José Luis Alvite

Levo varios días pensando no que lle vou dicir a José Luis Alvite cando me atope con el nalgún restaurante de Santiago. O mellor artigulisa vivo que temos anunciou que padece non un senón dous cancros: un de pulmón e outro de colon. O gran Alvite é tan duro de pelar que un só deses malfadados bichos nunca podería con el, e a dous halles custar traballo dar cabo da súa incombustíbel humanidade.

Segundo lle dí hoxe a Carlos Herrera, en artigo publicado en La Razón, Alvite encaixou este contratempo sen pestanexar, non porque sexa un valente senón porque sempre soubo que o seu devalar pola vida “sería unha viaxe na que inesperadamente ao tren se lle acabarían por atrás o fume e por diante as vías”.

Estou seguro de que esta é a primeira vez na que o gran creador de excelentes metáforas se equivoca. Ao tren de Alvite tenlle que quedar aínda moita vía por diante e moito fume que botar atrás. Iso é o que lle desexamos os centos e miles de persoas que admiramos e lle queremos ben a José Luis Alvite. Os que lle debemos tanto por ternos alegrado e ilustrado a vida cos seus artigos incomparábeis, coa súa bonhomía e co seu infinito cariño. É la vita, Alvite! Non nos falles. Chegar por ferrocarril a unha cidade sen tren non é un estúpido soño.