Cuestión de confianza

O outro día escribín algo sobre algunhas ensinanzas que se poden tirar do desenvolvemento da Operación Pokemon. Quero volver ao tema. Por exemplo, está  a correr, mesmo entre altas autoridades da administración de Xustiza en Galicia, que a xuíza do caso, Pilar de Lara, botou man do Servizo de Vixianza Aduaneira, como Policía xudicial, para levar a cabo a maior e a máis importante parte das investigacións e, dende logo, para excutar a fase do primeiro lote de detencións, poque non se fiaba abondo do resto das forzas públicas de seguridade.

E iso por que? Hai quen di que se saben ben os motivos e, dende logo, a primeira en coñecelos é a propia maxistrada. O certo é que, de seren verídicos algúns dos ruxeruxes, non é moi positivo o panorama que se pode deseñar deste importantísimo aspecto dos servizos públicos en Galicia. Que se desconfíe ata ese punto de dous veteranos e estrabrecidísimos corpos de seguridade, como son a Policía Nacional e a Garda Civil, pode dar moito que pensar. E que a que desconfíe sexa unha star da xudicatura, máis aínda.

Neste país –no que son tantas as cousas que habería que reformar para que puidésemos estar seguros de que o que peta na porta ás seis da mañá e só o leiteiro, agora o repartidor de xornais– aínda nos queda moito camiño por andar para que poidamos sentírmonos auténticamente libres e confiados nas institucións públicas (das privadas un confíase se quere e, senón, non; sempre que teña cartos para pagalas, claro está).

E voilà, pois un tema para que políticos e gobernantes se poñan a resolver canto antes. Non abonda con cambiar códigos nin reforzar penitencias. Antes que nada e, sobre todo, habería que racionalizar, controlar e dotar de eficacia e aunténtico sentido democrático o establishment no que e co que xa se traballa.