Xornalismo apupado

Non coñezo de nada ao xornalista da TVG que se supón que foi apupado por un reducido número de manifestantes do domingo pasado en Compostela. Nin sequera sei como se chama. Tampouco vin a información que ofreceu dos acontecementos, aos que xa dixen onte que non puiden asistir. Aforrarei, polo tanto, calquera comentario que poda significar pronunciamentos xulgatorios sobre a materia.
Sentado isto, tamén quero deixar ben claro que a min non me extrañaría moito que o xornalista da TVG, non por ser da TVG senón polo mero feito de ser xornalista, puidese ter sido vítima dunha icnomprensión política que xa empeza a ser demasiado frecuente entre determinados persoeiros da vida pública galega. Quen, coma min, viviviu e exerceu a profesión durante o derradeiro franquismo, a transición, a democracia e os momentos actuais sabe de sobra que os xornalistas pasamos de sermos aqueles paladíns do porvir que tanto nos mimaban os que querían ser algo na política como os que xa eran moito nela, a unha especie de mortos de fame que nos vendemos polas catro lentellas e unha cervexa que estea disposto a pagarnos calquera. Nin a primeira versión foi nunca certa nin a segunda se compadece agora para nada coa realidade. Os xornalistas nunca fomos facedores daquel “Parlamento de papel” que se nos atribuiu noutrora nin somos agora a chaqueta roída de ningún legoeiro dos anos corenta.
Persisten, porén, algunhas tendencias moi proclives a pecharnos nos estreitos cortellos das súas sectarias visións do mundo e, sobre todo, das cousas. Eu aínda lembro cando, hai moitos anos, o agora defunto Diego Bernal atopoume un día pola rúa de Franco e empeñouse en que fose con el escoitar a conferencia que daba un pope do nacionalismo galego no salón de actos do Colexio Fonseca. A min contáranme varias veces que o conferenciante sempre me dedicaba algún minutos das súas intervencións públicas para denigrar o “españolismo” que me supoñía por escribir no semanario Cambio 16. Eu non tomaba en serio aquelas trécolas nin lles atribuía a menor importancia, pero Bernal empeñouse aquel día en que fose canda el. “Servirache para comprobalo”, díxome el.
E acompañeino. O conferenciante falou e falou durante hora e media, pero o meu nome non saía por ningún lado, de maneira que lle dixen a Bernal: “Amigo, eu voume que é a hora dos viños”. Diego respondeume que agardase algo máis. E non deu tempo nin a que rematásemos este diálogo cando o conferenciante, moi catilinario, pronunciou a sentenza: “E non quero rematar sen salientar que hai xornalistas por aí, que escriben en Cambio 16, por exemplo, ao servizo do colonialismo español”. Loxicamente, eu fiquei abraiado por dúas razóns: por confirmar que era certo o que me viñan contando de que alguén perdera o seu tempo falando de min nos actos públicos e por descubrir que era un axente do colonialismo español.
Conto esta anécdota porque empezo a pensar que ao xornalista da TVG, se fose certo que alguén quixo correlo a gorrazos na praza da Quintana, quizais lle pasou algo parecido. Non o sei aínda, pero algo debe significar o feito de que saise a defendelo o Colexio Galego de Xornalistas, ao que non pertenezo e dígoo para que ninguén pense mal. Que a TVG lle berrasen en directo que pensaban que estaba manipulando, constituía todo o dereito dos que estaban na Quintana. A liberdade de opinión non se gañou só para o exercicio da profesión xornalística. Se alguén apupou e ata tentou constriñir a liberdade de traballo do xornalista da TVG, estivese dicindo o que fose, simplemente meteu a pata e retratouse como que seguramente é: un sectario incapaz de comprender que vive nunha sociedade libre.