Non se preocupen. Aínda estou vivo. Dígoo porque algún amigo –e, se cadra, non tanto– xa se preocuparon por saberen por que teño o meu blog un bocadiño abandonado. Entre outras razóns, porque acabo de pasar case u mes na Bretaña francesa e volvín algo disminuiído. Que queren que lles diga, a min a Bretaña e os bretóns, ou a Toscana e os toscanos, sempre me acaban parecendo galegos exercentes e rematan producíndome envexa. Aínda que só fose pola maneira que tiveron –e teñen– de conservaren o seu patrimonio artístico e monumental con orgullo e paixón.
Un día destes, se cadra, volverei a darlles o coñazo coas miñas entelequias.
Saudiños.
3 comentarios:
Já sabia, por Cristina, das vossas aventuras bretãs.
Uma aperta
galegos non son... senón non volverías disminuído. Virías farto!
Os bretóns non conservaron a súa lingua, como polo de agora, os galegos. Tampouco tiveron 40 anos de franquismo. Todo hai que miralo con perspectiva
Publicar un comentario