O derradeiro mohicano

Polo visto, agora veñen intelectuais coma Manuel Rivas, Suso de Toro, Ramón Chao, Ignacio Ramonet e algúns máis salvar os medios de comunicación en galego. Quizais aínda non se decataron do que podían ter feito antes de agora o que nunca fixeron por eses medios e que seguramente xa é tarde para que o fagan. ¿Cantas veces apoiaron, por exemplo, desinteresada e xenerosamente, o desenvolvemento deses medios sen veren neles unha ferramenta máis do cultivo dos seus intereses? É unha pregunta, non é un pronunzamento.
 Na nómina dos defensores do idioma e da cultura galegos empeza a ser hora de dicir que hai moito trigo, pero tamén a palla correspondente a cada cosecha. É unha desgraza que morran medios coma histórica A Nosa Terra ou coma o moderno Vieiros, por non citar outros defuntos, pero se cadra poderiámonos preguntar que fixeron polo sostenemento deses mass media algúns dos que agora se están sumando ao dies irae –que non ao resquiast in pace– da súa morte. Somos un país pequeno e coñecémonos todos de sobra. E unha das sobras que nos sobran é a dos que se apuntan sempre ao dejà vu e non están endexamais no préavi.
Sorpréndense coa mesma razón coa que me sorprendo eu de que o goberno dun parvenu –desculpen que me dea hoxe polo afrancensamento– coma Feijóo lle pete por mexar pola cultura galega e nos pida, ademais, que pensemos que está chovendo, pero quizais tiñan que ter aberto os paraugas antes de agora. Non hai pior molladura ca que nos que nos pilla desprevenidos nin pior resfriado co que nos agarra sen aspirinas nin chimenea na que agochármonos. ¿E que leña aportaron eles para quentar ese lume? Disimulen, pero é un debate que na miña opinión está por facerse.
A culpa de que morran os medios de comunicación auténticamente galegos –A nosa Terra é o derradeiro mohicano– non é só de Feijóo, nin do goberno galego nin do PP. É miña. É vosa. É de todos. Incluídos os que agora asinan ese descargo de conciencia, comprendidos o empresario de éxito Xacinto Rey, os xestores da empresa, os lectores e os anunciantes, é dicir, esa clase media empresarial galega que aínda non se decataou de que é unha sardiña que a penas comenzou a trabar no rabo. Só cando nos decatemos en serio de que isto é así poderemos empezar a pensar en que podemos ter medios de comunicación propiamente nosos. Mentres tanto, o mellor do mellor (miel sobre hojuelas) para Santiago Rey. ¿Que queren que lles diga máis?