Theodorakis pronunciouse sobre a crise grega

Mikis Theodorakis, compositor e político grego que xa cumpriu 87 anos, proclamou a súa posición sobre o que está a pasar en Grecia acusando a Alemania, a Francia e ao Fondo Monetario Internacional de estaren levando a cabo unha auténtica ocupación do país helénico. O home que loitou na resistencia contra o nazismo e que se convertiu en figura internacional da música polas súas composicións para películas como Zorba, o grego, Estado de sistio, etc. ou que foi deputado e ministro do seu país, volve á actualidade política cando Europa enteira e especialmente Grecia están sacudidas pola crise.

Manifesto de resistencia civil

Mikis Theodorakis

Hai unha conspiración internacional que ten o obxectivo de eliminar o meu país. Iniciouse en 1975, opoñéndose á civilización neogreca, continuou cunha distorsión sistemática da nosa historia e da nosa identidade cultural contemporánea e agora está tratando de acabar co nós, mesmo fisicamente, co desemprego, a fame e a miseria.

Se o pobo grego non toma as cousas da súa man para evitalo, o perigo da desaparición de Grecia é real. Eu calculo que pode pasar isto nos próximos dez anos. De nós só ficará a lembranza da nosa civilización e das nosas batallas pola liberdade. Ata o ano 2009, o problema económico non era grave. As grandes feridas da nosa economía eran os esaxerados gastos de defensa do país e a corrupción dunha parte dos políticos e dos xornalistas. Porén, destas dúas feridas tamén foron corresponsábeis países estranxeiros como Alemania, Francia, Reino Unido e Estados Unidos, que gañaron miles de millóns de euros connosco coa venda anual de material bélico. Esta hemorraxia continua púxonos de xeonllos e non no permitiu medrar mentres que ofrecía grandes riquezas aos países estranxeiros. Pasou igual co problema da corrupción.

A empresa alemá Siemens mantiña un departamento que se ocupaba da corrupción dos nosos políticos coa finalidade de colocar mellor os seus produtos no mercado grego. En consecuencia, o pobo grego foi vítima deste dúo de ladróns, os gregos e os alemáns, que se enriqueceron ás súas costas.

É evidente que estas feridas puideron ser evitadas se os dous partidos que estiveron no poder (filoamericanos) non acolleran nas súsa fileiras elementos corruptos que, para tapar a hemorraxia de riqueza (produto do traballo do pobo grego) cara as caixas dos países estranxeiros, subscribiron préstamos esaxerados co resultado de que o débito público aumentou ata preto de 300.000 millóns de euros, isto é, o 130 por cento do PIB.

Con este sistema, as forzas estranxeiras que mencionei anteriormente gañaron o duplo. Pola venda de armas e dos seus produtos, primeiro, e polas taxas de intereses dos capitais prestados a varios gobernos (e non ao pobo), despois. Porque, como xa nos decatamos, o pobo é a vítima principal en ámbolos dous casos. Abonda un só exemplo para convencernos. As taxas de interese dun préstamo de 1.000 millóns de dólares, contraído por Andreas Papandreu en 1986 con Francia, convertírono en 54.000 millóns de euros e foron fnalmente saldados no 2010. O señor Juncker dixo hai un ano que se decatou de que esta gran hemorraxia de diñeiro de Grecia era a causa dos enormes (e obrigatorios) gastos pola compra de varios armamentos a Alemania e a Francia. Decatábase de que os nosos vendedores levábannos directamente a unha catástrofe segura, pero confesaba publicamente que non reaccionou nin minimamente para non afectar aos seus países amigos.

No 2008, produciuse a gran crise económica en Europa. Era normal que tamén se resentise a economía grega. O nivel de vida, abondo alto (estabamos entre os 30 países máis ricos do mundo), mantívose sen cambios. Houbo, porén, un crecemeno da deuda pública. Pero a deuda pública non leva obrigatoriamente á crise económica. As deudas do grandes países, como Estados Unidos ou Alemania, cóntanse en 3.000 millóns de euros. O problema era o crecemento económico e a producción. Por ste motivo contratáronse préstamos da gran banca con taxas por debaixo do cinco por cento. Nesta exacta posición atopabámonos no 2009, ata que en novembro Georges Papandreu se convertiu en primeiro ministro. Para entender o que eu coido que hoxe pensa o pobo grego da súa catastrófica política abonda con estes dous números: o Partido Socialista acadou o 44 por cento dos votos nas eleccións do 2009, hoxe as enquisas danlle o seis por cento.

Papandreu podería enfrontar a crise económica (que reflexaba a europea) con préstamos de bancos estranxeiros á taxa habitual, é dicir, por debaixo do cinco por cento. Se fixese iso, non habería ningún problema para o noso país. De feito, pasaría o contrario porque estabamos nunha fase de crecemento económico. Papandreu, porén, comenzara o seu complot contra o seu pobo dende o verán do 2009, cando se reuniu en segredo con Strauss-Kahn para poñer a Grecia baixo o paraugas do Fondo Monetario Internacional (FMI). A noticia desta reunión foi dada a coñecer directamente pola presidencia do FMI.

Para pasar o control do FMI era preciso distorsionar a realidade económica do noso país e permitir a elevación da taxas de interese dos préstamos. Esta operación mesquiña deu comenzo co aumento “falso” do débito interno, do 9,2 por cento ao 15 por cento. Por esta operación criminal o fiscal Peponis pediu hai vinte días o reenvío a xuízo de Papandreu e de Papakost Antinou (ministro de Economía). A continuación, a campaña sistemática en Europa de Papandreu e do ministro de Economía, que durou cinco meses, para convencer aos europeos de que Grecia era un Titanic a piques de irse ao fondo, que os gregos son corruptos, vagos e, polo tanto, incapaces de enfrontar os problemas do país. Logo de cada unha das súas declaracións, as taxas de interese subiron ata o punto de non poder conseguirse ningún préstamo e, por conseguinte, o Fondo Monetario Internacional e a Banca Central Europea tomaron a forma de seren os nosos salvadores cando en realidade foi o comenzo da nosa morte.

En maio de 2010 firmouse, por un solo ministro, o famoso primeiro acordo de salvamento. O dereito grego, nestes casos, esixe para un acordo tan importante o voto favorábel de polo menos tres quintas partes do Parlamento. Aquel primeiro acordo é, polo tanto, ilegal. A troika que hoxe goberna Grecia actúa de modo completamente ilegal. Non só dende o Dereito grego senón tamén do europeo.

Dende aquel momento ata hoxe, se os pasos que nos levan á nosa morte son 20, xa andamos máis da metade. Imaxinemos que con este segundo acordo, para a nosa “salvación”, ofrecemos a estes señores a nosa integridade nacional e os nosos bens públicos. Isto é, portos, arroportos, autoestradas, electricidade, auga, riqueza mineral, etc., etc., etc., e, ademais, os nosos monumentos nacionais como a Acrópole, Delfl, Oimpia, Epidauro, etc. porque con este acordo renunciamos a calquera recurso.

A producción parouse, a desocupación saltou ao 20 por cento, pecharon 80.000 negocios, milleiros de pequenas fábricas e centos de industrias. En total pecharon 432.000 empresas. Decenas de miles de xóvenes graduados marcharon do país, que cada día se sumerxe máis nunha escuridade medieval. Milleiros de cidadáns ex benestantes buscan comida nos contedores de lixo e durmen na rúa. Mentres tanto dísenos que estamos vivos grazas á xenerosidade dos nosos “salvadores”, de Europa, da Banca e do Fondo Monetario Internacional. En realidade, todos os miles de millóns de axuda destinados a Grecia só chegan onda nós en forma de novas e increíbeis taxas de interese.

E, dado que é necesario seguir facendo que funcionen o Estado, os hospitais, as escolas, etc., a troika carga con super taxas (absolutamente novas) os estractos máis débiles da sociedade e lévaos directamente á fame. Unha análoga situación de fame xeralizada tivémola no inicio da ocupación nazi de 1941, con 300.000 mortos en seis meses. Agora volvemos a ver a mesma situación. Se se pensa que a ocupación nazi custou un millón de mortos e a destrucción total do noso país, como é posíbel que os gregos aceptemos a ameaza da señora Merkel e a intención dos alemáns de instalar un novo Gauleiter, e esta vez de gravata?

Para demostrar como é de rica Grecia e canto traballan os gregos, que son conscientes da obrigación de liberdade e do amor pola propia patria, aí está o exemplo de como reaxiron á ocupación nazi dende 1941 ata outubro de 1944. Cando as SS e a fame mataban un millón de persoas e a Vermacht destruía sistematicamente o pais, roubando a producción agrícola e o ouro da banca grega, os gregos fundaron o movemento de solidariedade nacional que lle deu comida á poboación e creou un exército de 100.000 partisanos que obrigaron aos alemáns a estar presentes de maneira continua con 200.000 soldados. Ao mesmo tempo, os gregos non só conseguiron sobrevivir grazas ao seu propio traballo senón que desenvolveron a arte neo greca, sobre todo a literatura e a música, baixo condicións de ocupación.

Grecia escolleu a vía do sacrificio pola liberdade e a sobrevivencia. Daquela golpeáronnos sen razón e respondemos coa solidariedade e a resistenciza, e fomos quen de vencer. A mesma cousa é a que temos que facer tamén agora coa certeza de que o vencedor final será o pobo grego. Mándolle esta mensaxe á señora Merkel e ao señor Schäuble, decraraando que que eu son sempre amigo do pobo alemán e admirador da súa gran contribución á ciencia, á filosofía, a arte e sobre todo á música. Quizais a mellor demostración de todo isto é que todo o meu traballo musical, a nivel mundial, confieillo a dous grandes editores alemáns, Schott e Breitkopf, cos que teño unha óptima colaboración.

Ameázannos con botarnos fóra de Europa, pero se Europa non nos quere unha volta nós a esta Europa de Merkel e Sarkozy non a queremos dez voltas.

Hoxe é domingo 12 de febreiro. Estoume preparando para participar con Manolis Glezos, o heroe que sacou a esvástica da Acrópole, dando así o sinal para o comenzo non só da resistencia grega senón da europea contra Hitler. As rúas e as nosas prazas énchense de centos de miles de cidadáns que experimentan a súa propia carraxe contra o goberno e a troika. Oín onte o noso primeiro ministro-banqueiro, revolvéndose contra o pobo grego, dicir que “chegamos á hora cero”. Quen nos levou, porén, á hora cero en dous anos? As mesmas persoas que, en vez de estaren na cadea, chantaxean os deputados para asinar o novo acordo, pior co primeiro, que será aplicado polas mesmas persoas cos mesmos métodos que nos conduciron á hora cero. Por que? Porque isto é o que mandan facer o Fondo Monetario Internacional e o Eurogrup, chantaxeándonos con que, se non obedecemos, será a quebra.

Estamos asistindo ao teatro da paranoia. Todos estes señores que substancialmente nos odian (gregos e estranxeiros) e que son os únicos responsábeis da situación dramática á que conduciron o país, ameázannos, chantaxénnos, dannos ordes co único propósito de de continuar a súa obra destrutiva, é dicir, levarnos á hora cero ata a nosa desaparición definitiva.

Sobrevivimos durante séculos en condicións moi difíciles e é certo que se se nos ocupa pola forza, con violencia, no derradeiro instante antes da nosa morte, os gregos non só sobreviviremos senón que renaceremos. Neste momento presto todas as miñas forzas á unión dinámica do pobo grego. Estou tentando convencelo de que a troika e o FMI non son unha rúa de sentido único. Tamén hai outras soluccións. Hai que ollar incluso para Rusia para unha colaboración económica, para explotar as nosas riquezas mineiras en condicións diversas e a favor dos nosos intereses.

No tocante a Europa propoño que se interrompa a adquisición de armamentos en Fancia e Alemnia. E debemos facer todo o posíbel para recibir o noso diñeiro que Almania aínda non pagou dende o período da guerra. Tal suma é agora de case 500.000 millóns.

A única forza que pode lograr estes cambios revolucionarios é o pobo grego unido nunha enorme fronte de resistenza e solidariedade para botar a troika (FMI e Banca) do país. Mentres tanto débese considerar a anulación de todos os acordos ilegais (préstamos, taxas de interese, impostos, vendas do país, etc.) e, naturalmente, os seus colaboradores gregos, que xa son condenados pola conciencia popular como traidores, deben ser castigados.

Etsou dedicando todas as miñas enerxías á unión de todo o pobo, e creo que finalmente imos conseguila. Eu fixen a guerra coas armas na man contra a ocupación nazi. Coñecín os sotos da Gestapo. Fun condenado a morte polos alemáns e estou vivo de milagre. En 1967 fundei o PAM, a primeira organización de resistenza contra os coroneis. Actuei na ilegalidade contra ditadura. Fun arrestado e encadeado no “matadoiro” da ditadura. Finalmente sobrevivín e aínda estou aquí.

Hoxe teño 87 anos e é moi probábel que non chegue a ver a salvación da miña amada patria. Pero morrerei coa miña conciencia tranquila porque continuo dando a miña batalla polos ideais da liberdade e do dereito ata a fin.

(Traducción: Perfecto Conde)