lunes, mayo 20, 2013

Miguel Ángel Rodríguez, moralista


Miguel Ángel Rodríguez, que foi no seu día secretario de Estado de Comunicación do goberno presidido por José María Aznar, á saída do xuízo a que foi sometido por provocar un accidente en Madrid, conducindo cunha alta alcoholemia, manifestou o seguinte: “Tengo que pedir perdón a la sociedad española y además haré todo lo posible, a partir de ahora, para concienciar a la gente de que eso no se puede hacer bajo ningún concepto”.
Está moi ben que este Paulo da dereita recalcitrante española caese do cabalo, pero a min case me abondaría con que a luz que recobrou estrelándose contra tres coches nunha rúa do barrio madrileño de Retiro lle servise para decatarse de que el non debería volver a facer nunca máis o que fixo, “eso que no se puede hacer bajo ningún concepto”, segundo pensa agora.
Non sei por que me dá a min o corpo que aínda imos velo na Televisión ou nas campañas oficiais explicándonos como hai que conducir, e a verdade é que eu case preferiría que esas leccións de moral circulatoria nolas dese algún condutor máis exemplar. De entrada, a directora xeral de Tráfico, María Seguí, xa o convidou a colaborar dicindo que teñen traballo en abundanza para compartir con xente coma el. Só faltaría que un accidente, que non causou desgraza porque Deus non o quixo, remate servindo para que Rodríguez faga caixa agora de programa en programa televisivo, por exemplo.

lunes, mayo 13, 2013

O BNG contra Alonso Montero


Pilar García Negro
Está claro que unha boa parte dos que pintan algo no BNG –agora e antes– sempre mostraron unha animadversión difícil de comprender contra Xesús Alonso Montero. Unha boa proba foi a incontinencia verbal que lle aplicou o outro día Xavier Vence, e hoxe foi Pilar García Negro a que botou veleno pola voca contra o actual presidente da Academia Galega. En xeral, todos os apparátchikis do nacionalismo do Bloque non poden nin oír falar del. Dame a impresión de que, nunha hipotética situación de poder que eles ostentaran, ao primeiro que mandarían ao paredón sería o autor do Informe dramático da lingua galega.
E isto por que? Sábese e non se sabe. De entrada, contou a rivalidade que houbo algunha vez entre Alonso Montero e Francisco Rodríguez, dous expertos en Rosalia de Castro, comunistas ámbolos dous. Pero un metido no nacionalismo ata as cachas e o outro militante do internacionalismo. Tamén xugou o seu papel a competencia que sempre tiveron, sobre todo hai anos, o Partido Comunista e a Unión do Pobo Galego. Os da “U” nunca tragaron a Alonso Montero. Sempre foi para eles un inimigo político e cultural a bater. A súa particular besta parda.
Ata agora, todo isto non trouxo máis consecuencias cas de manter unha estéril loita persoal que non favoreceu a ninguén, pero o caso puido cambiar moito coa chegada de Alonso Montero á presidencia da Academia. Os do Bloque, moitos dos seus dirixentes e miltantes, parece que están dispostos a levar contra el unha guerra coma que levou a dereita contra Xosé Luis Méndez Ferrín para botalo da rúa Tabernas. A campaña xa está en marcha, dende logo, e, por certo, sen aforrar insultos persoais nin catilinarias de taberna.
Que é o que dixo ou fixo gravemente Alonso Montero para merecer esta reacción tan virulenta do BNG? Abondou con que opinara, en Voz Televisión, que esta forza política quérelle tan ao idioma galego que é coma esas madres que, de tanto quererlles aos seus fillos, abáfanos apretando neles? Acaso isto non ocurre moitas veces, efectivamente, coa política sociolingüística do Bloque? E por que non lle responden a Alonso Montero sen insultalo como se fose o seu pior inimigo? Nin a Feijóo nin a Rajoy nin a ninguén máis lle dedican insultos tan groseiros.
O caso é que esta nova liorta entre galeguistas e nacionalistas non é boa para ninguén, senón que lle fai un fraco favor á cultura e ao idioma galegos. Se cadra Alonso Montero ben puido evitar unha actitude que os do Bloque tomaron coma unha provocación insportábel, pero nin Xavier Vence debeu entrar ao trapo da maneira que entrou nin Pilar García Negro debería tomar quenda coma a colleu. No fondo de todo isto, estase a dar a perniciosa impresión de que vivimos arredor dunha intelligentsia que non lle importa máis nada ca súa propia supervivencia, o seu marcado egocentrismo e o seu particular maniqueísmo. Os graves problemas do país están moi lonxe de todo isto. E válianos Breogán se os do Bloque se empeñan en resolvelos por este camiño. Son irmáns e non se entenden. Coma sempre.

sábado, mayo 11, 2013

O mafioso español Fernández Paz, asasinado en Sicilia

Juan Ramón Fernández Paz

O español Juan Ramón Fernández Paz, de 57 anos, e o portugués Fernando Pimentel, de 36, foron asasinados hai pouco pola mafia siciliana preto de Palermo. Os seus corpos, con máis de trinta disparos recibidos sobre os seus corpos, foron encontrados nun basureiro incontrolado de Casteldaccia, e xa foron detidos dous participantes no crime, os irmáns Pietro e Salvatore Scaduto, fillos dun vello coñecido da mafia siciliana, Bartolomeo Scaduto, que foi asasinado no ano 1989. Salvatore Scaduto fora noivo dunha irmá do arrepentido Francesco Marino Mannoia, que tamén foi asasinada, xunto coa súa nai e unha tía, no ano 1989, cando o seu irmán empezou a colaborar coa Policía italiana. Fernández Paz –alcumado Joe Bravo– era, segundo a Policía canadiana, “un gángster perfecto”.
Fernández Paz, preso en Canadá
Os corpos de Juan Ramón Fernández Paz e de Fernando Pimentel foron atopados o 21 de abril logo dun chivatazo anónimo que recibiron os Carabinieri. O mafioso español chegara a Sicilia en xunio do 2012, despois de ser expulsado de Canadá, donde acabara de cumprir unha condena de dez anos por extorsión, tráfico de drogas e posesión ilegal de armas. O portugués Fernado Pimentel reuniuse con el en Palermo dúas semanas antes da súa morte. Os dous andaban relacionados coa banda mafiosa de Bagheria, unha pequena cidade moi póxima á capital siciliana.
Fernández Paz, mentres viviu en Canadá, traballou para o xefe da mafia de Montreal, Vito Rizzuto, natural da localidade siciliana de Cattolica Eraclea. Naceu en España, pero os seus pais levárono a Canadá cando tiña cinco anos e alí tardou pouco en converterse nun personaxe importante da mafia de Quebec e Ontario. O feito de non ser siciliano nin sequera italiano, non lle impediu ser aceptado como membro de honra da poderosa Mafia. Na súa xuventude foi un atleta afeccionado, experto en artes marciais. Cando tiña 22 anos foi acusado de matar a súa noiva, unha bailarina exótica, e condenado a 12 anos de cadea. Ao saír do cárcere dedicouse a vender coches e tivo un bar de zumes en Montreal. Foi varias veces condenado e deportado, pero sempre volvía a Canadá. Foi relacionado cos asasinatos dos tamén mafiosos Panepinto e “Big Gus” Alevizos. Un informe penitenciario elaborado sobre Fernández Paz atribuille “tendencias psicópatas”, “egocentrismo”, “narcisismo”, ”grandiosidade” e “insensibilidade”.
Fernández Paz, xa en Sicilia
Era un home guapo, que iba sempre ben vestido, de complexión forte, que atraía enormemente as mulleres, entre elas algunha garda dos cárceres. Boa parte do seu poder procedía da súa relación co cappo canadiano Vito Rizzuto, aliado da familia Bonnano de Nova York. Cando Rizzuto foi levado ao cárcere, os seus inimigos mafiosos matáronlle o pai e o seu fillo. Este último foi enterrado nun ataúde de ouro e levado en procesión pola Montreal Little Italy.
Vito Rizzuto
Pero derradeiramente a Fernández Paz atribuíaselle tamén certa relación con outro mafioso importante en Canadá, Raynald Desjardin, e suponse que foi mandado matar polos seguidores de Rizzuto porque non mantivo clara a súa posición nunha cruenta guerra entre bandas que custou máis de 50 vítimas mortais en tres anos. Os de Rizzuto pensaron que Fernández se estaba pasando ao inimigo e tendéronlle unha trampa que, segundo parece, consistiu en que os irmáns Scaduto dixéronlle que acudise ao lugar onde o mataron para ver unha prantación de marihuana. Namais baixárense do coche el e o seu home de confianza, o portugués Fernando Pimentel, recibíronos con máis de trinta tiros de pistola. Fernández Paz non se separaba nunca dun reloxio Rolex de ouro que lle regalara Vito Rizzuto e esa vez levábao posto. Despois de matalo, roubáronlle esta xoia e un dos irmáns Scaduto tentou vendela pouco despois en Palermo por 3.000 euros.
O caso motivou unha gran redada que levou ao cárcere a máis de 30 mafiosos relacionados coa banda mafiosa de Bagheria, preto de Palermo.

viernes, mayo 10, 2013

Xavier Vence non é Meendiño


Xavier Vence é todo un catedrático de Economía Aplicada da Universidade de Santiago que parece inclinado a sumarse ao corifeo vociferante no que se convertiu a política galega dos últimos tempos. Chegou a ser o mandamáis do BNG cando xa quedaban poucos para merecer –ou para aceptar– ese cargo e agora anda buscando, polo que parece, un lugar no que luza o sol da polémica rachada e maleducada.
A Vence non lle gustou o que dixo recentemente Xesús Alonso Montero, ao ser entrevistado en Voz Televisión por Fernanda Tabarés, acerca de que “se hai unha formación política comprometida co idioma esa é o BNG, pero son como esas nais que queren tanto aos nenos pequenos e aprétanos tanto que os abafan”. Era moi libre de gustarlle ou non esta análise, e o que debeu facer é rebatela con argumentos e non con insultos. Falando no Foro Cívico da Coruña, o líder do BNG chamoulle “bocazas” e “botarate petulante” a Alonso Montero, que mesmo podía ser seu pai. Nisto non se diferencia en nada do presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, que non se recatou en ofender a Beiras, que tamém podía ser seu pai.
O novo practicante do “maldizer” galego –nada a ver coas Cantigas de Meendiño nin de Airas Nunes– referiuse ao presidente da Academia Galega con esta frase: “Alonso Montero evidenciou un complexo clasista en relación ao galego, con conceitos de home rancio e anticuado. É un auténtico bocazas, un botarate petulante que destila certa misoxinia ao facer eses simis”.
Isto é o que se chama botar a lingua a pacer. Un señor catedrático da alma mater compostelana, que aspira a gobernar Galicia, arremete contra o presidente da Academia chamándolle “bocazas” e “botarate”. Nen sequera utilizou o idioma galego para insultalo, no que debería dicir bardallas, barafustán, baralleiro ou barallocas, en vez de “botarate”; ou linguateiro, deslinguado, lercho, lerchán, lingoreteiro, falabarato ou badueiro, en vez de “bocazas”. Non. O destinguido –non confundir con distinguido ou sobranceiro– Xavier Vence apuntouse á linguaxe insultante coa que hoxendía certos políticos parecen sentirse a gusto. A min o único que me inspira Xavier Vence con esta verborrea son unhas inmensas ganas de mandalo á merda. Para falarlle dende o seu propio nivel de educación.

sábado, mayo 04, 2013

A morte dun indixente en Santiago reclama transparencia

Esta vez non teñen directamente a culpa nin Rajoy, nin Feijóo, nin Ana Mato nin Ana Pastor, nin Romay Beccaría, nin calquera dos de que –un tras doutro– foron deteriorando a asistencia pública española. Desta vez o culpábel é soamente un médico desaprensivo que preferiu aforrarle unhas cadelas á Seguridade Social a determinar o ingreso no hospital dun indixente que rematou morrendo debaixo dunha dársena da estación de autobuses de Santiago (ver La Voz de Galicia).
Desta volta a ambulancia medicalizada chegou a tempo, pero o médico que foi a bordo nin sequera lle puxo a man no corpo ao agora falecido. Límitouse a preguntar que tomara, e dixo que o tapasen ben e que lle deixasen durmir, segundo afirman os amigos do falecido. E, máis que durmir, o que lle pasou é que morreu coma un can. Chamábase Andrés Canet Requena, era valenciano de nacemento e tiña 42 anos. Tamén era toxicómano e alcohólico. Un ninguén para o médico que presuntamente o desatendeu.
O caso debería ser investigado como é debido e, se houbo neglixencias ou outras responsabilidades máis graves, aplicada a correspondente penitencia. A Seguridades Social está chea de bos sanitarios, excelentes persoas e cidadáns exemplares. Por isto, entre outras razóns, a morte do indixente da estación de Santiago reclama transparencia e responsabilidade.