A concelleira masturbadora

Veño de pasar doce días magníficos nas illas Terceira e de Sao Miguel, do arquipélago dos Açores. Podíalles contar como é que coñecín o paraíso nestes dous lugares privilexiados pola natureza no medio do océano Atlántico, pero prefiro mergullarme de novo na realidade cotiá desta Europa que está en completa decadencia senil.

Por exemplo, ese célebre video pornográfico dunha concelleira socialista de Los Yébenes (Toledo), que se gravou a si mesma mentres que se marturbaba, segundo ela para ofrecerlle as imaxes ao seu home. Hai cousas que non se entenden ben. Marturbarse para o seu marido? E non sería mellor facelo in live e sen necesidade de por unha cámara diante? Utlizando, ademais, un sistema tan inseguro como é o Whatsup? Hai que ser algo parvo ou un bocado exhibicionista, se cadra.

Pero o que é realmente grave é que houbese alguén disposto a difundir con escurísimas intencións o tal produto pornográfico. Di a afectada que o video foi enviado o 13 de agosto dende un correo electrónico da Alcaldía de Los Yébenes, rexida por un militante do Partido Popular. É curioso comprobar como os integrantes desta formación conservadora española, herdeira directa do franquismo, son auténticos e constantes expertos en remover na merda. Se non é por unha cousa, é por outra, pero sempre andan agarrados á manivela do ventilador. Como se eles non fosen os primeiros en formar a tona da fosa séptica.

Dito isto, tamén quero engadir que sigo botando de menos políticos e gobernantes máis centrados no servizo público e menos engaiolados no seu propio egocentrismo e, coma neste caso, na súa propia complacencia. Hai cousas íntimas –foder, masturbarse, rascarse a barriga– que simplemente deberían facerse polo simple placer de sentilas e non pola avaricia egoísta de transmitírllelas aos demais. Todos ou case todos gravamos algunha vez esceas íntimas das nosas vidas –e non digamos dármonos ao manubrio–, pero case sempre gardamos esas produccions "cinematográficas" no fondo dalgún baúl herdado das nosas aboas. Os franceses non quixeron que Dominique Straus-Kahn fose presidente da súa República. A min tampouco me gustaría que Olvido Hormigos fose a primeira presidenta da República española cando chegue. Frivolidades na vida pública, as xustas.