As dúas (ou tres) Españas

Confeso que seguín a folga do 14N só a través dos medios de comunicación. Esta vez dominoume a preguiza e non saín da casa nin para comprar o pan (o xornal xa nin se compra). Ou sexa, que cando menos fixen de consumidor folguista. Algo é algo.

A experiencia váleme para concluir que xa estamos outra vez instalados no que non sei se foi Ortega o que chamou as dúas Españas. Se cadra os padriños da expresión tamén foron Jaime Balmes, Mariano José de Larra, Ramiro de Maextu e ata o protugués Fidelino Figueiredo.

Por un lado, os que se empeñan en que vaiamos sempre detrás dos curas, ou con cirios ou co garrote, como dicía Agustín de Foxá. Os que queren devolvernos ao franquismo máis antisocial gobernándonos como se pastorea os borregos e facendo dos nosos países un inmenso campo de exterminio dos dereitos elementais no que traballemos para os ricos seguindo nós de pobres e eles cada vez máis ricos.

Son os que teñen alcaldes, coma o da Coruña, que prenden os farois do alumeado público para faceren que non baixe o consumo no día da folga. Os que empregan sobriñas, coma a alcaldesa de Madrid, pagándolles 5.000 euros netos ao mes ou os que non paran de cacarexar que os sindicatos son organizacións andidiluvianas que hai que extinguir como sexa.

Por outro lado, a España á que sempre lle acaban xeando o corazón, como dicía Antonio Machado. A dos perdedores. A dos oprimidos. A dos que botan das casas para que o buche dos banqueiros medre coma se fose a barriga dunha enorme carracha chea de sangue. Esa España que onte volveu a ser apaleada polas porras de varias policías que sempre están ao servizo do poder.

E, polo medio, unha noxenta santa compaña de arribistas, estómagos agradecidos e seareiros que constantemente meten gato por lebre con tal de compracer aos que nos queren estabrecer a nova orde que lles permita chupar o sangue da inmensa maioría da humanidade.