Os libros de Díaz Pardo

Atarefado como ando case exclusivamente na recatalogación da miña biblioteca, vou de sorpresa en sorpresa. Resulta enormemente interesante somerxerse varias veces na vida no proceloso mar dos libros que un vai acumulando ao longo dos anos. Atópanse dedicatorias de autores que un non sabía que as tiña, notas que fan revivir un pasado esquencido, cartas de amor e desamor perdidas entre as follas dos volumes, vellos manuscritos e artigos mecanografiados, etc. A min ata me apareceu un carnet da Sala de Bingo do Círculo Mercantil e Industrial de Santiago do ano 1979. Debe se o único deste tipo que me fixeron en toda a vida porque, en xeral, nunca pertencín a clubes, casinos nin sociacións deportivas ou polo estilo. E, por certo, niso do Bingo tampouco fun nunca afortunado.

Maís interesante aínda é ir vendo como evolucionou a actividade editorial en Galicia e o uso do idioma galego por parte dos autores, por exemplo. Hainos que ata cambiaron as grafías dos seus nomes e/ou apelidos varias veces. De momento, o que máis me chama a atención é a enorme importancia que tiveron as Ediciós do Castro de Isaac Díaz Pardo, unha editorial que algún día os especialistas da cultura galega deberían estudar a fondo para situala en todo o esplendor que merece esta editora. Isaac publicou centos de libros e, sobre todo, deu ao prelo o que había que dar sen limitarse aos corsés culturalistas e saudosos que caracterizaron a outros editores galegos. A case todos, en xeral.

No enorme fondo de Ediciós do Castro, sobre todo nas décadas de 1970 e 1980, está a Galicia real, a dos problemas, as solucións e a análise crítica. Literatura, poesía, ensaio... hai de todo no seu catálogo. Está ata o poeta Ho-Chi-Ming, traducido por Neira Vilas. Hai estudios sobre o anarquismo, o comunismo, o marxismo, o liberalismo, o capitalismo. Sobre case todo. E sobresae a edición de publicacións periódicas sobre Cerámica, Aqrueoloxía, Xeoloxía, Mineraloxía, Edafoloxía, Tecnoloxía, Medio Ambiente, Historia, Economía, Arquitetura, etc. Vendo o moito que se publicou na hoxe case desaparecida Ediciós do Castro parece como se os da miña xeneración nos tocase vivir nun país desenvolvido, moderno e actualizado. Xa sei que só é un espellismo, pero a culpa non é de Isaac Díaz Pardo.