domingo, noviembre 29, 2009

Apple detesta o tabaco

Son macqueiro dende que teño uso de razón informática. Mesmo dos que miramos por riba do ombreiro aos que seguen utilizando as trapalladas inventadas por Bill Gates, por moito que ultimamente se dedique a copiar dos Mac. Polo tanto, admiro enormemente a Steve Jopbs e a Steve Wozniak, pero teño que dicir que a famosa Apple acaba de sorprenderme inusitadamente.
Dous usuarios de Mac norteamericáns descubriron hai poucos días que o mundo Mac tamén pode procurar sorpresas desagradábeis. Os seus ordenadores respectivos fallaron estando en período de garantía e leváronos ao correspondente servizo post-venda da compañía, que se negou a tomar ao seu cargo a reparación ou substitución dos mesmos argumentando que había “razóns sanitarias”.
Apple explicoulles que os seus orrdenadores estaban “contaminados” por fume de cigarros e, pretendendo ampararse na lista de substancias perigosas que recolle a Occupational Safety and Heath Adiministration, indicoulles que non pode expor os seus técnicos aos “riscos do tabaqeuismo pasivo sobre a saúde”.
Xa o saben os que estean a piques de mercar un Mac. Ou paran de fumar ou perderán a garantía da súa preciosa máquina cando cheire a tabaco.

viernes, noviembre 27, 2009

Caixafusionismo

O que sei de finanzas cabe no ollo dunha agulla e o que vou aprendendo sobre financeiros chéirame case sempre a chamusco. Que queren que lles diga, a min a figura dos banqueiros aínda me segue parecendo que onde mellor aparece representada é naquel célebre debuxo de Castelao no que un vello con levita aparece muxindo ata o límite o remollo dunha vaca que pode ser Galicia (non atopei ese debuxo, e substituíno polo que fala dos querían ver sempre así a nosa terra).
Se cadra é por iso polo que acostumo navegar abondo ao pairo do que está a acontecer coa promovida fusión, casamento, arrimo ou cópula das dúas caixas de aforros que aínda quedan en Galicia. Seguramente son un tipo moi raro, pero sigo sen decatarme de canto me vai cambiar a vida porque amos da faltriqueira coma Xosé Luís Méndez ou Gayoso rematen durmindo na mesma cama. Nin sequera sinto moita curiosidade por saber algo sobre o pedigree que pode saír desa camada.
Outra cousa sería que me dixeran que estivese en xogo o sistema financeiro que poden representar esas caixas que agora parecen estar en celo. Se se tratase de aproveitar a ocasión para irmos pondo en marcha un sistema de finaciamento diferente do universalmente especulativo dos bancos clásicos, a miña indiferencia trocaríase en emocionada esperanza, pero coido que non estamos viaxando por ese camiño.
A pregunta sería se os políticos actuais, dende o BNG ao PP e pasando polo PSOE, teñen na cabeza algo que poda sustentar a existencia das caixas de aforro como algo alternativo ao que xa veñen ofrecendo os bancos privados. Con caixas de aforros dirixidas por executivos, conselleiros e demais plana maior de pagados mellor que os presidentes de goberno e inmensamente mellor cos que están investigando unha posíbel vacina contra a Sida, nun país no que a renta per capita é a que é, a min pode parecerme indiferente que o me cobre por domiciliar o pago da luz se poda chamar Botín, Francisco González, Méndez ou Gayoso. Ou Mario Conde, se non o obligasen a converterse en eremita nunha aldea da montaña ourensá.
E insisto en que non diría o que estou dicindo se vise que a polémica desenvolvida arredor das caixas fose o que non é. Mentres tanto, que me permitan polo menos seguir pensando que non me abonda con que os que muxen a vaca falen galego. Mesmo preferiría que fosen mudos ou que falasen esperanto con tal de que deisexasen algo de leite e unha pouca de manteiga para os que temos que conformarnos con tomar sempre produtos desnatados.
Ou sexa, que fagan o que queiran. Que se caixafusionen, caixagalicien, caixanovicien ou, mellor aínda, que se canguendiolen. Total, o que non van facer nunca é preguntarnos como nos gustariá a nós que nos encaixaran. Quizais porque lles dá medo pensar en que podiamos responder que a única caixa que nos parece inevitábel é a de táboas de piñeiro. E nin sequera esa dende que o lume se aproveita industrialmente para incinerarnos.

jueves, noviembre 26, 2009

A dignidade de Cataluña



A práctica totalidade dos xornais que se editan en Cataluña, e unha parte moi significativa das emisoras de radio, publican hoxe un editorial titulado La dignidad de Catalunya no que se pide ao Tribunal Constitucional que respecte o novo Estatut por ser froito dun dobre pacto político estabrecido entre o Parlament de Catralunya e as Cortes Xerais do Estado, que foi sancionado polos electores. Publican esta importantísima declaración de principios unha ducia de xornais: La Vanguardia, El Periódico de Catalunya, Avui, El Punt, Segre, Diari de Tarragona, La Mañana, Diari de Girona, Regió 7, El Nou 9, Diari de Sabadell e Diari de Terrasa. Adheríronse ao seu contido as emisoras RAC1, Catalunya Ràdio e COM Ràdio.
Mediante esta iniciativa, que pode calificarse de inédita na historia da prensa catalana e española, segundo salienta hoxe La Vanguardia, os medios de comunicación que sustentan o editorial expoñen a inquietude de amplos sectores da sociedade fronte á posibilidade dunha sentencia do Tribunal Constitucional de carácter fortemente restritivo. “A expetación é alta e a inquietude non é escasa ante a evidencia de que o Tribunal Constitucional fose apuxado polos acontecementos a actuar como unha cuarta cámara, confrontada co Parlament de Catalunya, coas Cortes Xerais e coa vontade cidadá libremente expresada nas urnas”, proclama o editorial conxunto que aparece na prensa catalá de hoxe.
En termos moi críticos, pero respectuosos, o manifesto lembra que só seis dos doce membros do Constitucional se atopan fóra de percance ou de prórroga do seu mandato (catro deles agotárono e están á espera de seren substituídos, un foi recusado e otro faleceu). En termos moi contundentes, o editorial ditamina que “hai quen volve soñar con cirurxías de ferro que cernan de raíz a complexidade española”.
Para os responsábeis dos doce xornais que publican o editorial pola dignidade de Cataluña, “hai motivos serios para a preocupación, xa que podería estar madurando unha manobra para transformar a sentencia sobre o Estatut nun verdadeiro cerramento institucional”. Para rematar, lanzan dous avisos moi claros: “Que ninguén erre o diagnóstico, non estamos diante dunha sociedade débil, postrada e disposta a asistir impasíbel ao menoscabo da súa dignidade” ; “Se fose necesario, a solidariedade catalá volverá articular a lexítima resposta dunha sociedade responsábel”.
Confeso que observo con envexa, admiración e enorme respecto a actitude valente, responsábel e progresista dos medios de comunicación cataláns que acaban de dar unha histórica mostra da súa propia dignidade defendendo a dignidade do seu país. Por desgraza, en Galicia as cousas non transcorren do mesmo xeito.

sábado, noviembre 21, 2009

O CCG, no seu sitio

Tardou demasiado en poñer as cousas enriba da mesa, pero o Consello da Cultura Galega rematou mostrando que pode servir de algo para resolver o conflito lingüístico no que nos meteu o goberno de Núñez Feijóo. Por fin, na sesión plenaria que tivo lugar o 17 de novembro, a institución que preside Ramón Villares acordou dirixirse ao Parlamento de Galicia propoñéndolle que “promova a constitución dunha Comisión Parlamentaria que, oídas as institucións, colectivos e expertos que considere oportuno convocar (e se así o require, co asesoramento do propio Consello da Cultura Galega), elabore unha proposta de desenvolvemento consensuado do Plan Xeral de Normalización Lingüística, proposta que deberá elaborarse nos próximos meses e ter como horizonte de aplicación a presente lexislatura”.
Habería que saber por que unha posición tan determinante coma de agora foi precedida por varios meses de ambigüidade que puideron facer pensar algunha vez en que esta importante institución pública galega non estaba mostrándose á altura do graves acosos que ven padecendo a promoción do idioma máis galego, que non é outro que o propio galego.
As augas, porén, parece que volveron ao curso dunha auténtica defensa do galego coa proposta que deu a coñecer o Consello e que se pode consulta integramente na súa páxina web. Partindo base de que “o debate sobre as linguas en Galicia foise intensificando nos últimos anos e acabou derivando nunha controversia política e social envolveita nunha excesiva virulencia, e polo memos, ao noso entender, seriamente perxudicial para os intereses xerais do país”, e que “o que resulta negativo e ata pernicioso para o clima social, e particularmente para o idioma galego, é que os ditos debates dexeneren en polémicas irracionais, nas cales se chegan a poñer en cuestión as bases sobre as que se sustenta a nosa identidade e cohesión social, e incluso a propia lexitimidade das políticas de promoción do galego”, o CCG non dubida en denunciar que “en concreto, a asociación entre o idioma galego e a imposición, dunha banda, e o idioma castelán e a liberdade, da outra, resulta unha groseira falsificación da realidade que carece de toda base na historia, remota e recente, do noso país”.
Sostén o CCG que “o discurso da acusación e da sospeita constante contra o galego debe ser substituído por unha atmósfera de debate sereno e informado e pola procura de acordos que permitan restablecer unhas bases sólidas desde as que encarar un desafío e un proceso históricos, como é o da recuperación do galego”. E, para que non haxa dúbidas, o informe apunta nunha dirección cando di que “en particular, á Xunta de Galicia corresponde exercer o liderado dese proceso de recuperación e dignificación do idioma galego, como está inequivocamente plasmado nas nosas leis”.
Esta vez o Consello non foi ambiguo. Manifestacións como as de que “en ningún caso se deben tomar medidas que supoñan pasos atrás no proceso de recuperación do galego”, que “os responsables políticos en xeral e o goberno galego en particular deben impulsar un discurso público en que o idioma galego deixe de formularse en termos de problema e pase a comprenderse en termos de recurso dun activo social”, ou que “o funcionariado e o conxunto das institucións e servizos públicos deben estar suxeitos a especiais obrigas de capacitación e de uso do galego” desbotan calquera dúbida: o Consello da Cultura Galego está onde ten que estar, na defensa do idioma e da cultura que xustifican a súa existencia con cargo aos orzamentos de Galicia.
A bola está agora no campo do Parlamento e no terreo da Xunta. Veremos como xogan este partido, que vai ser definitivo.

viernes, noviembre 20, 2009

Alakranadas

O máis importante de todo o que había arredor do secuestro do Alakrana, a vida e a saúde dos mariñeiros apresados, resolveuse felizmente. Están todos en terra e camiño das súas casas. Presentan bo aspecto –algún mesmo parece máis un play-boy das Rías Baixas ca un mariñeiro de verdade– e todos contentos.
A ver se así volve todo pronto á normalidade. Incluídas as propias vítimas do secuestro e as súas familias, que non están dando precisamente mostras excesivas de viviren o que lles pasa con normalidade. Empezaron dicindo que o Goberno quería que os mariñeiros regresaran mortos e remataron ameazándoo con demandalo se permitía que se tomasen imaxes das vítimas e dos familiares. Precisamente eles, que non pararon de chamar aos medios de comunicación, cando lles conviña, para que fixesen “toda a bulla posíbel”.
Se cadra non se percataron aínda estes pesacdores de primeiro mundo que no barco tamén ían outros menos afortunados por perteneceren a países e sociedades onde non hai gobernos que manden fragatas nin paguen rescates e ata pode que miren para o lado cando traballan codo a codo con eses mariñeiros pagados pior ca eles polo mero feito de pertenceren a outras circunstancias.
Polo ben de todos, quizais debe pasar xa esta “alakranada”, e a ver se volvemos a fixarnos outra vez na nosa propia piratería doméstica, que tamén a temos.

jueves, noviembre 19, 2009

De aforrar, nada de nada

Unha cousa foi facer demagoxia cos Audi de Touriño (que aínda eran máis de Fraga e, polo tanto, do propio Feijóo) e outra ben distinta é demostrar que se está por apretar o cinto en época de vacas fracas. A operación dos coches blindados, lonxe de representar aforros substanciais para a economía pública, significou novos gastos innecesarios. O novo presidente fixo que se comprasen outros coches, agora dunha marca francesa en vez de alemá, e os vellos apodrecen nas garaxes da Xunta ou foron vendidos por catro perras chicas.
Paralelamente, por terceira vez en mes e medio, o grupo parlamentario do PP bloqueou a tramitación dunha iniciativa lexislativa popular, promovida pola CIG e avalada por máis de 19.000 firmas, para que se suprimise o plus de complemento salarial que lles foi aprobado aos altos cargos da Xunta, no ano 2007, para premiar os funcionarios que durante un mínimo de dous anos desempeñen postos electos ou de confianza na Administración.
Foi esta unha tan desgrazada como rechamante herencia que deixou o goberno de Touriño da man do seu conselleiro de Presidencia, Xosé Luís Méndez Romeu, e que agora queren correxir, sobre todo, os nacionalistas pero tamén algún socialista. Unha medida que resultou no seu día arrogantemente impopular e que agora, co agravamento da crise económica e social, case parece un insulto público lanzado pola Administración galega aos contribuíntes. En todo isto e non mediante a demagoxia dos Audis, é onde Feijóo demostra que de aforrar cartos que son de todos, nada de nada.

PD: Queren ver como lambe cús un ex ministro socialista despois de beber unha botella enteira de grappa e comer un enorme plato de spaghettis bolognese moi cargados de cebola? Lean o artigo que publica hoxe César Antonio Molina, en La Voz de Galicia, sobre o inefábel Paco Vázquez.

martes, noviembre 17, 2009

Racismo lingüístico

Á cada vez máis encertada polémica polo idioma só lle faltaba algo como que un desaprensivo xuíz de Alcorcón (Madrid) se puxese a facer de sociolingüista dicindo que a lingua de Alfonso X O Sabio e de Castelao –e agora miña e dos que me están lendo, ou sexa, nosa– “non é útil”. Que un xuíz se poña a dicir trapalladas é grave en calquera caso, pero que esas trapalladas versen sobre materia de educación infantil ou xuvenil e sobre a utilidade dos idiomas pode resultar, ademais, grotesco.
Segundo acaba de facer público o deputado nacionalista Bieito Lobeira, portavoz parlamentario do BNG, un auto da citada autoridade xudicial mesetaria “négalle” a unha muller divorciada que se traslade a Vigo, coas súas dúas fillas, que estiveron escolarizadas nun colexio privado de Alcorcón, porque agora irán a centros públicos nos que se imparten asignaturas en galego. O xuíz sociolingüista non se para en barras e sostén que, fóra de Galicia, o galego “non se apreza que teña ningunha outra utilidade práctica”.
Bieito Lobeira calificou este caso de “racismo lingüístico” que “non se pode admitir” e anunciou que o BNG proponse levalo ás institucións internacionais. Para que se siga dicindo que a Xustiza é cega. Neste caso, o que fai é ir ás apalpadas.

lunes, noviembre 16, 2009

Vidas paralelas


Anicet Lavodrama, un “nacho” de Ferrol segundo informa hoxe El País, de cor negra, ex xogador de baloncesto, está disposto a entrar en política para que a cidade departa-
mental deixe de “pensar só nas subvencións e reinventar a base económica da cidade cun porto exterior que debe ser entrada e saída de comercio”. En principio non está mal o que di: “Somos un destino idóneo para o turismo rural, gastronómico e cultural, pero precisamos embelecer a cidade. En Bilbao, por exemplo, o Nervión baixaba todo negro nunha paisaxe industrial, agora esa contorna está embelecida e o Guggenheim dalle carácter. Aquí non temos nin un hotel que dea á ría (algo que non é totalmente certo, porque Ferrol ten o Parador, que dá magníficamente á ría e que el coñece ben porque foi o seu primeiro fogar en Galicia) e a cidade medra de costas á súa maior riqueza, non está ben asfaltada e ten poucas zonas verdes e demasiado cemento. Onde en Bilbao está o Guggenheim, nós temos a Reganosa”.
Lavodarama (foto de arriba) naceu en Bangui (República Centroafricana) e tiña 22 anos cando chegou a Ferrol, procedente de Houston (Estados Unidos), fichado polo OAR, o equipo local de baloncesto que presidía o político ferrolán Xoán Fernández. O seu pai foi gobernador, ministro e embaixador do ditador Bokassa, que foi xulgado por asasinato, canibalismo e apropiación indebida de fondos estatais. Afincouse en Ferrol probabelmente para sempre, e traballa para unha compañía de representación de deportistas buscando baloncestistas de talento en España, Francia, Sudamérica e África.
A 1.500 quilómetros de distancia, nunha terra que algo ten que ver con Galicia, a Bretaña francesa, outro africano negro, Kofi Yamgnane (foto de abaixo), está percorrendo un camiño inverso. Empezou sendo o primeiro alcalde negro e procedente da emigración que houbo en Francia, ao ser elixido rexedor de Saint-Coulitz, un pequeno concello do centro da Bretaña, en 1989. Gobernando o socialismo en Francia, foi secretario de Estado encargado da integración de 1991 a 1993. Agora é candidato á presidencia da República de Togo, de onde é orixinario, para as eleccións que van ter lugar no 2010.
Se cadra o "nacho” de Ferrol tamén remata sendo alcalde e algunha vez volve a África para ser presidente. Sería desexábel que non nos saia da escola antropofáxica de Bokassa e que se pareza máis a Kofi Yamgnane.

sábado, noviembre 14, 2009

Empezamos ben

Sábado, 14 de novembro, tres e media da tarde. Acabo de ver o Telexornal de TVE1, dando conta de que xa embarcaron gardas de seguranza privada nos barcos españois que se dirixen ao Índico, dende as Seychelles, para pescar nos procelosos mares da piratería de Somalia. Segundo a información oral que acompañou as imaxes, trátase de equipos debidamente entrenados para levar a cabo o seu cometido.
Por desgraza, un dos planos que cmpoñían esas imaxes presentou a un deses “expertos” dirixindo á cámara un estrepitoso “corte de mangas”. Xa se sabe, iso que a Real Academia Española define como “ademán de significado obsceno y despectivo que se hace con la mano, extendiendo el dedo corazón entre el índice y el anular doblados”.
Empezamos ben. Ou sexa, dando unha mostra da boa educación e respecto que nos caracteriza. Agora só falta saber como rematamos.

jueves, noviembre 12, 2009

Caer na manzanilla


Tres mulleres moi diferentes, de Málaga, Madrid e Sao Paulo, acaban de acender todos os focos que mostran o moito que aínda ten que avanzar o mundo. Mónica Cabello, taxista malagueña, foi denunciada dúas veces por un mesmo policía local por conducir o seu vehículo con “vestimenta inapropiada” durante o traballo. Zoubida Barik Edidi, avogada de orixe marroquino, nacionalizada española, foi expulsada polo xuíz Xavier Gómez Bermúdez dun xuízo que se celebraba na Sección Primeira da Sala do Penal da Audiencia Nacional por levar un pano na cabeza. Geyse Arruda, estudiante de Turismo na Universidade Bandeirante de Sao Paulo, foi expulsada e mesmo maltratada por asistir á clase vestida con minisaia.
Para min o caso máis chocante é o da taxista malagueña (na foto de enriba). Que a estas alturas aínda haxa un Concello no que se gastan os cartos dos contribuíntes en perseguir a maneira de vestir dunha traballadora do transporte público, por non levar mangas, sóame a Celtiberia Shoow, con permiso do falecido Luis Carandell. Segundo parece, nesa cidade andaluza unha ordenanza regulamenta que “se debe prestar o servizo aseado e correctamente vestidos e calzados” levando unha “prenda superior con mangas, curtas ou longas, e como prenda inferior pantalón longo ou saia”. Mónica conducía o seu taxi cun vestido sen mangas como acostuman facer o seu traballo a maioría das mulleres cando o tempo non as obriga a ir máis abrigadas. No seu caso dase, ademais, a circunstancia de que foi o mesmo garda da porra o que a denunciou dúas veces. Quizais habería que preguntarlle aos psicólgos ou aos psiquiatras se podían dicir algo ao respecto.
No tocante á avogada expulsada dunha sala xudicial madrileña, tamén me resulta chocante que sexa un deses xuíces “mediáticos” que tanto abundan agora na excepcional Audiencia Nacional, Xavier Gómez Bermúdez, o que lle impediu exercer a súa profesión por levar un pano na cabeza. Non vou ser eu quen defenda, por exemplo, o dereito das mulleres a iren coa cara tapada polo feito de seren practicantes dunha relixión, pero chegar a tanto como chegou o xuíz Bermúdez co pano da marroquina paréceme abondo esaxerado. Se iste xuíz tan decidido refrescase algo a súa propia memoria persoal, seguramente atopaba unha aboa, por non dicir unha nai, que levaron o mesmo pano que agora se empeña en poñer a avogada reprimida. Pásanos moitas veces iso de sermos máis modernos ca propia modernidade.
E no da rapaza brasileira (foto de abaixo) xa non sei que pensar. Cando me estaba parecendo que Lula encarrilaba o Brasil cara o desenvolmento e a liberdade, un rector universitario, acompañado por outras autoridades académicas e unha panda de estudiantes, gardas de seguridade e empregados non docentes –se cadra había que dicir indecentes– empeñáronse en insultar o país de Jorge Amado e de Vinicius de Morais emprendendo unha etúpida loita contra unha rapaza que quería ensinar as pernas. Precisamente no país onde máis pernas andan á vista da xente. Que clase de integrismo universitario será iste? Pois agora que vexan o resultado, a moza minisaieira xa foi tentada pola revista norteamericana Play Boy para saír espida na portada. Do rector que a expulsou, e que xa tivo que readmitila, aínda non se sabe se o convidaron a saír nalgún reality-show. A revista Science coido que, de momento, pasa del. Xa o dicía o Marqués de Santillana: “El que arma mançanilla assaz veçes cae en ella”.

viernes, noviembre 06, 2009

A simpleza do Alakrana

Tiñamos poucos problemas e tivo que vir o Alakrana picarnos a todos nas cachas. Porque iso é o que acontece con todo o que se relaciona co barco apresado polos piratas de Somalia. Por un lado, o principal, os mariñeiros directamente afectados, privados de liberdade e, segundo as últimas novas difundidas polos seus familiares, sobrevivindo en condicións que poden rematar sendo infrahumanas. Por outro, todos nós, que loxicamente temos que estar preocupados por como se vai resolver unha situación tan apremiante como difícil de afrontar.
O malo é que o caso está a piques de presentar o desafío máis serio que se lle ten presentado ultimamente ao estado de dereito español. Sen entrar moito en se o xuíz Garzón nos meteu outra vez nunha das leas das que xa parece que é especialista, o que resulta verídico é que se conseguiu que os dous piratas detidos e traídos a España rematasen tendo moito máis do valor do seu peso en ouro na bolsa do regateo internacional.
Teño repetido en todas as ocasións que se me deron de expoñer a miña opinión sobre este asunto en tribunas públicas que o primeiro e principal é resolver a situacion dos secuestrados devolvéndolles a liberdade e reitegrándoos sans e salvos ás súas familias. A continuación, é absolutamente imprescindíbel que administracións públicas, armadores, pescadores e sociedade en xeral plantexen seriamente a sostenibilidade dunha actividade pesqueira extrativa que se ven desenvolvendo, de forma invasiva e altamente perigosa, dende hai anos. Non vou entrar agora na semántica da palabra pirata nin na extensión socioeconómica do fenómeno da piratería, pero os piratas do mar non están só en Somalia, lugar do mundo que quizais non fai máis nada co que facían hai menos de dous séculos estados e potencias que agora se queixan da súa piratería.
O malo de todo, na miña opinión, é que o secuestro do Alakrana está dando orixe a unha reacción popular extremadamente apaixoada, xustificábel no caso dos directamente afectados, que non dubida en atribuirlle ao goberno de Zapatero todo o peso do drama que están vivindo os secuestrados. Xa se empeza a non distinguir entre o trigo e a palla e vale case calquera cousa que se diga. Por exemplo, onte escoitei a un familiar das vítimas dicir que o Goberno parece que está desexando que alguén volva en caixa de piñeiro, expresión –insisto– xustificábel dende a paixón, pero non dende a relativa serenidade coa que hai que afrontar unha situación tan difícil coma que desencadeou o secuestro do Alakrana, asunto que non se vai resolver antes nin mellor porque a opinión pública derive polas corredoiras da simpleza. En fin, que oxalá se resolva pronto todo e podamos seguir ocupándonos doutra simpleza, a de chegar a fin de mes doce veces ao ano.

miércoles, noviembre 04, 2009

Inmersión social con pulgas pagadas polo Estado

Parece ser que o caso xudicial da presunta corrupción política que se abriu en Lugo xa serviu polo menos para que algunhas persoas, que non sabían de todo en que mundo vivían, empezasen a percatarse de que debaixo das alfombras hai moito lixo. Lara Méndez, vicepresidenta da Deputación, con ese ar de princesa republicana que fai que ás veces se poda confundila cunha actriz secundaria da factoría de Antón Reixa, ou Xoán Xosé Díaz Valiño, alcalde de Castro de Rei –nada que ver con Camilo Díaz Valiño, que aínda hai clases– que ten máis cara de modesto empregado de banca que de político corrupto, con outros tres cargos elixidos democraticamente, agora todos investigados pola xuíza garzoniana Estela San José, tiveron ocasión de probar as “suites” dunha comisaría de Policía e de escoitaren dicir a algún representante da autoridade que a ver se van pensar que isto é un hotel de cinco estrelas.
Non o sei, pero supoño que lles dirían iso porque os que nos tocou pernoctar algunha vez en cama pagada polo Estado sabemos ben que tal frase é das que máis se poden oír nas comisarías que teñen calabozos. A min isto lémbrame os tempos pasados en que calquera ninjién con bigote fascista acostumaba advertirche por calquera motivo que ti non sabías con quen estabas falando. Nas comisarías, e coido que nos cárceres tamén sucederá, sempre hai alguén que che espeta: “A ver se vas pensar que estás no Palace”. É unha advertencia que non faría falta facerlle nin ao privado de liberdade con menor coeficiente intelectual, entre outras razóns porque nos calabozos das comisarías está ben á vista que non hai cuartos de cinco estrelas, pero case sempre se lle fai, non sei por que, quizais para que se percate rapidamente de que non é máis ca unha cucaracha comas que vai ter que esmagar na súa cela.
Según lin nalgún xornal, unha destas presas preventivas, a concelleira Ana Canto, saiu da súa indesexada –e indesexábel– experiencia co corpo convertido nun colador polas innúmeras picaduras de pulgas ou de chinches que, pola falta de luz, nin sequera puido catar se eran unhas ou outras o exército de parásitos que merendaron co seu sangue. Case todos eles se queixaron de que lles quitaron, entre outras cousas, os reloxios e que iso motivou a súa perda de conciencia do paso do tempo coa correspondente angustia. Tampouco lles gustou que os paseasen á luz do día e das cámaras coas muñecas esposadas. En fin, que o Estado lles pagou un cursiño de inmersión no proceloso mundo do enxuizamento criminal español. Espero que, se algún deles chega algunha vez a ministro de Interior ou de Xustiza, entre as súas precupacións, leven a de humanizar algo ese mundo, que boa falta lle fai.
E aínda tiveron sorte, porque todos coinciden en sinalar que foron excelentemente tratados polos seus gardas, de onde se deduce que as comisarías non son hoteis de cinco estrelas, pero están atendidas por funcionarios de librea. Mágoa que o último e recentísimo informe de Amnistía Internacional poña en entredito tanta bonanza. Sobre todo, no que se refire á actuación dalgúns policías autonómicos e locais, que parece que agora son os máis túzaros no tratamento dos detidos.

martes, noviembre 03, 2009

A columna dórica de César Casal

César Casal, xornalista con columna dórica en La Voz de Galicia a quen eu moitas veces, pero non sempre, non teño reparo en admirar, cóntanos hoxe que “somos máis falsos ca unha camiseta do Madrid de cor blaugrana” por diferenciar, segundo di el, entre o trato que se lle dá a un presunto delincuente común e a un personaxe público cando son detidos e presentados en público coas esposas nas muñecas.
Témome que o xornalista coruñés caeu esta vez na demagoxia que trata de esclarecer. "A los chorizos –dice– se les puede esposar y a los políticos, que ellos y sólo ellos decidieron ser personajes públicos con publicidad y propaganda en vallas gigantes en las elecciones, hay que ocultarlos y meterlos por la puerta de atrás del juzgado”. A ninguén dos que defendemos a exquisita prevención de que se salvagarden os dereitos relacionados coa presunción de inocencia se nos ocorre defender tamaña falacia. Ben pola contra, polo que nos pronunciamos é por unha rigorosa aplicación dos procedementos estabrecidos pola actual Lei de Enxuizamento Criminal que manda aplicar a prisión provisional de maneira que resulte a que “menos prexudique ao detido ou preso na súa persoa, reputación e patrimonio”. E isto, sen distinción posíbel pola natureza do presunto delito cometido. Para a xustiza non debe haber delincuentes comúns ou políticos, só delincuentes. Non estamos nos tempos de Franco.
Casal tamén trampea a realidade cando expón o seu criterio de que os políticos, e só eles, decidiron seren personaxes públicos. Moitos deles –é o caso dos de Lugo– chegaron a esa condición despois de seren elixidos mediante procedementos democráticos. En política non abonda con querer ser personaxe público, hai que revalidar esa vontade nas urnas. Diría máis, personaxe público quizais é máis aínda César Casal que Díaz Valiño ou Lara Méndez, polo menos para min. Da existencia do primeiro eu sei dende hai moitos anos. Da do alcalde de Castro de Rei só empecei a saber cando apareceu no xornal onde escribe o articulista no medio de dous uniformados, e da concelleira de Cervo a penas coñecía máis nada que algún dos artigos que veu publicando en A Nosa Terra. César Casal nunca se presentou nin gañou, polo tanto, unhas eleccións. Os outros, para seren personaxes públicos tiveron que facelo.
Quizais o que pasa é que do artigo que publica hoxe o xornalista comentado pinga algo dese zume antipolítico, que non apolítico, que tanto contribuíron a extender polo mundo europeo políticos tan caracterizados coma Berlusconi u Sarkozy, gobernantes desideoloxizados e pragmáticos que acostuman pensar que o mundo só é unha grande impresa ou un enorme chantier. E o mundo, mal que lles pese a Casal, a Sarkozy u a Berlusconi, é algo moito máis complexo. Felizmente.

lunes, noviembre 02, 2009

Lugo aínda non é Medellín.

Na Deputación de Lugo mandou durante moito tempo Francisco Cacharro Pardo. En varias ocasións tivo que pasar polos xulgados como sospeitoso de non respectar a lexislación vixente. Nunca foi conducido coas esposas colocadas nos seos pulsos nin saiu desa guisa retratado en La Voz de Galicia. Quizais foi porque tivo a sorte de que lle tocou un xuíz que se preocupaba tanto por perseguir a delincuencia como por garantir os dereitos dos que había que presumirlles a inocencia.
Un modesto alcalde e tres concelleiros da Terra Cha, a semana pasada, non tiveron tanta sorte e, sobre todo ao primeiro, tocoulles ter que representar involuntariamente un episodio de Miami vice ou do CSI que lles garantiu espazos nas primeiras planas e nos telexornais. Unha xuíza, Estela San José, abriu dilexencias contra eles por presunta comisión de delitos relacionados coa corrupción administrativa, prevaricación e tráfico de influencias. Agora, hoxe mesmo, esas dilixencias dirixíronse tamén contra a vicepresidenta da Deputación luguesa, Lara Méndez, e dous técnicos que traballan ás súas ordes no Instituto Lucense de Dsenvolvemento Económico e Social (Inludes). Polo menos de momento, están tedo máis sorte cos anteriores e aínda non saíron as súas fotos patibularias nos medios de comunicación.
Paralelamente, en Cataluña, o superxuíz Baltasar Garzón dirixiu unha redada que aínda tivo maior resonancia mediática. Ex altos cargos da Generalitat que gobernou Jordi Pujol e un ex socialista de sona foron tamén fotografiados, e difundidas ampliamente as fotografías, cando eran conducidos esposados á Audiencia Nacional. O caso xa motivou un contundente editorial do xornal EL Mundo, publicado o sábado pasado, manifestando que non era necesario esposalos e menos exhibilos.
O editorialista, con moita razón, citou o artigo 520 da Lei de Enxuizamento Criminal por sinalar que “a detención e prisión provisional deberán practicarse na forma que menos perxudique ao detido ou preso na súa persoa, reputación e patrimonio”, e pronunciouse dicindo que “este mandato legal non se está cumprindo nos casos que afectan a dirixentes políticos e empresarios que son detidos e levados á Xustiza coas cámaras de televisión de testigos”.
Falta por saber agora que van dar de si investigacións policiais e xudiciais levadas a cabo de forma tan pouco escrupulosa coa presunción de inocencia. Está moi lonxe da miña intención botar fume sobre a presunta corrupción política que empeza a ser axifisiante, pero segue preoupándome seriamente que se podan aplicar métodos irrespectuosos coa lexislación vixente, sobre todo cando poden violentar a presunción de inocencia. Non vaia ser que, dentro dun ano ou de máis tempo aínda, cando todos estes casos se solventen nos correspondentes tribunais, todo quede en pólvora mollada. Mellor sería esperar a que houbse unha condena para sacalos esposados diante das cámaras: hai países da nosa contorna occidental nos que éste comportamento é o normal.
Por outra parte, estamos empezando a correr o risco de pensar que pasamos por unha sociedade que persegue a corrupción polo feito de que saia no telexornal algún alcalde de caenlla de vez en cando. Fálase moito da corrupción urbanística como se esta lacra só puidese existir polo mero feito de que hai políticos que teñen a manga ancha. Evidentemente, hai corruptos na política. ¿E os corruptores onde están? Fundamentalmente, no mundo da empresa e das finanazas. Hai moitos anos, un presidente de Colombia, Virxlio Barco, tivo folgos para dicirlles ás autoridades de Estados Unidos que o negocio do narcotráfico remataría de repente se o país da primeira potencia do mundo deixase de comprar e de traficar cocaína. Non é que sexa o mesmo, pero a corrupción política española tamén precisa plantexamentos máis serios cos das simples redadas, e os xuíces farán mal abstraéndose desta realidade. De momento consolémonos, Lugo aínda non é Medellín.