Teatro

Francisco Rodriguez, alcalde de Ourense.

Agora vaise sabendo que a xuíz luguesa Pilar de Lara levaba anos seguíndolles as pistas das súas supostas implicacións en varios delitos á ducia de detidos coa que se fixo pública a Operación Pokemon. En realidade, dende que empezou a dirixir outra operación famosa, a Carioca.

E resulta que, en todo este tempo, non xulgou interesante mandar prender o alcalde de Ourense nin a ningún dos que agora o acompañan nos calabozos? Fóronlle presentadas á xuíza de repente novas probas? Foi quen Pilar de Lara de interpretar de súpeto e de maneira inquietante ou definitiva os indicios que lle constaban na súa investigación? Por que puxo a andar unha acción xudicial tan espectacular só un mes antes de que os galegos teñamos que pasar polas urnas? Non podía agardar trinta días máis dos que agardou ata agora sen que o exercizo da Xustiza perdese a súa independenza?

Tamén habería que saber por que o alcalde de Ourense foi levado, en réxime de aillamento, á Comisaría de Pontevedra e non á de Ourense ou á de Lugo. De momento, toda esta parafernalia policial e xudicial para o que está servindo é para que os medios de comunicación –conservadores na súa inmensa maioría– lle macen no lombo sobre todo aos non son de dereitas. Aí está o exemplo de La Voz de Galicia de hoxe, que abre a súa primeira cun titular a catro columnas e tipografía de excepción proclamando: “El alcalde de Ourense, detenido como implicado en una red de corrupción”. Non era preciso que o xornal coruñés engadise que o tal alcalde é socialista. Só en letras máis pequenas engade que “también han sido apresados el alcalde de Boqueixón, un concejal de Lugo y otras nueve personas”.

Dende logo, ou a xuíz luguesa ten no seu poder probas ou indicios suficientes para desencadear unha operación tan contundente –e isto aínda ha tardar en saberse– ou o seu comportamento é de auténtico perigo para a democracia e para os dereitos individuais das persoas. A administración da Xustiza ten moito de teatro –en realidade, toda a vida pública é un auténtico teatro social–, pero sería desexábel que nunca pedalase demasiado nos límites da traxedia. Nin da farsa, porque aquí herois non hai, como me acaba de apuntar un lector.