Fidel Castro Gayoso

Gobernos autonó-
micos e estatais do máis diverso cariz gastan ás veces o que lles dá a gana en conseguir que algún reporteiro dos xornais máis prestixiosos de Estados Unidos escriban e falen dos seus problemas. O máis que conseguen é que, de vez en cando, algún free-lancer coloque algún artigo no Washington Post ou en The New York Times alabando algún dos nosos viños, algunha praia aínda non contaminada nin invadida polo feísmo arquitectónico ou sobre algunha das rarezas antropolóxicas que aínda nos quedan.
Pois mire vostede por onde a polémica fusión das caixas de aforro logra de repente un amplo espazo no The New York Times, sen dúbida un dos xornais máis prestixiosos do mundo, sen que o contribuínte teña que pagar un can. Raphael Minder, xornalista da citada publicación, co título de Spain seen as moving slowly on financial reforms, colocounos na actualidade norteamericana pola “reticencia do Goberno español a usar unha man máis firme nos seus problemas financeiros”. Segundo o autor, os problemas de Caixa Galicia e Caixanova para pórense de acordo débense a “rifas sobre quen dominará a institución unificada” e Zapatero móstrase incapaz de “forzar a consolidación das entidades de aforro”.
Escapóuselle ao espabilado reporteiro do NYT facer a paremioloxía que pode estabrecerse entre dous personaxes tan galegos coma Fidel Castro e Xulio Fernández Gayoso. E digo Fidel Castro por non dicir Franco, Anastasio Somoza, Pinochet ou Salazar, que xa morreron. Castro, como bo autócrata caribeño que quere morrer sen baixarse do poleiro, pode ser agora mesmo a mellor metáfora do que lle sucede ao presidente de Caixanova, autócrata atlántico que parece non importarlle máis nada ca vella filosofía de palleiro que sostén que detrás de min só pode vir o diluvio. Só así se entende o seu comportamento carneirán de sucederse a si mismo ata que o pechen nunha caixa de piñeiro, que no seu caso ha ser de caoba sen dúbida. O eu ou o caos, parece querer dicirnos este patriarca do continuismo e da xerontocracia. Non sei se tería méritos para que no futuro nos lembráramos del como de alguén que fixo algo importante pola súa terra, pero o que está claro é que agora vai pasar á historia coma o que quixo agarrarse ao timón e por o rumbo que máis lle peta ao barco.
Neste aspecto, Gayoso é coma Fidel Castro e coma toda esa caterva de autócratas que sempre se distinguen por seren eles por riba de todos e de todo. Coñecíase ben o mesianismo político e agora os galegos estamos empezando a entender de mesianismo económico observando o comportamento do presidente de Caixanova. Esperemos que non nos saia insoportablemente caro pagarmos as súas veleidades. Que, por outra parte, tampouco son só as súas. Algún día haberá que falar tamén das de Abel Caballero e das de algún outro prócer da vida pública galega. Mentres tanto, non temos queixa. Saímos no NYT case coa mesma frecuencia coa que saía a ditadura de Franco no seu tempo. Algo é algo.