“Só pode sentirse vergoña. O racismo xa non podía enmascarar a realidade da ocupación por máis tempo. Eran persoas, eras seres humanos. Dende aquela, magóame a culpa… Síntome culpábel cada vez que vexo unha nai cos seus fillos coma que choraba histericamente berrándonos que eramos piores ca Saddam cando a obrigabamos a saír da súa casa. Síntome culpábel cada vez que vexo unha nena noviña coma que agarrei polo brazo para arrastrala cara á rúa.
Díxosenos que loitabamos contra os terroristas. O verdadeiro terrorista era eu nesta ocupación. O racismo no militar foi durante moito tempo unha ferramenta para xustificar a destrucción e a ocupación de outro país. Usouse para xustificar as matanzas, a subxugación e as torturas de outras xentes. O racismo é unha arma vital utilizada por este goberno. É unha arma máis importante ca un rifle, ca un tanque, ca un bombardeiro ou ca un acorazado. É máis destrutora ca un proxectil de artillería, un reventa búnqueres ou un misil Tomahawk…”.
E aínda segue. Dá arrepío escoitalo. Trátase de Mike Prysner, un soldado norteamericano que decidiu contar o que viu e o que lle parece o que fixo o Exército USA en Irak. Premer aquí para comprobalo.
2 comentarios:
Non oín nada semellante dende o valente e para min inesquecíbel discurso final de Charlot (trasunto claro de Charles Chaplin naquela ocasión) no filme O Gran Ditador. Digo que foi unha valentía de Chaplin porque cando se rodou aínda non se sabía se Hitler ía perder a guerra.
A primeira víctima nunha guerra é a verdade. E esta guerra ilegal en Irak xa foi unha mentira moito antes de invadir ese país.
O día que xuzguen a eses terroristas por xenocidio e os metan no cárcere, tomarei champan a esgalla, pero paréceme que tomarei esa champan cando mexen as galiñas tal como vai o mundo.
Lembrar aquela canción de Luís Eduardo Aute. Carallo que razón tiña nos anos 90. Vai saíndo todo o que cantaba.Velaí a letra que quizais xa temos esquecida:
Siglo XXI, el Hombre ha muerto ¡Viva el Kapital!
no será aquel cambalache donde todo daba igual...
para entonces no serán lo mismo un sabio que un traidor,
el más Judas será el que se suba al podio de Honor,
La mentira será Ley y el simulacro, institución,
el cohecho por derecho y por la santa comisión...
el chorizo ira embutido en su Mercedes oficial
y el trilero montará su atril en Trilateral.
El camello del futuro no será aquel criminal
que vendía matarratas cuando aun era ilegal...
para entonces será el Presidente de "Coca-Control"
en su rama de entertainment: "sexo, droga y rock'n'roll".
Trepa, trepa por tu chepa, el trepa llegará a ser VIP
y la sanguijuela chupa que le chupará hasta el RIP...
el gusano, con los restos, se pondrá como un cebón
y, bien gordo, será deglutido por el tiburón.
Y llegó el Fin de la Historia y Al Capone va a ser rey
de quien la sufrió en sus carnes y aún la arrastra como un buey...
"Dios murió" predijo Nietzsche pero aquí está el Totus Dei
que enterró al Demonio Rojo que aprendió a decir: "Okay",
todo por comprarse unos vaqueros made in USA.
Me diréis y con razón que yo también soy un ladrón,
que la música y la letra de este fraude de canción
son un plagio de Bob Dylan y del gran Discepolín...
es verdad pero, ¡cojones!, quien desprecia ese botín
que a Dios le plagió Merlín.
Publicar un comentario