nosas vidas de sempre. “Les sanglots longs des violons de l’autonne blessent mon coeur d’une langueur monotone” . Eche unha estafa, como lle gustaba dicir ao pai de Carlos Reigosa, que nos levou comer a Xan López Rico, a Belén a min ou outro día ao Chao do Pousadoiro (Lugo).
¿E que hai nesta rentrée galega? Faits divers polo de agora, e pouco máis. Galicia é neste momento un inmenso mapa de sucesos con persoas desparecidas, algunhas que volven a aparecer, preocupantes feitos mafiosos coma os relacionados coa prostitución en Lugo, incendios forestais, accidentes de tráfico, etc. Non sei que fai Santiago Rey que non pon en marcha inmediatamente a resurrección de El Caso cunha boa subvención da Xunta.
Politicamente agora mesmo somos un auténtico ermo. Nin á dereita nin á esquerda, nin no goberno nin na oposición, está cultivándose nada novo. Os medios de comunicación vexetan nunha leira abonada polo esterco do conformismo, os intelectuais –¿haberaos?– botan a siesta dende hai moito tempo e o país deriva como nunca cara ao impaís que sempre remata sendo.
Ou moito me equivoco ou os saloucos longos dos violíns do outono van ferir os nosos corazóns cunha lánguida monotonía durante moito tempo, con permiso de Paul Verlaine.

Sentidiño

María Emilia Casas, presidenta do Tribunal Constitucional, regresou ao seu Monforte natal para dicir que “en Galicia hai un sentido común xeneralizado”. Volver á terra cando hai festa nela se cadra leva a estas idílicas observacións, que sen dúbida teñen pouco que ver coa realidade política actual.
Sentidiño, sentidiño non parece que haxa tanto. Abonda escoitar o que dixo o presidente Feijóo sobre os incendios para decatarse de que o noso seny non anda tan xeneralizado. “O operativo deste ano está sendo un operativo cun funcionamento óptimo”. Que llo pregunten aos familiares dos dous brigadistas que morreron abrasados en Fornelos de Montes (Pontevedra). O falar non ten cancelas, e aquí o único óptimo é precisamente a falta de sentido.

Medo ao monte

En menos de quince días, dous paisanos galegos presentados pola Garda Civil como presuntos incendiarios do monte foron inmediatamente postos en liberdade sen cargos polas autoridades xudiciais competentes. Algo está a fallar na xa de por si moi difícil investigación da queima dos nosos montes que conleva, ás veces, consecuencias tan dramáticas coma morte de dous traballadores afectados pola loita contra eses incendios (caso de Fornelos).
A Garda Civil e calquera outra forza pública comprometida na investigación dos comportamentos delictuais merecen o apoio social e político por todos e por cada un dos seus esforzos por erradicar unha praga tan perniciosa como é a destrucción da nosa natureza e a perda de vidas humanas, pero tamén hai que empezar a ter en conta que non todo vale para combatir esa praga.
Antes de deter a unha persoa e de agotar o prazos máximos da súa presentación ante un xuíz, deberían os membros das forzas públicas preocupárense moito de reunir probas ou polo menos indicios suficientes para que a autoridade xudicial competente poda adiantar contra os detidos as medidas que corresponde aplicar contra os presuntos delincuentes. De non ser así, córrese o perigo de someter a persoas inocentes a situacións públicas que poden comprometer seriamente a súa consideración diante das comunidades nas que conviven e habitan. O vello e imprescindíbel concepto democrático de que vale máis ter un culpábel libre que un inocente preso debería ser rigurosamente aplicado nos casos nos que os afectados son xentes do común, que nin coñecen ás veces os dereitos que lles corresponden nin dispoñen de medios sobrados para pagaren avogados que saiban defender integramente os seus intereses.
Segundo se viu estes días nas declaracións feitas por distintas persoas que viven no rural, xa hai a quen lle dá medo andar só polo monte nos días en que pode haber incendios polo perigo que poda derivarse de que lle atribúan a orixe dalgún lume. Casos coma os do paisano de Boiro e agora o de Fornelos de Montes poden rematar convertendo en pánico ese medo. Ou resucitando a vella desconfianza histórica do país.

Bocazas con orquestra

Fíxense ben na cara deste individuo (chamarlle cidadán ofendería os principios da Revolución Francesa). É vocalista da orquestra Olympus e faise chamar “artísticamente” Peke. Cando o colectivo Panteras Rosas Galiza esixiu que o seu grupo musical “erradique os valores discriminatorios nos espectáculos das festas populares de Galiza” porque “se nutre de valores e bromas discriminatorias contra as mulleres, contra o colectivo homosexual e transexual e ultimamente tamén de carácter racista”, este portento da mala educación non se lle ocorreu mellor cousa que contestar que “empiezo a estar hasta los mismísimos cojones de tanto subnormal, de tanto sinvergüenza y de tanto paleto asqueroso que va por la vida intentando joderme”.
Por se iso fose pouco, e segundo publica hoxe Xornal, tamén engadiu: “Quiero darle el número de teléfono de un centro de dedficientes mentales para que se matricule el próximo curso”. E aínda máis: “Si es un tío quiero y deseo que le den por el culo, y si es una tía me gustaría darle unha patada en la cona”. A súa impresentábel perorata rematou dicindo: “Y ahora que venga alguien a decirme que que no tengo educación, porque me cago en sus muertos”.
Para que o asunto resulte aínda máis esperpéntico, a orquestra Olympus, na que traballa este estafalario machista, é unha das contratadas polo Xacobeo para actuar no Festival Internacional de Orquestras, que terá lugar en Cea (Ourense) no mes de setembro. ¿Que fai o goberno de Feijóo non pondo a distancia necesaria cunha orquestra que ten representantes coma Peke? ¿Non vai actuar de oficio a Fiscalía polas ameazas e as manifestacións supostamente xenófobas e sexistas deste bocazas?

Eva Joly

Interésame especialmente o caso de Eva Joly, probabelmente a próxima candidata dos Verts e Europe Écologie ás elecións presidenciais francesas do 2012. De entrada, pola súa interesantísima personalidade, pero tamén pola esperanzadora alternativa que parecen estar refundando os verdes de Cécile Duflot e a Europe Ecologie de Daniel Cohn-Bendit, líder que está empezando a artellar a súa retirada.
Eva Joly, descendente de campesiños noruegueses, naceu en Oslo en 1943. É da miña quinta. De moi nova traballou en diversos oficios. Emigrou a París cando tiña 16 anos e alí gañou a vida como puido (facendo de au-pair, de secretaria, etc.) antes de de conseguir unha praza de xuíza na que sempre salientou o seu desempeño pola súa independencia e decidida vocación de xustiza. Instruíu casos coma os da petroleira Elf, o de Bernard Tapie, a banca Crédit Lyonnais ou a venda de fragatas a Taiwan por parte de Francia. Chegou a ser unha das mellores especialistas en tratamento xudicial de casos que tiñan que ver cos paraísos fiscais.
A súa especial dedicación a estes asuntos levouna a ter que fuxir de París regresando no 2002 a Oslo, onde foi acollida como conselleira do goberno noruegués na loita contra a corrupción e a delincuencia financeira internacional. O cineasta francés Calude Chabrol fixo unha película baseada na súa experiencia, L'ivresse du pouvoir, que non lle gustou nada a Eva Joly, e Lucas Belvaux realizou un telefilme (Les prédateurs), que deixou moi satisfeita á antiga xuíza. Pola súa parte, ela escribiu dous libros: Notre affaire á tous e Est-ce dans ce monde-là que nous voulons vivre? De regreso a Francia, Daniel Cohn-Bendit levouna a Europe Écologie no ano 2008 e convenceuna para que integrara, con el, a lista de candidatos ás eleccións europeas pola circunscripción de Île-de-France. En consecuencia, é eurodeputada dende o 7 de xuño do 2009. A pesar de que xa non é unha moza (vai camiño de cumprir 67 anos), representa unha das voces políticas maís anovadoras de Francia. Como ela mesma acaba de dicir: "Á miña maneira, eu represento un remozamento da vida política, porque non teño máis ca 18 meses de experiencia política". Preconiza a "desprofesionalización da política e unha renovación".
Agora Eva Joly, unha das principais voces críticas que se erguen contra a política de Nicolas Sarkossy, vai camiño de ser candidata á presidencia de Francia. Mentres tanto, en España non pasamos aínda dun polémico Baltasar Garzón.

Chamuscar a realidade

Un informe pericial cuestiona o operativo aplicado contra o lume de Fornelos  de Montes (Pontevedra) que causou a morte de dous membros dunha brigada antiincendios. Familiares e veciños de Boiro, incluído o alcalde, aseguran que o presunto incendiario que foi detido nese concello coruñés é inocente. O lume empeza a cheirar a chamusco.
Nin tres focos simultáneos prendidos con mecheiros en Fornelos, tal como tentou salientar a Xunta, nin rabos de gaitas. A investigación que está levando a cabo o Xulgado número 2 de Redondela non atopa nin un só indicio das tres orixes do lume que sinalou a Xunta e si moitas dúbidas acerca de como se levaron a cabo os procedementos antiincendios nos que puido haber moita descoordinación e algo máis grave aínda. No caso do home detido en Boiro, Cándido L.L., son moitos os veciños do implicado que sosteñen que non puido ser el o que lle prendeu lume ao monte, segundo aseguran os tripulantes dun helicóptero de recoñecemento forestal.
É moi grave que que haxa insociais que lle prendan lume ao monte, ás veces con consecuencias tan graves como as de Fornelos de Montes, pero tamén é impresentábel que o goberno galego, co seu presidente á cabeza, só teñan aportado unha versión presumibelmente interesada sobre o acontecido e que agora as investigacións periciais están botando abaixo. Os delincuentes queiman o monte e algúns gobernantes chamuscan a realidade.

Antonio Zambujo

Hai novo e importantísimo fadista. Chámase Antonio Zambujo e canta con “voz de anxo”, como acaba de apuntar Le Monde logo de escoitalo no festival A voix haute que tivo lugar en Bagnères-de-Bigorre (Hautes-Pyrénées) do 11 ao 14 de agosto. “Unha voz de anxo –di o xonral francés– que reúne nela o masculino e o feminino, unha voz con dulzura acolledora”.
Empezou interesándose moito polos cantos melancólicos da súa terra natal, o Alentejo, que lle transmitiu a súa aboa, e polo clarinete que aprendeu no Conservatorio de Beja. Só tiña 24 anos cando morreu Amalia Rodigues, en 1999, pero deulle tempo e decatarse de que “hai un fado antes de Amalia e outro despois de Amalia, ela mudouno todo”.
Pero tamén bebe de Caetano Veloso –para el “o mellor cantor do mundo”–, de Chico Buarque, de Tom Waits, de Chet Barker... Como el di, “cando me gusta algo, so un pouco compulsivo”. E, dende logo, de Vinicus de Morais, a quen considera “o máis grande poeta da lingua portuguesa”, pero tamén da morna caboverdiana. Zambujo xa é un dos grandes do fado. Un pracer para o espírito.
Discografía: O mesmo fado (2002), Por meu cante (2004), Outro sentido (2007) e Guía (2010).
Por certo, este artista portugués é dos poucos que deixan escoitar todas as súas cancións entrando na súa páxina web: www.antoniozambujo.com

Modernos por contrato

Poucas veces, pero de cando en cando pódense ler artigos de opinión que fan pensar en que a mente humana aínda non rematou de pasmarse de todo. Luz Sánchez-Mellado publicou esta fin de semana, en El País, unha desas pezas marabillosas. Que Deus lla pague ao prezo que merece, porque o que son os editores xa non saben o que é iso.

A ditadura do tiraliñas

Ía sendo hora de que alguén escribise un artigo como a Elegía que publica hoxe Ramón Reboiras en El País. Galicia, como di o autor citado, xa hai polo menos catro décadas que emprendeu ese camiño sen retorno de despedir unha ancestral cultura agraria para dar paso a esa modernidade que aquí chegou nos tempos da postmodernidade ou, mellor dito, cando tocaba xa a fin da historia... O burro, o carro, o arado, os montes de mimosas, as mazás polo chan, o feo no palleiro, a milleira ou a vendima, o pan de millo, o corno do pescadeiro ou as herbas de San Xoán “son só un aroma turístico que desprende ese antronte que nin por todos os demos podía anticipar que un día de agosto abririamos a ventá e veriamos montes convertidos nun parque eólico e a memoria da infancia nun parque xurásico”.
Reboiras pon o dedo na chaga cando sinala que xa non serve para nada “calquera empeño en parar esta hemorraxia de comunicacións e redes que deixou as parroquias idílicas de antronte feitas un remendo de chalets suízos e cans de defensa, rapaces que participan en carreiras clandestinas polas vellas corredoriras e xubilados que deixaron a monte as pequenas leiras familiares”. O que aínda non puideron destruír os incendios lévao por diante a alta velocidade, con Pepiño Blanco exercendo de gran sacerdote do buldózer e deixándolles exercer aos enxeñeiros de camiños a ditadura do tiraliñas, a impostura estética dos construtores de pontes, a patraña ideolóxica deses gobernantes olímpicos que parecen medir a súa traxectoria nos asentos do poder en relación á cantidade de orzamento destinado a esa velocidade (Reboiras dixit).
Algún día, a todos eses impostores da apocalipse postmoderna haberá que colgalos polos pés das pontes que constrúen para que, cabeza abaixo, recapaciten sobre o seu desbocado frenesí destrutor da natureza. De momento, propoño que deixen de chamarse enxeñeiros de camiños e que pasen a denominarse polo que son, vulgares tiraliñas contra a paisaxe e o humanismo. E a Pepiño Blanco que o manden ver touradas (con Agustín Hernández) e que lle asubíen como lle asubiaron o outro día en Pontevedra.

De Panxón a Neda

A morte do pintor e amigo Xosé Luís de Dios deixoume algo tocado. Xa van sendo moitos os bos que se van antes ca nós. Dicíao o outro día e volvo a dicilo agora citando outra vez a Petrarca: a morte sempre nos leva antes os mellores. Levounos hai pouco a Pepiño de Sarria, o escultor Díaz Fuentes, e agora a un dos “artistiñas” de Risco.
Pero a vida ten que seguir. Vida e morte van da man e non pararon nin han parar nunca. Comendo o martes con César Cunqueiro, Alexandro Diéguez e Ánxel Peláez en Panxón falabamos precisamente da ausencia do pai de César, o insuperábel Álvaro Cunqueiro. E comendo hoxe en Neda con Vicente Araguas, Miro Casabella, Ramón Loureiro, Mónica e Ana Eiroa tamén falamos, entre outras cousas, doutro que xa se nos foi tamén hai case dous anos, Ramiro Fonte.
Vicente levounos ver a ría dende o espléndido mirador do Coto de Ancos, un lugar magnífico para extasiarse mirando a parte da ría de Ferrol que sube polo río Belelle. No mundo hai poucos miradores tan escelsos coma este.

Xosé Luís de Dios

Fóisenos outro “artistiña”, como lles chamaba Vicente Risco. Xosé Luís de Dios quizais foi levarlle un vaso de viño do Ribeiro a Xaime Quessada. Os amados polos deuses case nunca morren de vellos.
De Dios era un dos grandes pintores galegos. Naceu no 43 e comenzou a pintar sendo aínda un rapaz. Fixo a súa primeira exposición, en Ourense, no 1962, cando só tiña 19 anos. A súa obra está en varios museos e foi exposta en galerías de varios continentes. Hai xa máis de corenta anos, cando os dous viviamos en Madrid e falabámonos case todos os días, díxome que el era pintor porque cada vez lle custaba máis traballo pintar. “Non hai nada máis revolucionario –tamén me dixo daquela– que un plantexamento claro a escala subxettiva, que o traballo como esforzo de cada quen”.
Xosé Luis vivía e pintaba en Tui dende que volveu de Madrid hai moitos anos. Unha restrocpectiva súa, montada por Caixavigo, percorreu hai dous anos varias cidades galegas. A morte, como dicía Petrarca, sempre nos leva primeiro os mellores.

Feijóo por Picasso

Xa está! Xa se sabe por que Núñez Feijóo catalanizou a Picasso. Resulta que coincidiron de rapaces, non cando o malagueño pintaba pombas na Coruña, senón en Barcelona cando o artista universal andaba concibindo as "Señoritas de Avinyó", paseando por unha rúa que estaba chea de putas. Agora xa se explica o lapsus do presidente da Xunta. Estaba pensando no retrato que lle fixo Pablo Picasso ao daquela rapaz dos Peares. Por certo ¿que andaría facendo Feijóo polo Carrer d'Avinyò?

Escopeta nacional

Non sei se o presidente da Xunta é andaluz, pero creo que si. Permítame Núñez Feijóo que eu tamén xogue coas frases, e refírome ao que acaba de dicir respecto de que non sabe se Picasso era catalán, pero el coida que si. E descúlpeme, sobre todo, o gran pintor malagueño e universal as comparacións que ata lle poderían resultar ofensivas (non precisamente polo de catalán).
Núñez Feijóo, en plano de serpe de verán, quere descubrirnos que o feito de que un toureiro poña en perigo a súa vida diante dun touro ten “máis mérito que cando un home colle unha escopeta e mata un animal”. Ata agora non sabiamos que o presidente da Xunta admira máis a Finito de Córdoba ou a José Tomás ca o rei de España ou ca  o xuíz Garzón, sobradamente coñecidos por utilizaren a escopeta para matar animais. No caso do primeiro disparando mesmo contra osos co estómago cheo de vodka, ou sexa, borrachos.
Tamén nos di Feijóo que nos cumpriría reflexionar sobre a caza. ¿É legal? ¿Pódese cazar? ¿Non se pode cazar?, pregúntase. Que ande con pés de chumbo. Non vaia ser que abra unha caza na que sexa o cazador o que acabe cazado. Dígoo porque se cadra algunha vez as perdices acaban disparando contra as escopetas, os osos pegándolles patadas nos collóns aos furtivos e os cervos turrando contra os señoritos de escopeta nacional.

Gladiadores do español

Curiosos días estes que lle están transcorrendo a Galicia. Tivo que pechar Vieiros, baixou o telón Chuza.org e non sei se non rematará habendo máis defuncións polo estilo nos próximos tempos. A Manuel Fraga resucitóulle o Ave Fenix que leva dentro e arremeteu, como nos tempos nos que defendía alcaldes acosadores, disparando agora a súa pólvora de rei contra os nacionalistas que non son do seu nacionalismo e contra a lei do aborto.
Defensores armados do idioma español viñeron dar a nota en Santiago nun día tan emblemático coma o 25 de xullo, e menos mal que desta vez tiveron a mala sorte de ameazar con pegarlle unhas hostias a unha xornalista andaluza de El País porque, senón, nin nos enterabamos de como se comportan estes gladiadores do hable usted la lengua del imperio.
O caso aínda segue sendo que o xefe superior de Policía, galeguista confeso e autor de culto do sistema literario galego, Luís García Mañá, ou o delegado do Goberno, Antón Louro, o noso García Sabell dos tempos de crise, compoñentes entrámbolosdous da xefetura natural dos lexionarios antigalegos, aínda non dixeron nada acerca de que se mandase investigar os feitos e correxilos se houbese lugar.
Hai que ter estómago para dixerir sen doses equinas de Omeprazol algunhas cousas que están pasando estes días. Pero contra a resignación destes feitos non creo que escriba nunca Santiago Rey. Fai ben o BNG en levar ao Congreso dos Deputados (ver Xornal) o irrespecto intolerante que mostraron algúns policías contra o idioma galego na xornada do día 25, pero moito me temo –e oxalá me equivoque– que nin El País vai publicar un editorial sobre este tema nin os deputados van interromper as súas cómodas vacacións para ocupárense destas menudencias.
Se cadra é o que merecemos. Mentres que aquí morren de morte morrida Vieiros e outros camiños que tentaron abrirse cara á liberdade, en Francia acadan a lozanía máis esplendorosa alternativas comunicacionais tan esperanzadoras coma Mediapart, que lle obrigan a Sarkosy a porse nervoso. Cumpriríanos reflexionar e un destes días insistirei sobre esta interesantísima cuestión.

Corre, non vaias levar unhas hostias

O tempo non para nunca de correr. Despístase un quince días e, cando quere recuperar o fio deste blog, non sabe de que escribir. ¿Da desaparición de Vieiros? ¿Do éxito anualmente repetido polo Día da Patria Galega? ¿Do curriños que estaban os monarcas, ministros, presidente da Xunta, conselleiros e concelleiros na ofrenda ao Apóstol? Hai que ver o ben que lle pode quedar o chaqué a Pepiño Blanco ou a mantilla española á Reina de España. E non digamos como luce a mitra Rouco Varela no medio de tanto esplendor catedralicio.
Cada 25 de xullo, o templo do Apóstol Santiago –¿ou será de Prisciliano?– convértese nunha especie de fogueira das vaidades pola que desfilan santos e pecadores, cristianos vellos e conversos, mesmo algún ateo transfigurado e non poucos petimetres acomodados. Iso si, a plebe ese día fica afastada –ata da praza do Obradoiro– como se alguén quixera mandarlles clientes aos nacionalistas do Bloque para que a súa manifa sempre teña o mesmo número de participantes.
Podería seguir escribindo destas cousas, pero a min o que máis me chamou a atención é o que lle pasou a unha xornalista de El País, andaluza para máis señas, cando un policía nacional lle escoitou preguntar por onde se ía á Pescadería Vella. Un antidisturbio perturbador agarrouna por un brazo e díxolle: “Aquí non hay nada que se llame Pescadería Vella, se llama Pescadería Vieja. Tú, que eres de fuera, deberías saberlo”. E ata a ameazou berrándolle: “Corre, no vaya a ser que te demos unas hostias”.
Non coñezo de nada a esa xornalista nin sequera sei como se chama, pero tendo en conta o medio para o que traballa non a imaxino como sospeitosa de calquera forma de delincencia e moito menos aínda de constituír un perigo terrorista ou independentista. De todo o que puido pecar é de desinformación por non saber onde está a Pescadería Vella, ignorancia que lle puido custar levar unhas labazadas pagadas polos contribuíntes.
O caso non precisa máis comentarios. Se cadra preguntármonos de que nos sirve ter un xefe superior de Policía que escribe novelas en galego, un delegado do Goberno que fala en galego cos amigos ou un presidente da Xunta que vai á misa á que antes ían os ateos. E logo aínda hai quen di que non temos país. Témolo, pero que pais, Miquelarena, que país.

Ricardo

Non é Corazón de León, pero é Ricardo. Ricardo Gurriarán. Historiador, parente da poesía, cidadán dun tempo e dun país. Peneirador de inmundas escorias. Ademais, doutras cousas que conta moi ben Ramón Loureiro no artigo que lle dedicou recentemente en La Voz de Galicia e que se pode ler premendo sobre a ilustración e aumentando logo o tamaño.