jueves, junio 27, 2013

O Sorriso de Daniel


O Sorriso de Daniel é unha asociación fundada en Santiago, o 6 de marzo de 2010, co ánimo de promover o románico galego, defender, estimular e apoiar a conservación do Patrimonio Medieval galego, difundíndoo dentro e fóra de Galicia e fomentando o seu estudo e coñecemento e a transmisión do seu valor ás xeneracións futuras.
Dende a súa aparición destacouse levando a cabo traballos de limpeza e recuperación de puntos do patrimonio galego que estaban totalmente abandonados ou incomprensibelmente desatendidos polos organismos públicos que deberían velar por eles. Neste aspecto, O Sorriso de Daniel é unha meritoria brigada verde que acode onde non chegan outras mans protectoras do noso patrimonio. Igrexas, vellos mosteiros, etc. xa se beneficiaron da súa voluntariosa entrega pública.
O pasado 15 de xuño andaron por terras de Caldelas. Limparon a maleza que cubría boa parte da antiga igrexa e camposanto de San Paio Abelenda, un lugar que eu visitei e fotografiei aló polo ano 1972, cando comenzabamos a facer a Gran Enciclopedia Gallega. Pasaron 31 anos e, polo que vexo, as cousas alí foron cada vez a pior. Moito temos que agradecer que haxa xente coma do Sorriso de Daniel que lle dá sentido a unha parte da súa vida traballando polo ben público.

miércoles, junio 19, 2013

O decano Platas Tasende preocúpase por Xosé Luis Méndez


Informou Europa Press de que o decano do Colexio de Avogados da Coruña e presidente do Consello Galego de Avogacía, Antonio Platas Tasende, dirixiuse por carta ao vocepresidente da Xunta, Alfonso Rueda, para pedirlle que se protexa a comparencia de Xosé Luis Méndez, ex director xeral da da desparecida Caixa Galicia, no Parlamento pola “posíbel presenza de grupos de presión”.
Hai cousas que se pasan de rosca e esta é unha delas.  A conto de que demanda o remitente da carta esta protección? Como avogado defensor de Méndez? Como representante dos letrados coruñeses e galegos? Debería precisalo en tanto e canto utlizou o membrete oficial do Colexio de Avogados da Coruña e redactou a carta facendo mención á súa condición de presidente do Consello Galego da Avogacía. Se é como avogado defensor do multimillonario ex banqueiro non estaría de máis que non mesturase  tanto a dignísima función de defender ou a asesorar a alguén coa igualmente digna representación dunha corporación profesional. Se actúa como tal representante e non como defensor nin asesor particular, quizais debería ir pensando en mostrar igual preocupación en dirixirse ás autoridades para preocuparse pola seguridade de todos e de cada un dos cidadáns que podan ter que pasar por circunstancas parecidas ás do cidadán Méndez, que a estas alturas debería ser nin máis nin menos que un cidadán calquera. Iso si, coa diferenza de que un calquera non meteu no peto a millonada que levou Xosé Luis Méndez.
Alén disto, hai algo de extravagante no comportamento do avogado e representante institucional Platas Tasende. Pensa se cadra o ilustre letrado que quen manda na Xunta, no Parlamento Galego ou na Delegación do Goberno, por exemplo, non se ocupan de prestar a debida seguranza a calquera cidadán que a precise, e hai que pedírllela para que sea efectiva? Se eu fose o vicepresidente Rueda, lería de reollo a carta que lle mandou Tasende.
Seguramente o que nos di todo este asunto é, unha vez máis, que hai cidadáns de primeira, de segunda e de terceira; e logo estamos a inmensa maioría: aqueles polos que non se vai preocupar endexammais ningún Platas Tasende. Unha lección máis da historia que estamos facendo (padecendo).

martes, junio 18, 2013

Faits divers en Pontevedra

Foto tomada de La Voz de Galicia

De vez en cando aparecen nos xornais noticias desas que os franceses chaman faits divers que tiran poderosamente á reflexión. Hoxe, por exemplo, en La Voz de Galicia, o caso dun rapaz que se tirou ao río Lérez en Pontevedra para salvar unha cadeliña de tres meses que probablemente foi botada ao río por algún desalmado.
Eran as tres da mañá cando Daniel Ferrer e Tamara López, que estaban dando un paseo pola ponte dos Tirantes, oíron os queixidos do animal. Chamaron á Policía Local –os feitos ocurrían moi preto da Xefatura– pero dixéronlles que non podían facer nada. Daquela o rapaz, tirouse á auga e, poucos minutos despois, saíu dela ca cadeliña nos brazos. El e a súa moza tapárona cunha chaqueta e, empapados, fóronse con ela para a súa casa para continuar salvándolle a vida. Esta vez o heroi foi David Ferrer, e non a Policía Local de Pontevedra. Todo hai que dicilo.

martes, junio 04, 2013

Bancos que cobran ata por axudarlles


A calquera –polo menos aos que somos clientes do BBVA– lle pode pasar o que me acaba de suceder a min. Hoxe recibín, na miña conta de correo electrónico de Gmail, unha mensaxe con este texto: "Debido a cambios en nuestra política interna, a partir del 06.04.2013 para seguir usando su tarjeta en linea usted esta obligado a descargar y completar el formulario seguro”. Tal cual, sen acentos e con esta linguaxe de sospeitosa concisión. Nin que dicir hai que non se me ocurriu para nada descargar nin abrir o arquivo adxunto que chegou coa mensaxe, un BBVA.zip
Pensei que lles podía ser de utilidade aos do Banco saber destas incidencias, e chamei ao número 902 22 44 66 (Línea BBVA). Atendeume unha muller moi atenta, iso si. Pero cando lle ofrecín reenviarlle a mensaxe recibida a algún email que me indicase, por se lles fose de utilidade analizala por parte dos seus servizos de seguridade, díxome que tiña que chamar a outro número de teléfono, que tamén era un 902. Ou sexa, dos que hai que pagar un sobrepezo por utilizalos. E por aí non pasei. Está ben que eu me esforce en comunicarlle a un Banco que hai alguén que supostamente está usurpando a súa identidade para enganar e seguramente estafar á súa clientela, pero que teña que pagar dúas veces chamando a un 902 para prestar esta axuda xa é pasarse de rosca. Debe ser que os Bancos ata cobran por axudarlles a mellorar a súa seguridade informática.

lunes, junio 03, 2013

A propósito de René Burri e Xosé Suárez


Este Croque vai dedicado a Fernando Acuña Castroviejo.

O Museo do Elíseo de Lausana acaba de recibir un excepcional novo fondo procedente do fotógrafo suizo René Burri, no que figura, por exemplo, o célebre retrato do Che Guevara fumando un voluminoso habano.
Concretamente esta foto é unha das máis coñecidas no mundo enteiro. René Burri, que acaba de cumprir 80 anos, traballou para a axencia Magnum dende o ano 1959 cubrindo os acontecementos máis importantes de América Latina, Próximo Oriente, Berlín Este, Paquistán, Vietnan do Norte ou China. Algúns dos seus clichés, como os do Che, Le Corbusier ou Picasso, xa son auténticas iconas do acontecer internacional da nosa época.
Vendo estas cousas, un pode preguntarse que se ten feito en Galicia neste campo. Por exemplo, onde anda a inmensa e importantísima obra fotográfica que deixou o alaricano Xosé Suárez? Hai máis de 30 anos tiven o privilexio de coñecer da súa man parte do que gardaba nunha casa de Allariz e, dende aquela, sempre tiven claro que a súa obra era unha das máis importantes do mundo. O célebre retrato de Miguel de Unamuno, magníficos traballos seus feitos nos Andes ou en Xapón revelaban a Xosé Suárez como un auténtico mestre da fotografía internacional. Quizais me equivoco, pero non sei de que haxa en ningún lado un museo que conserve e expoña a espléndida producción deste galego que viviu moitos anos na Axentina, onde foi unha prezadísma figura do xornal La Nación. Xa sei que en épocas de vacas fracas coma de agora, se cadra é pedirlle peras a un eucalipto propoñer que se recupere a figura e, sobre todo, a obra de Xosé Suárez, pero eu atrévome a solicitar que alguén se ocupe deste asunto. Se cadra o meu amigo Xosé Manuel Baltar, actual presidente da Deputación de Ourense, se por acaso le estas lineas, podía facer algo por este tema. Non somos suizos, pero tampouco debiamos reducirnos a sermos sempre a república barataria do occidente de Europa.