viernes, diciembre 13, 2013

A trangallada de AGE


Non me gusta nada a trangallada política que está desenvolvéndose dentro de AGE, que non é un ácido graso esencial senón un conxunto de forzas politicas agrupadas co nome de Alternativa Galega de Esquerdas. No seu día este movemento encabezado polo nacionalista Xosé Manuel Beiras e pola comunista Iolanda Díaz representou para milleiros de persoas –entre as que me conto– unha engaiolante alternativa política que chegou a cosechar un importante éxito nas últimas eleccións autonómicas.
Todo foi máis ou menos ben ata que xurdíu a demisión do xa ex deputado nacionalista David Fernández Calviño, que elixiu dedicar a súa vida á investigación científica en Dinamarca, e apareceu a belixerante actitude da candidata que lle tocaba por orde de lista substituílo no Parlamento, a comunista ourensá Carmen Iglesias, pintoresco personaxe que se negou a ceder o posto para que se cumprise o acordo interno da coalición de non cambiar a relación de forza entre Esquerda Unida e Anova.
Digo pintoresco personaxe, referíndome a Carmen Iglesias, porque o argumento máis intelixente que lle teño escoitado para defender a súa postura é o de que ela segue a ser a vermella (ela dí “roja” e “roxa”) que foi sempre. Pero como é posíbel que aínda impere tanta mediocridade no corporativismo político galego?
A mágoa de todo isto é que nin AGE, nin Esquerda Unida, nin Anova, nin Beiras, nin Iolanda Díaz son xa o que eran antes deste lamentábel e bochornoso conflito de intereses políticos e persoais. Carmen Iglesias terá o seu minuto de gloria que lle fará pasar á historia coma muller que non entendeu nada do que pasa ao seu redor, ou que só quixo entender o que máis lle interesaba a ela. Iolanda Díaz, coma o cabo furriel ao que non lle fixo caso o soldado de portas. E Beiras coma un aspirante a Nobel da Paz que non será quen de pasar a aduanas de Oslo ou Estocolmo. Vai aviada a política galega de esquerdas por este camiño. No BNG e, sobre todo, na UPG deben andar escachándose de risa. E non digamos, especialmente, no PP.

martes, diciembre 10, 2013

A última de NCG


A última trasnada que se lles ocurríu aos responsábeis do singular derroteiro seguido polas caixas de aforro galegas é a de tentar sacar cartos do que sexa, mediante a resurrección de contas mortas dende hai máis de vinte anos. Lindorff, unha empresa de xestión de cobros e administración de carteiras NPL (non performing loans) anda chamando por teléfono a antigos clientes das vellas caixas de aforro galegas reclamándolles o pago de elevadas cantidades de diñeiro, segundo eles xeneradas “por gastos de mantemento e comisións”.
Por exemplo, sei dun destes casos no que unha empregada de Lindorff lle recramou 2.876 euros a un antigo cliente da Caixa de Aforros de Galicia por gastos de mantemento e comisións, segundo ela xenerados dende o ano 1987. O cliente en cuestión nunca foi informado –e pasaron 27 anos– da suposta “vivencia” desa conta, nin do carácter e contía que poderían ter eses gastos de mantemento e comisións que agora lle reclamou Lindorff.
Haberá que engadir agora, aos escandalosos casos das preferentes, os das resucitadas contas mortas de NCG? Non hai como ser morcego para chupar ben o sangue.

lunes, diciembre 02, 2013

Islandia

Reykiavik
Hai noticias que sería mellor que non se produciran nunca, pero xa que logo teñen que darse hai que comentalas. Por primeira vez na súa historia, a Policía de Islandia acaba de matar unha persoa pegándolle un tiro. A vítima é un home de 60 anos que, estando fóra de sí mesmo, disparou cun fusil de caza contra varios policías dende o apartamento no que vivía en Reykiavik.
Nun país coma Islandia, que só ten 322.000 habitantes e que rexistra unha das criminalidades máis baixas do mundo, este feito causou unha enorme impresión social e o propio director nacional da Policía, Haraldur Johannessen, deuse presa en comparecer nunha rolda de prensa na que dixo que “a Policía lamenta este incidente e presenta as súas condolencias á familia” da vítima.
A que parecía imposíbel que houbese aínda algunha Policía que non matase a ninguén? Pois habíaa, e era a de Islandia. Unha Policía que só portaba armas en raras ocasións e que agora, desgrazadamente, perdeu a prezada inocencia que a caracterizaba. Se cadra é porque o mundo avanza unha barbaridade (derivado de barbarie e sinónimo de brutalidade).