sábado, noviembre 30, 2013

A fogueira das vanidades de Santiago

TomWolfe

Fun a Santiago –vivo a dez quilómetros– para comprar un par de pantalóns como Deus manda na tenda de Riande, esquina da rúa do Vilar coa praza do Toural, é dicir, pantalóns co tiro suficiente para que que non te sintas sempre aforcado polas túas partes íntimas. E aproveitei para comprar, xusto enfronte, na antiga libraría Carballal, que hoxe non sei como se chama, a última novela do meu admirado Tom Wolfe, Bloody Miami.
Os pantalóns compreinos porque os necesito de verdade. Estou ata os mesmos cataplines de utilizar estas prendas coas mesmas medidas de cando tiña vinte e tantos anos e precisaba atopar algo que me servira non só para tapar as cada vez menos púdicas partes íntimas senón e sobre todo para sentirme –e sentarme– a gusto e tomar un café nunha terraza sen que me aprete os collóns o último deseñador de moda.
E, de repente, atopeime cun vello amigo que me levou tomar un excelente Albariño ao novo Marcelo da rúa das Hortas. Que magnífica experiencia! Déronnos, ademais  dun viño de colección, unha tapa feita con merluza de Celeiro que había que chupar os dedos. Teño que volver por alí para preguntar como se chama o invento e volver a pedilo.
Como tiña presa, porque ía celebrar o primeiro ano dunha miña neta que non comparte comigo o ADN, non parei moito no Marcelo e camiñei ata o Carme de Abaixo pensando en que podería facer un Tom Wolfe de Santiago con esta marabillosa cidade que é a do Apóstolo-Prisciliano. Non creo que Wolfe se emocionase moito coa historia da nai presuntamente asasina Rosario Porto, e menos aínda coa do suposto donninjién Basterra, pero alguén tería que escribir algunha vez a Fogueira das vanidades de Santiago de Compostela. Iso si, please, que o a que a escriba non sexa o literariamente analfabeto xuíz Vázquez Taín. El ten abondo con seguir facendo esa mediatizada –e mediocre– instrucción do caso.

jueves, noviembre 28, 2013

José Luis Alvite

Levo varios días pensando no que lle vou dicir a José Luis Alvite cando me atope con el nalgún restaurante de Santiago. O mellor artigulisa vivo que temos anunciou que padece non un senón dous cancros: un de pulmón e outro de colon. O gran Alvite é tan duro de pelar que un só deses malfadados bichos nunca podería con el, e a dous halles custar traballo dar cabo da súa incombustíbel humanidade.
Segundo lle dí hoxe a Carlos Herrera, en artigo publicado en La Razón, Alvite encaixou este contratempo sen pestanexar, non porque sexa un valente senón porque sempre soubo que o seu devalar pola vida “sería unha viaxe na que inesperadamente ao tren se lle acabarían por atrás o fume e por diante as vías”.
Estou seguro de que esta é a primeira vez na que o gran creador de excelentes metáforas se equivoca. Ao tren de Alvite tenlle que quedar aínda moita vía por diante e moito fume que botar atrás. Iso é o que lle desexamos os centos e miles de persoas que admiramos e lle queremos ben a José Luis Alvite. Os que lle debemos tanto por ternos alegrado e ilustrado a vida cos seus artigos incomparábeis, coa súa bonhomía e co seu infinito cariño. É la vita, Alvite! Non nos falles. Chegar por ferrocarril a unha cidade sen tren non é un estúpido soño.

domingo, noviembre 24, 2013

Economía de chupasangue

Hoxe quero empezar declarándome un perfecto ignorante en Economía, característica que por certo non me distingue moito dunha boa parte dos que actualmente pasan por expertos nesta materia, a xulgar polos desacertos que están cometendo polo menos en España. E digo isto para comentar a continuación as “sapientísimas” declaracións que acaba de facer o para min descoñecido profesor Leopoldo Abadía, enxeñerio industrial e profesor do IESE, acerca do que debe facer a xuventude do noso tempo.
Abadía, autor dun libro que se titula La economía en 365 preguntas (e por que non en preguntas de ano bisiesto, co que se podería engadir a preguntiña final de que tal senta perder o tempo lendo un libro coma este?), os mozos e as mozas teñen que buscarse o futuro porque, se creen que serán os políticos os que lles arranxen os problemas, “poden agardar sentados”. Ata aquí, todo na liña actual de desprestixiar a política como sexa, o tal Abadía non ofrece nada novo. Se cadra o novedoso –e non tanto tampouco– chega a continuación, cando “descubre” que agora “Washington ou Shangai son barrios que están a dez horas”. Supoño que serán de avión, e non nos di canto custa o billete nin se pregunta o profesor sapientísimo se aos nosos xoves lles peta irse tan lonxe para sobrevivir. Leopoldo Abadía quizais debería empezar dando exemplo das súas ideas emigrando el a Washington ou a Sangahi. Ou a Laponia, como tamén propuxo hai pouco outro clarividente cerebro do neoliberalismo español.
Hai que ter cara dura e algo de perversión intelectual para lembranos que “emigrar era o que facían os españois no século pasado cando ían a Alemania coa maleta, o que agora é ir a outro barrio que está a dez horas. Será o que fagan os xoves dentro de 20 anos”. Por desgraza, moitos xa o teñen que facer agora. Este don Pedro Abadía –bo nome para mala unha novela de intriga–, polo camiño que nos quere levar, tamén podería lembranos que aínda non hai tanto tempo que había escravos que traballaban só por unha mala comida.
O malo é que hai moitos Pedros Abadía. Todos os que nos están devolvendo ao pasado de miserias, explotación, subdesenvolvemento e reacción. Para aforrar, concepto que tanto lles gusta a eles, todos os libros que escriban estes autores deberían titularse Economía para oprimidos ou, mellor aínda, Economía de chupasangue.

martes, noviembre 19, 2013

A intransparencia do caso Sestayo


Non parece que se vaia esclarecer pronto nin debidamente o caso da deputada do PSdeG-PSOE Beatriz Sestayo. Nin ela está demostrando a vocación de transparencia que debería acompañar a calquera representante público da democracia, nin o seu denunciante parece ter seguido o procedemento máis axeitado no caso de que os feitos que denunciou podan seren constitutivos de suposto delicto, nin sequera a Presidencia do Parlamento parece ter estado á altura das circunstancias.
Para empezar, o vixiante privado que denunciou á deputada socialista tardou unha semana en formular a denuncia que ergueu este escándalo político, dado a coñecer precisamente no momento en que un concelleiro do PP da Illa de Arousa era condenado por contrabando de tabaco. Só o azar e a necesidade poderían quizais indicarnos algo sobre esta curiosa coincidencia.
Tampouco resulta doadamente comprensible o feito de que, só despois de máis de medio ano, os responsábeis do Parlamento adoptasen medidas coercitivas para desaloxar o coche da deputada Sestayo que estaba ocupando indebidamente unha praza do aparcadoiro oficial da institución da rúa do Hórreo de Santiago. En vista de como agora se vai sabendo que pasou con este caso, habería que preguntarse se non houbo ou aínda hai outros casos parecidos e mesmo semellantes que non tiveron nunca a repercusión do coche de Beatriz Sestayo.
De seren certos os feitos que denunciou o vixiante do Hórreo, a deputada socialista debería ir pensando nunha inmediata asunción de consecuencias, entre as que non estaría de máis a súa renuncia ao cargo parlamentar que representa. De seren incertos ou mesmo falsos, tería que tomar as medidas pertinentes contra o presunto calumniador que a meteu neste fregado. En calquera das dúas circunstancias, Beatriz Sestayo débenos a todos unha explicación pública e competente do que pasou co seu xa famoso coche e do acontecido na porta do aparcadoiro do Parlamento co vixiante que a denunciou. Ademais, está moi ben que a Presidencia do Parlamento mostre a súa vontade de entergarlle ao xuíz as imaxes que foron gravadas do incidente –en realidade esta boa vontade está de maís dende o punto e hora de que a Presidencia do Parlamento está por lei obrigada a presentar esas imaxes cando a autoridade xudicial llo solicite–, pero tamén sería plauxíbel que o propio Parlamento levase a cabo a correspondente investigación do caso e dera conta pública do seu resultado.
Mentres que todo isto non suceda, o suposto uso indebido dunha praza de aparcadoiro, por parte dunha deputada, e o comportamento propio ou impropio dun vixiante do Parlamento, seguirán no limbo dun rifirrafe que ata pode ter cheiros de guerrilla política. Debería primar sobre todo a transparencia, e que cada persoa e cada cousa ficasen no seu sitio.

miércoles, noviembre 13, 2013

Dende Soria ao Prestige, a AGE e a ese ministro de apelido teutón

Seis días viaxando pola provincia de Soria servíronme para apañar unha gripada que me mallou o corpo para toda unha semana. Se cadra foi o frío glaciar da Laguna Negra e nin os torresmos de Vinuesa nin os “riberitas” de San Esteban de Gormaz nin as xemas de Almazán me serviron para reducir a gravidade deste primeiro costipado invernal. Claro que pior co gripe soriano case é a febre que lle está medrando estes días á actualidade galega. Vaia semana a segunda deste mes de novembro.
Para empezar, a sentenza do Prestige. Será posíbel tanta discrepancia coa realidade? Realmente onde viviron e en que traballaron durante estes últimos dez anos os representantes da Xustiza que produciron tamaño descalabro? A Xustiza hai que respectala e acatala cando lle chega o seu momento, pero non temos por que comulgar con todas as rodas que pon en circulación, e a sentenza que acaba de emitirse na Coruña non ter por que ser a que marque o definitivo peche xudicial do asunto.
Logo está a xa demasiado enleada substitución do deputado de AGE que se foi investigar non sei ben que a Copenhague. Por certo, recoméndolle que con parte dos cartos que lle liquide o Parlamento de Galicia vaia darse unha panzada no Noma e que aproveite a ocasión para contarlle o seu caso a René Redzepi, que foi ata hai pouco o mellor cociñeiro do mundo. O famoso chef danés se cadra é quen de entendelo (o caso da substitución). Eu xa renuncio a conseguilo.
E, ademais, está o glorioso espectáculo circense-político-deseducativo que segue dando ese ministro de apelido teutón que temos en España e que se empeña en arruinar definitivamente non só a educación senón a cultura en xeral, co beneplácito e a satisfación case pantagruélica de Mariano Rajoy.
Pensando ben as cousas, case me gustaría máis seguir papando frío por terras numantinas. Polo menos alí tería o conforto do Ribera del Duero, do cabrito asado e das xemas de Almazán, e ata san Pedro de Osma me podería botar se cadra unha bendición dende o seu preciosísimo sartego na catedral de Burgo de Osma. E, senón, lería a Machado, a Gerardo Diego e a Bécquer –e mesmo a García Nieto e a Erza Pound– mentres subía e baixaba de San Saturio ou paseaba por Medinaceli.