miércoles, julio 09, 2014

Fernando Vázquez


Nunca fun –nin vou ser– afeccionado ao fútbol, a penas pisei un campo de primeira división máis de cinco veces en toda a miña vida e aínda sigo sendo dos que pensamos que o chamado deporte rei ten máis de negocio e de opio do pobo que de deporte, pero todo isto non me priva de interesarme moito algunha vez polos grandes acontecementos futbolísticos. Procurarei, por exemplo, non perder a final deste Mundial, para a que pronostico ás sete da tarde do martes 8 un match Arxentina-Alemania a uña de gato, como non perdín a sorprendente humillación que lles perpetraron os da Merkel aos brasileiros.
E como me intereso agora especialmente pola infamante destitución que lle acaba de perpetrar a nova directiva do Deportivo da Coruña ao adestrador que lle fixo recuperar a honra de pertenecer á primeira división, Fernando Vázquez. Nin que Tino Fernández e os seus mariachis fosen todos académicos da Galega. Para unha vez que tiñan un adestrador que lles devolveu a honra deportiva e que situou o Deportivo no camiño de comportarse como un auténtico equipo galego, van eles e botan do parnaso a Castelao para substituílo por Filgueira Valverde ou se cadra por calquera Victoriano García Martí que atopen á man.
De Fernando Vázquez acaba de escribir Manuel Bragado que “saíu de Vigo pola presión dos sectores máis conservadores do celtismo, tras un ascenso contundente e unha gran temporada en primeira que levou o equipo á competición europea”, e que agora “foi destituído como adestrador do Deportivo tras outro ascenso meteórico cun equipo improvisado”. Para o director de Edicións Xerais, o cesamento coruñés “amosa o caprichoso e inmaduro comportamento dos actuais dirixentes do Deportivo, a penas outro froito do elitismo coruñés máis cavernario”.
Dificilmente se pode expresar mellor o que lle acaba de pasar a Fernando Vázquez, adestador a quen seguramente os de Tino Fernández non lle perdonaban nin sequera que falase en galego e menos aínda que se atrevese a dicir de vez en cando o que pensaba non só deportivamentente senón tamén cívica e socialmente. Vázquez, que sabe máis inglés ca Tino Fernández, para iso é profesor da materia, exprésase en galego porque é galego e porque leva na cabeza e no corazón a idea e o sentimento do que podería e debería ser un fútbol galego. E iso é o que non lle perdoan os do elitismo cavernario da Coruña. Pior para eles. Fernando, con equipo para adestrar ou sen el, sempre será unha persoa digna e respectábel, e nunca formará parte do país dos ananos.

4 comentarios:

Emilio Valadé del Río dijo...

Me gusta mucho tu comentario, Perfecto. También me duele la ingratitud de unos señoritos de casino, que echan a Fernando porque, aunque vale, "tiene un acento muy gallego" como dijo quien tu y yo sabemos.

Perfecto Conde dijo...

Emilio, que alegría me dá saudarte!

Voz en off dijo...

Eu tampouco controlo de fútbol, pero oín que Fernando Vázquez é máis político nacionalista que adestrador!

Unknown dijo...

O pais dos ananos segue presente tal como o deixou escrito o gran Celso Emilio Ferreiro.