Cada un a súa vela

Nin me tocou a lotaría nin teño moitas gañas de seguir escribindo chorradas neste blog, pero débolle a algúns amigos unha explicación e esa explicación vóullela dar. Un xa non está para trotes. “Caballo le dan sabana porque está viejo y cansado, pero no se dan ni cuenta que un corazón amarrado cuando le sueltan las riendas es caballo desbocado”, como escribíu María Teresa Chacin para a famosa canción colombiana Caballo viejo (a mesma que Julio Iglesias estragou con moito éxito para a súa carteira).

Repasando só moi pola tona a actualidade política galega, observo que Pedro Arias volve a espirse –agora no Parlamento Galego– deixando ao ar do inverno o seu cú de político-intelectual reconvertido dende unha esquerda de cartón pedra a unha dereita de lixiviado urxente. Realmente hai que seguir vivindo para ver, como dicía o Séneca taurino.

Unha cousa é que Zapatero e a súa cohorte, cada vez máis disminuída, foran capaces de levarnos cara o abismo ao que nos levaron, e outra moi distinta é que Pedro Arias, Miguel Cancio e unha ducia máis de gaitas en fole pretendan interpretarnos a decadencia do reino das malas artes.

Como sigan así, claro que amenazo con volver a escribir en Croques. E que cada pao aguante a súa vela. ¿Ou non?