Regreso a Itaca

Desconectar coa realidade cotiá conleva vantaxes e inconvintes. Entre as primeiras está sen dúbida a posibilidade de rachar coa realidade máis domesticada, que boa falta nos fai algunha vez, e, entre o máis inconvinte, atópase a necesidade de termos que regresar perentoriamente ao mundo que nos é propio.
Este ano eu tiven a sorte de iniciar o 25 de xullo un periplo de navegación a vela que me levou dende o norte de Grecia a Vilanova i la Geltrù (Cataluña), pasando por case todos os mares tan entrañábeis que compoñen o Mediterráneo e dándome a oportunidade de coñecer illas paradisíacas comas de Itaca, as Eólicas ou a propia Sicilia. Foi case un mes de desconexión total da vida de todo o ano, aventura da que tiven que espertar abruptamente pouco despois de aterrar en Lavacolla coa dramática nova do accidente aéreo de Madrid. Durante todo este tempo nin me enterei de que a un paisano noso de Madrid, Xésús Neira, un pallaso con cartos no banco rompeulle a vida por recriminarlle que estivese maltratando a súa muller. Un amigo de Neira contoume hoxe o caso e fiquei abraiado.
Ando agora recuperando como podo a vida de sempre e confeso que me está custando moito afacerme a ela. Son dos que, por formación e cultura propias, seguimos pensando que as boas noticias non son noticia e quizais por iso fíxome máis no mal que vai case todo. Por exemplo, María Xosé Caride, conselleira de Política Territorial e nena bonita do presidente Touriño, segundo se conta, anda dicindo que os os cincocentos metros de protección do litoral que se estrabreceron por lei son só “unha referencia” e que “nalgunhas partes vaise ir máis aló e noutras baixarase”.
Eu non sei para que se fan as leis se non é para incumprilas cando os que poden presionar presionan. O periplo navegante ao que fixen referencia permitíume observar que nin nas mafiosas Calabria e Sicilia italianas é tan arrepiante a degradación costeira como en Galicia. Ben ao contrario, na capital calabresa, en Reggio Calabria, atopei un urbanismo de respeto e apertura ao mar que xa podían empezar a importalo os de Ferrol, por exemplo. No ámbito administrativo siciliano, estiven en paraísos ben conservados coma illa de Lípari, na espléndida cidade de Trapani o un Palermo, que está tratando de recuperar parte do seu antigo esplendor aínda que de momento continúe algo perdido no marasmo que asolou esta antiga capital cultural de Europa. E non lles conto nada do moito que me impresionou a illa hómerica de Itaca, en Grecia.
Aquí, pola contra, vennos dicir a “niña” Caride que preservaremos a costa sgundo nos conveña, é dicir, segundo lles conveña aos especuladores do chan. Para esta viaxe non facían falta as alforxas da Lei de Protección do Litoral que, se non van cumprila, deberían empezar por abolila como cando Fidel Castro quixo abolir a “rumbita”. E o pior de todo é que nin BNG nin deus bendito acusan recibo destas choqueiradas. A ver, a lexislación de tráfico di que non se pode andar a máis de 90 nas estradas nin a máis de 120 nas autoestradas. ¿Qué pensariamos todos se saíse o director xeral de Tráfico dicindo que segundo e como serían postas as multas? Hai cousas que non se entenden se non é pensando que non gobernan os políticos que eliximos cada catro anos senón os empresarios que gañan moitos cartos, pero nunca foron elixidos por ninguén.
Metido nestas reflexións, leo que empresas do Grupo Ence, vello coñecido noso por empezar as súas andanzas estragando a ría de Pontevedra, arrasou en Uruguai 80 hectáreas de monte indíxena centenario para enchelas de eucaliptos. O grupo ecoloxista local Guayubirá e a organización internacional Greenpeace destaparon a tosta. O Ministerio de Agricultura de Uruguai xa suspendeu, por este motivo, as actividades de Ence naquel país.
Non me digan que non é dificil regresar aos feitos consuetudinarios que acontecen en la "rue". Quero volver con Homero e con Penélope a Itaca e levar comigo a música de LLach. Ou aínda que sexa con Naomi Cambwell a Lípari.