Os da "onda secesionista"

El País, xornal decididamente máis próximo ao nacionalismo español de toda a a vida ca o independentismo catalán, anunciaba o domingo pasado que “escritores, abogados, políticos, cineastas e economistas han suscrito un manifiesto a favor del federalismo frente a la ola secesionista alimentada desde CiU y el Gobierno catalán que preside Artur Mas”.

Para empezar, a linguaxe utilizada polo periódico para presentar este manifesto (...la ola secesionista...) lembra demasiado a impetuosidade centralista doutros tempos, franquismo incluído, ao falaren destes temas. Pero o importante é o que proclaman os primeiros 301 asinantes, entre os que non só hai escritores, avogados, políticos, etc., senón moitos xornalistas da prensa centralista, actores e actrices da “cella” e mesmo un “asturiano residente en Sevilla”, sen que falte un predominio case absoluto dos funcionarios de Estado. Ata asinou a escritora norteamericana Barbara Probst Salomon. Iso si, só hai dúas asinaturas procedentes da declarada dereita política, a do escritor Mario Vargas Llosa e a do diplomático José María Ridao. Repasei a lista dos asinantes intrigado por saber se aparecerían nela os nomes de varios escritores galegos (Manuel Rivas ou Alfredo Conde, por exemplo), pero só atopei a Fernando González Laxe, ex presidente da Xunta, e a Ramón Máiz, catedrático de Ciencia Política da Universidade de Santiago.

E que manifestan todos estes “intelectuais e profesionais” que erguen a súa voz contra “a onda secesionista” de Cataluña? Fundamentalmente fan un chamamento “a favor de la izquierda y del federalismo para responder al creciente secesionismo estimulado por Convergencia i Uniò, desde el Gobierno de la Generalitat, así como por otras fuerzas políticas de afinidad nacionalista”, segundo interpreta El País (ver aquí a información).

O primeiro que salta á vista é que esta nova plataforma que se ergue contra a posibilidade de que o pobo catalán exerza o seu dereito de autodeterminación o único que pon enriba da mesa é a posición do PSOE sobre este problema, por moito quqe aparezan de compañeiros de viaxe Vargas Llosa ou Ridao.

Unha vez máis, o que se nota é que o socialismo centralizador español, o do PSOE, e o do Partido Popular viaxan no mesmo tren cando se trata de resolver os problemas  que presentan as nacionalidades históricas. A penas 24 horas máis tarde de que se dese a coñecer o manifesto dos 301, o ministro de Defensa español, Pedro Morenés, un gobernante que non se distingue precisamente por regalar entrevistas, deuse présa en sair no xornal El Mundo advertindo de que “las Fuerzas Armadas son conscientes de la gravedad del desafío independentista”. Xa estamos outra vez.

É curioso, pero o que parece entender doada e perfectamente o seleccionador de La Roja, Vicente del Bosque (“Están en su derecho, como catalanes, a defender su independencia. Es la libertad que tiene cada pueblo para defender su futuro”), non son quen de meter na cabeza os intelectuais orgánicos do PSOE nin os que os acompañan na súa teima anticatalanista. E non digamos nada dos que están empeñados en devolvernos a outra longa noite de pedra similar á do franquismo.

Será tan difícil comprender algo do que significa o dereito de autodeterminación, agora que ata a Wikipedia o explica bastante ben? Porque o dereito de libre determinación dos pobos é o que é, e non outra cousa: o dereito de decidir as súas formas de goberno, perseguir o desenvolvemento económico, social e cultural, e estruturarse libremente, sen inxerencias externas e de acordo co principio de igualdade. Esta libre determinación está recollida na Carta das Nacións Unidas, nos Pactos Internacionais de Dereitos Humanos e en varias resolucións da Asamblea Xeral da ONU. Por que os do PSOE e os do PP se empeñan en ler só a Contitución Española? Ou por que unha cabeza tan lúcida coma que ten José Carlos Bermejo só se pregunta se estamos falando de morrer por Cataluña ou de de forrarse con ela? Habería que empezar a sabelo.