jueves, enero 05, 2012

Compañero del alma, compañero

Hoxe madrugou cedo a madrugada, coma canda Ramón Sijé. Un manotazo duro, un golpe xeado, un machetazo invisíbel e homicida, un empuxón brutal derrubouno. Compañero del alma, compañero, como lle chamaría Miguel Hernández (obrigado e chapeau ao amigo que destapou o lapsus). Morreunos Isaac Díaz Pardo alimentando choivas, caracois e órganos da dor sen instrumento.
Agora si que ficamos definitivamente orfos. Fóisenos o máis grande dos históricos que nos quedaban. De Isaac dixen hai pouco que me parecía o noso Steve Jobs, e, agora que se foi co norteamericano poboar as paisaxes inmorrentes da memoria, engado que Díaz Pardo era o Roi Xordo que os da súa Fusquenlla botaron do castelo. Algún día hase saber quen foron os Xudas e cales as moedas que traizoaron o corazón e a saúde de quen foi para min o galego máis importante do século pasado.
Isaac Díaz Pardo nunca morrerá na nosa memoria.