Estamos perdidos

O xornal francés Libération dedícalle hoxe toda a súa primeira, o editorial e as catro páxinas principais á crise de España. Na portada, un exclamativo titular escrito directamente en español: ¡Perdidos!, en tipografía de gran tamaño sobre as cores da bandeira española. Dentro, outro titular moi rechamante: “L’été sera chaud pour une Espagne à sec”, que equivale a dicir que o verán será quente para unha España a secas. No editorial, cun titulo que non fai falta traducir, Débâcle, escrito por Nicolas Demorand, empézase dicindo que “nada funciona”.

Jean Quatremer, correspondente do xornal en Bruxelas, sostén que “o tempo para que Madrid non poda acceder máis aos mercados, como Atenas, Dublin ou Lisboa, non parece moi alonxado”, e citando a Laurence Boone augura “un verdadeiro escenario á xaponesa do que aínda non se poden ver as consecuencias en termos de crecemento”.

No seu editorial Nicolas Demorand vai máis lonxe manifestando que nada funciona. “Nin os anuncios solemnes dos cumios de crise, nin os centos de miles de euros inxectados en emerxencia cando o dominó se afunde e o seguinte se pon a tembrar. Non hay nada que funcione e, paradoxa das paradoxas, estas verbas e estas medidas contribúen a agravar a catástrofe que elas deberían conxurar. Erro de perspectiva: refugar o ver que esta crise, de orixe económica, mudou para cambiar de natureza e converterse en política, reclamando respostas políticas, artelladas arredor dun proxecto político”.

Outro analista de Libération, Vittorio de Filippis, observa que hai “unha liña de fractura eropea que se precisa algo máis cada semana” do modo seguinte: “Dunha banda, o campo dos países do Norte, con Alemania, Austria, Finlandia, Dinamarca, Holanda e Suiza. Doutra, unha zona que agrupa a Grecia, España, Portugal e Italia... Os primeiros benefícianse da graza dos mercados, mentres que os segundos fannos fuxir. A proba está na evolución recente das taxas de interese das débedas soberanas”.

Segundo este analista francés, “Alemania e os seus consortes non mostran unha forma ecomíca olímpica. Que máis dá, os fondos de investimento, as primas de risco e outros investidores lánzase en picado sobre os portelos dos seus Tesouros públicos. Desexan comprar a débeda obrigatoria destes países. Mesmo se nisto deixan as plumas. Resultado: sobre vencementos relativamente cortos (dous anos), as taxas alemás son negativas: –0,06 por cento. Pola contra, cada vez que os Estados do segundo grupo se presentan nos mercados financeiros internacionais co propósito de conseguir capitais, as taxas de interese aumentan. España e Italia, sobre todo, cada vez pagan máis cando asoman a nariz nos mercados. Os países do Norte, Alemania á cabeza, fan desta situación unha proba da súa boa xestión. Cando os do Sur rozan a asfixia orzamentaria e financeira”.

O noso egrexio comentarista de cabeceira, Xosé Luís Barreiro, coido que debería ler de vez en cando os xornais franceses para completar algo a visión conservadora que lle dan as malas traduccións do Financial Times.