Voume á Bretaña. Non a Bretoña, que aí é a onde vai Carlos Reigosa. Penso porme ata o cú de beber sidra e Calvados, e collerei algún quilo de máis comendo galettes en Rennes e ostras en Cancale. Pasarei por Bécherel para comprar algún libro, e seguireille a pista aos cruceiros e calvarios que debuxou Castelao no ano 1928. Tamén darei unha volta por Brocéliande por ver se me atopo con Merlín, con Viviana ou con Camelot porque o de atopar o Santo Grial ben sei que ha ser difícil, e o de facerse cabaleiro do rei Arthur se cadra é de máis para un republicano.O caso é que teño moitas ganas de voltar a Bretaña. Non me gusta case nada o que está pasando por aquí arredor. Ata falan de min en Arroutadas –mal, por suposto– e hai túzaros que se empeñan en acusarme de siareiro de Santiago Rey, cousa que nunca fun nin hei selo, ou de compañeiro de viaxe do PSOE. Isto último tampouco me ten que parecer tan mal. Digo eu.
Procurarei non perderme e regresarei pronto. Aínda que a alguén se cadra lle parecería ben que me perdese no Val sen Retorno. Xa saben, o que tamén lle gustaba a Cunqueiro.
45 comentarios:
Que teña boa viaxe!!!
Por alí andou, vostede ben o sabe, o Noso Señor Cunqueiro, co seu tamén amigo -del e de vostede- Don Paco del Riego.
Vaia visitar a tumba de Don Merlín, se ten tempo. Pero non lle rece. Está baleira...
(O Nigromante vive agora en Mondoñedo, disfrazado de libreiro de vello.)
Cargue as pilas cos veciños, que aquí o necesitamos. Beba un ou dous calvados á nosa saúde e pense, mentras tanto, que ás veces vale máis vivir en Camelot que en esta Galicia nosa.
boa viaxe meu cabaleiro,non e tempo das ostras de bellón, mais polo aire vagan meus señores e as suas donas trenzando ventos para chegar algún dia a Compostela. Na Bretaña está a chegar paseniño o outono.
Longa vida e gloria sin mengua, que xa o escribeu Mallory.
Apertas. Moncho(Ramón)Pernas.
Disfruta Perfecto, que a vida é un minuto.Coidado coas galettes e toma un calvados á saúde dos que somos demócratas convencidos.Se atopas o Santo Grial, traeo para esta Galicia por se algo pode facer por este goberno que temos que vai de puto cu e todos nós a remolque. Se falan de ti en Arroutadas e mal, colloudo, iso quere dicir que aínda cabalgas e iso lles fode.
Aínda tes e temos corda para tempo, o do Val sen Retorno llo deixamos para os agoreiros e demócratas de postal.
Boa viaxe.
Vaia... vaise a perseguir as cruces de pedra da Bretaña mentres aquí falan das cruces de pedra en Galicia por vez primeira nun congreso
http://www.concellodepoio.es/turismo.php?area=02&seccion=25&subseccion=111&evento_ref=00233
Estea contento porque o sitúen en tantos sitios á vez: ou é omnipresente -deus encarnado- ou é independente. E destes últimos van quedando cada vez menos...
Un bo seareiro de Santiago Rey éche Carlos Reigosa. Bandullo agradecidiño, tamén.
Carlos Reigosa é un dos grandes traballadores pola lingua galega. Bo e xeneroso, sempre estivo en toda iniciativa para facer do noso idioma un edificio con futuro. E non poucas veces a súa actitude exemplar fixo dos medios desta terra un lugar onde nos podemos recoñecer todos.
Non se irá vostede para despexarse tralo debate con Bastos na galega ou. Moito Bastos ehh, jojojo.
Perfeuto, cando me xubile aínda teño que ir de troulada contigo. No interín conformareime con viaxar a Cuenca (a única catedral normanda que teño á man neste momento) e ler a Maigret (do que ti foras traductor, ¿non era?) cunha copa de Calvados perto miña. ¿As críticas? Que ben que nos critiquen, vivos ou mortos, sinal se o fan de que estamos vivos. E Viva Ramiro Fonte (tan vivo cáseque un ano despois da súa morte). Saúde, amigo.
O señor Vicente Araguas pode falarnos do colexio Logos en Las Rozas, e da súa experiencia como profesor servil dos fillos dos plutócratas.
O señor Vicente Araguas pode falar do que quere, canto e como lle pete. E ao baboso anónimo que o precede terá sumo gusto en explicarlle o que sexa mester,cara a cara ou cun couce no cu, unha vez que se identifique, claro. O que non vai facer. Esta caste de covardes, eles si servís e aspirantes a plutócratas (insulto ben nazi, aprenda historia so conacho),son exemplo de suíñas, sempre co sorriso traicioeiro cando se encontran contigo. Pérdase,"caballerete", anónimo como anónima é a merda dos camiños. (Perfeuto, reitero o que dixen das críticas, por máis que esta nin sequera acade tal categoría, senón a de babosada integral). Por certo, con este menda xa polemicei desde as páxinas dun xornal. Como a cara descuberta levou abondo, volve probar fortuna, agora enmascarado. ¡Que medo!
Vicente Araguas é posiblemente un dos grandes dinamizadores da nosa cultura. Co seu benéfico verbo, resultou ser o axitador de conciencias que necesita todo pobo. Vicente, o bo de Vicente, deu de comer a demasiada xente nos momentos complicados; cousa que algúns aínda non lle perdoaron.
Nón só é iso, Vicente.
Tamén é, entre outras moitas cousas que teñen que ver cos afectos e que por tanto aquí non vou citar, un dos nosos máis grandes poetas.
Boas tardes a todos.
Ata luns, se Deus quere.
(Son eu de novo, Almiral, desculpen que interveña dúas veces seguidas.)
E un saúdo moi forte para Perfeuto, para Moncho e para todos.
Que teñan unha boa fin de semana.
Boa viaxe e feliz estancia, don Perfeuto. E non se preocupe polos quiliños de máis, á volta xa se porá a réxime.
Dá gusto ter amigos coma Vicente Araguas, Moncho Pernas, Almiral Mouchet...Son as sete da mañá e acabo de erguerme en Saintes, cidade francesa chea de lembranzas romanas, logo dunha viaxe case sen parar de mil quilómetros. Hoxe xa comerei na Bretaña de Cunqueiro e Castelao.
Saúde a todos e sigan polemizando, que é unha boa ximnasia.
"Co pé no estribo para Bretaña de Francia, para o país de San Corentin e do vizconde de Chateaubriand, e do bombardino sochantre das miñas Crónicas e da fermosísima Isabel de St. Vaast, de quen, escribindo, namorei e semellábame ter na man, como dúas pedras estrañas, os seus ollos azuis, trazo estas liñas. E aínda que escribise un libro cuxo asunto se desenvolve na Bretaña, e describise as landas, a vila de Pontivy, as pomaradas de Blavet, a praza de Dinan, o faro de Eckmühl, as ruínas de Saint-Efflam la Terre, e tantas outras cousas -mesmo o reiseñor de aló, que non é como o de acó, co permiso de Renan seminarista-, nunca estiven alí, nunca escoitei falar bretón bretonante tendo como fondo o roncar do mar armoricán, nunca me axeonllei nun "calvario" -ao pé desas cruces de pedra que debuxou, cunha emoción céltica que se remotaba ás máis escuras orixes, o mestre Castelao-, nin estiven nesas grandes romarías de Saint Paul de Leon ou de Sainte Anne la Palud, ás que van, como ao noso San Andrés de Teixido, San Andrés do Cabo do Mundo, tanto mortos coma vivos. Vou realizar, pois, unha estraña experiencia: ver se o soño Bretón, é dicir, a Bretaña de Francia, se corresponde coa realidade da miña imaxinación. Porque non lles podo negar que para min é moito máis real a Bretaña que imaxinei ca a que existía no fisterre francés. E agora hei ver como cadran ambas as dúas e as súas cores".
Este texto de Álvaro Cunqueiro, o noso gran fabulador, foi publicado no Faro de Vigo o 17 de maio de 1964 como comezo dun artigo titulado "A viaxe a Bretaña", e recollido por César Antonio Molina no volume "Los otros caminos". Traducino para o galego, que é como sinto sempre a Cunqueiro, e déixocho aquí, Perfecto, para che desexar unha boa estancia na Bretaña, que goces desa terra tan fermosa (eu aínda non estiven, pero seino que o é, porque así a imaxino, moi fermosa e cercana) e que volvas coas pilas ben cargadas e cheo de enerxías.
Ameixeiro quere que falemos agora do falanxista de pistola no cinto, Álvaro Cunqueiro.
Que teña boa estadía na Bretaña don Perfeuto, e non esqueza que as filloas con sidra bretona teñen de xantarse tamén en Rochefort-en-Terre.
Boadanza
Para o Anónimo que fai referencia a min:
-Primeiro: eu limiteime a deixarlle a Perfecto Conde un texto de Álvaro Cunqueiro, o noso gran fabulador, como unha pequena mostra de agradecemento por este blog, que sigo e que teño en alta estima.
-Segundo: non é a miña intención debater con xente que o único que ten que "ofrecer" a tal debate é a descalificación demagóxica. Polo tanto, se quere xogar a ese xogo, que saiba que non vai contar comigo.
-Terceiro: xa me gustaría a min chegar a ter algún día a décima parte do nivel de compromiso que tivo Álvaro Cunqueiro co noso idioma, e chegar a facer tanto polo galego como fixo el.
Álvaro Cunqueiro deulle moitísimo ao noso idioma, algo polo que sempre lle hei de estar agradecido.
Ameixeiro:
A ver, home.
Cunqueiro poderá ser todo o grande fabulador e co compromiso co galego que ti queiras.
Mais quedas como falsificador da Historia cando aseguras que é "descalificación demagóxica" que Cunqueiro se fixo falanxista DURANTE a Guerra Civil. Algúns non simpatizamos cos donos das cunetas. Ti saberás dos teus afectos, dos teus silencios e dos teus intereses.
Anónimo, eu sabía que Cunqueiro se fixo falanxista durante a Guerra Civil e dende logo non pretendo falsificar nada.
En todo caso, aproveito para dicirche que tes razón, que o de "descalificación demagóxica" está claro que non era o termo máis apropiado, porque referirse a Cunqueiro como "dono das cunetas" é unha infamia.
¿Sabes? Sobre este tema (como sobre todos) pódense abrir debates sensatos. Falar, coma tal, de 'persoeiros' que son hoxe símbolos e ídolos do nacionalismo e que durante a Guerra Civil fixeron poemas de LOUBANZA a Franco (o ditador, o asasino).
Se Perfecto quere tratar este tema noutro post, adiante, eu darei as miñas aportacións. E gustaríame, Anónimo, que ti tamén deses as túas aportacións, preferiblemente (se che parece) con valentía, a cara descuberta, tal e como estou a facer eu.
Lanzar infamias dende o anonimato, non me parece unha 'conduta exemplar'.
Para rematar, dicir que, como comentei antes, non vou seguir a debater con xente que o único que ten que 'ofrecer' son infamias.
Onte, dende Saintes, cidade ás portas da Bretaña,con grandes reminiscencias romanas, coidaba que mandara unha mensaxe gabándome de contar con amizades tan esplendorosas comas de Vicente Araguas,Moncho Pernas, Almiral Mouchez e máis aínda. Hoxe, pola noite, xa en Carnac, vexo que esa mensaxe non aparece colgada. Fallos meus,non da informática. Reitero o dito, polo tanto.
Agradézolle a Daniel que me lembrara tan maravillosas palabras de Cunqueiro sobre esta terra que estou a visitar. E agradézolle a todos a súa participación. A toute à l'heure!
Meu querido amigo: Eu só coñezo a Bretaña de Francia desde o aire.
(Non quero dicir que a sobrevoase por medio de procedemento máxico ningún, naturalmente, senón que só a vin desde os avións...)
E aínda que a que levo máis dentro do corazón é outra Bretaña distinta, a nosa, non podo deixar de soñar tamén con esa.
Así que me fai moita ilusión que ande vostede por ela, porque me parece que así, dalgún xeito, tamén é coma se a camiñasemos nós.
Non deixe de pararse, se ten un instante, diante dalgúns deses Pardóns que por aí teñen nos camiños das aldeas, e de lembrarse un pouco, diante del, dos que xa non están.
(Son almiral de Novo. Perdón por volver intervir dúas veces seguidas, que xa sei que non se debe.)
Bos días a todos, que aínda nin o saudei.
Señor Ameixeiro: Eu só vin a Cunqueiro dúas veces na miña vida.
A primeira, na casa da súa irmá Carmiña en Mondoñedo, cando aínda era (eu) moi neno.
A segunda foi en Santiago. Atopámolo pola rúa cando iamos camiñando cara a Frei Rosendo Salvado, por diante do que fora palacio da Inquisión, don Manuel Troitiño e máis eu. Ingresei no instituto ao mes seguinte, así que debía de ter trece anos...
Nas dúas ocasións me pareceu o mesmo: un home triste.
Por circustancias da vida que non veñen ao caso, despois fun moi amigo de Carmiña, que En Paz Estea, da que tanto nos acordamos. E non direi que esa amizade durou ata que ela morreu, porque creo que é unha amizada que segue.
(Con Ramiro, con Ramiro Fonte, pásame, por exemplo, igual.)
Creo que está vostede equivocado, no que atinxe á relación de Cunqueiro coa Falange. Unha relación que, en calquera caso, non se pode comprender sen coñecer ben a figura de Suevos, o seu gran valedor desde os anos de don Álvaro en Santa Marta de Ortigueira, vila á que, como vostede non ignora, se foi refuxiar durante a guerra civil, temendo ser detido polos sublevados.
Pero á marxe de todo iso, eu son dos que pensan (dos que pensamos) que a figura de Cunqueiro é tan grande, que aínda nos falta distancia para podela ver enteira.
Dóeme, xa ve, o que vostede di. Como me doen moitas cousas que se din aquí ás veces.
Desculpen esta digresión, pero creo que pode vir ao caso...
Algunhas cousas pódense tomar de broma.
(Hai unha señora, onde eu vivo, que anda pola rúa como pode, a pobre, e que non é ben, unha muller á que cando está tranquila sempre lle dou algunha moeda, que cando lle veñen as crises me acusa a berros de ter roubado un avión, delito que en calquera caso debe de ser magnífico. E despois tamén teño un toliño virtual que pon por internet que os libros mos escribe un negro e que encima, vaia polas ánimas, mos escribe fatal...)
Hai cousas que se poden tomar a broma, si. Repito. Pero outras non.
Vencellar a Don Álvaro coa xustificación da violencia dunha guerra...?
Home, por favor!
Podería citar aquí moitos argumentos en contra desa tese. E hai moitos máis, aínda, que non podería citar, pero que tamén hai están.
Que teñan todos un bo día.
Bos días, Almiral. En primeiro lugar, grazas polo seu comentario.
E en segundo lugar, comentarlle que non comprendo o que di. ¿Estáse a referir a min? ¿Leu o que puxen nos comentarios?
Por unha parte, comenta vostede:
"Creo que está vostede equivocado, no que atinxe á relación de Cunqueiro coa Falange".
Eu non coñecín a Cunqueiro, e falo do que lin, iso está claro. O Anónimo dixo que Cunqueiro entrou na Falanxe durante a Guerra Civil, e polo que sei, é certo. ¿Foi realmente así? ¿Foi da Falanxe?
Se non é certo, agradézollo que mo diga, Almiral.
Eu, nas miñas intervencións, limiteime a defender a Cunqueiro dunhas acusacións que me parecen tremendamente inxustas ademais de falsas (cando o Anónimo dixo que Cunqueiro era de "pistola no cinto" e un "dono das cunetas").
En fin, defendelo, iso foi o que fixen.
E a segunda cousa que me gustaría que me aclarase é a seguinte frase:
"Vencellar a Don Álvaro coa xustificación da violencia dunha guerra...?"
Estou (admítoo) realmente alucinado. ¿Quen dixo tal cousa?
Estáme a acusar de algo moi grave e non comprendo por que o fai, sinceramente. Eu non xustifico a violencia nunca (NUNCA, que quede claro).
Convídoo, se ten tempo e ganas, a visitar o meu blog, aí pode sacar algunhas conclusións sobre a miña maneira de ver o mundo. Non ten por qué lelo todo, simplemente este enlace:
http://ameixeiro.blogspot.com/2009/07/unha-loita-contra-morte-de-galicia.html
En fin, só dicir que a súa intervención, Almiral, doeume moitísimo. Non comprendo como alguén (e ademais, dende o anonimato) pode lanzar acusacións tan graves contra min, dicindo que xustifico a violencia nunha guerra (é dicir: que xustifico o asasinato e a morte).
Pídolle a todo o mundo que volva a ler as miñas intervencións para ver se nalgún sitio eu dixen tal BARBARIDADE.
Con estas palabras (tristes, moi tristes) despídome das miñas intervencións neste blog, con todo o meu respecto para Perfecto (agradézolle este blog), pero admito que as acusacións lanzadas contra min son tan dolorosas que non me quedan enerxías para volver a intervir. Por unha parte o Anónimo insinuando que estou próximo aos falanxistas, e por outra parte Almiral afirmando que xustifico a violencia nunha guerra (é dicir, que xustifico a morte e o asasinato).
O que non comprendo (aínda me quedan moitas cousas por comprender nesta vida) é que xente que presume de tanta "altura moral" lance acusacións tan graves dende o anonimato.
En fin. Bo día a todos e que sexan moi, moi felices. É o que lles desexo de corazón.
¡Daniel, home, pero como me di vostede iso...!
¡Que mal me expliquei...!
Non, non, non me refería a vostede...!
Ben ao contrario: a vostede tiña previsto dirixirme de xeito específico para darlle as grazas pola súa extraordinaria intervención.
Prégolle mil veces que me desculpe por terme expresado de maneira tan equívoca.
(Despois dun inciso duns segundos, xa sei o que pasou: confundinme ao citar o post ao que quería replicar.)
E por favor nin diga que non volve por este blog, no que nos encontramos moita xente á que, con frecuencia desde a discrepancia, nos gusta conversar de xeito civilizado... con independencia de que algunas persoas que veñen por aquí de vez en cando non respectan as regras do xogo.
Aclarado isto, e pedínlle perdón por terceira vez, imos ao fundamental: Cunqueiro foi falanxista, efectivamente.
Pero por medo. Haberá quen me replique que iso é mentira, ademais dunha simpleza, pero eu insisto: por medo.
E non foi o único caso.
Tamén quero subliñar de novo que al xamais xustificou ningún tipo de violencia. ¡Era o que faltaba...!
En fin, seguiremos falando.
Agora o único que quero, Daniel, é aclarar con vostede este malentendido, do que como é obvio teño toda a culpa.
A miña réplica, como vostedes comprenderán, non ía para Daniel (Ameixeiro), senón para o anónimo das tres e media que o citaba a el.
Desculpas a todos.
Perfeuto: graciñas pola amizade, ese don básico para ir andando. Como fas nestes días pola Bretaña. Desfrútaa. Agradezo tamén a Polydore (non sei se o autor romámtico ou o ciclista de Limoges, ou ambas cousas) o que de mín dixo. E a mellor rosa do meu xardín para Almiral Mouchez, sempre asisado e reflexivo. E bo coñecedor dos seus clásicos.
Moitísimas grazas, Almiral, polas túas palabras. Agradézochas de corazón.
Alégrome de que se aclarase todo. Tratouse simplemente dun malentendido froito dunha confusión na referencia ao nome (algo que nos pode pasar a calquera) e polo tanto, non hai nada que desculpar.
Grazas de novo por esta aclaración.
Saúde e bo día.
Almiral: Mira que escribes ben e mira que es tonto, carallo.
Feliz Breizh, Perfeuto!
Francamente o "post" César Antonio Molina, aínda en activo, comeza ser un despelote.
Don Perfecto volveu para Bretaña. Que conte en que compañías andaba polos primeiros anos setenta do pasado século cando estivo alí por primeira vez. Igual xa se pode saber, non lle parece?
Umm... xa contarás... porque eu vou praló en menos dun mes!!
Bretaña, Normandía e castelos do Loira. Unha semaniña e pico, a ver que tal. O malo é que en Franza non vou poder sacar ideias pro blog de Portugal... ou si? :-P
http://nosquedaportugal.blogspot.com
Ó César o que é do César e á don Álvaro, o mesmo. Telo por gran escritor galego e eximio fabulador non debe pecharnos os ollos ante outras evidencias menos compracentes. Non foi Cunqueiro na Guerra Civil un despistado que pasaba por alí e cazárono ó voo para a causa nacional, non. Entón exercía de entusiasta franquista e fervoroso falanxista, chegue con sinalar que foi colaborador habitual de “Vértice”, subtitulada “revista nacional de la Falange Española Tradicionalista de las JONS ”.
Figura Cunqueiro na antoloxía “Corona de sonetos en honor de José Antonio Primo de Rivera”, Ediciones Jerarquía, 1939, poñamos un exemplo: “Con nuestras camisas azules / con nuestros muertos pariendo tierra bajo nuestros pies. […]Que José Antonio sepa que no hay miedo /ni culebras ni fango ni hambre cruda. / Que cantaremos hasta que no falte / ni un corazón de hombre escrito a su palabra. / Porque es él, sabéis, es aquel hombre /que había de venir porque os manda soñar cuando se es mozo. / Es preciso que cantéis como canta el mar las más roncas mareas / porque él escucha como resucitamos.”
E ainda mais: “[...] Es España una sola, y en soledad de tan grande una, con sus montes de historia, sus piélagos de vida y sus ríos de ensueño. Un solo Caudillo, cabalgador y espadero, paladino y campeador. […] Quisiéramos poder hacer, en e el tomo mayor de las estirpes laureadas, el elogio del Caudillo. Quisiéramos poder decirle palabras de historia mayor e imaginativa, porque formamos, por la gracia de Dios, entre los que reivindican el ejercicio de la imaginación en la reconstrucción de la historia. Estas palabras mayores que quisiéramos poder decirle, se refieren a la necesidad de César y Caudillo, al amor con que juramos deseos de tener señor mortal y fuerte. Necesitamos Caudillo porque queremos ser como un solo corazón todos los que vivimos la campaña de España, y es de ley que a cada corazón le rija los ímpetus una sola Cabeza. […]” No xornal “Arriba España?, 1938.
Foi anfitrión (nomeado por Serrano Suñer) do conde Ciano, ministro de Asuntos Exteriores con Mussolini, durante a súa visita a España en xullo de 1939. A este respecto, unha anécdota que me contou Jesús Suevos e que se cadra é falsa pero merece ser verdade:
Unha madrugada, farturenta de copas e femias, logo de deixar a Ciano na embaixada italiana, onde se hospedaba, Cunqueiro subiuse ó coche oficial que lle agardaba e ordenou ó chofer:
—¡A Mondoñedo!
E deixou plantado ó italiano. Está por saber se a fuga debeuse ós excesos etílicos dunha noite cabaretana ou ás insuperables añoranzas da súa terra galaica ou á que o seu corazón falanxista/franquista empezaba a espertar/desertar.
Don Luis descubre a pólvora. Para tal viaxe abondaba con ler a biografía que de Cunqueiro fixera Armesto Faginas. Home, nela non está a chistonada, certa ou apócrifa, de Suevos. Quen foi aval non soamente de Cunqueiro senón de Torrente, e de algún máis que xogara a galeguistas antes da gran desfeita. E xa saben que na praia de Vilarrube "A Jesús Suevos el agua le llegaba a las rodillas". "Señorita, señorita, pero iso non rima", dixera Don Jesús á afoutada poetisa que tal perpetrara. "Espere, amigo Suevos, espere a que suba la marea", retrousou a moza, investida de tunica azul. Ou iso contan.
A Ameixeiro non lle agrada que a un falanxista se lle chame "dono das cunetas".
Quedaches ben retratado!
Ao Anónimo:
Xa sei que o teu é lanzar infamias, contra Cunqueiro, contra min ou contra quen se che poña por diante.
Ti non buscas ningún debate, simplemente difamar; aínda así, vou repetir o que REALMENTE dixen: que chamarlle a CUNQUEIRO "dono das cunetas" e dicir que andaba coa pistola no cinto é unha infamia.
Díxeno, e repítoo, as veces que faga falta.
Sobre os "donos das cunetas" (os que sacaban á xente da casa ou do cárcere e levábanos ás cunetas e alí os mataban), pois si, tes razón, moitos deles eran falanxistas, e había outros que non o eran, pero todos (todos, que quede claro) eran uns asasinos.
O que nos conta Ausonio de Suevos e a poetisa tamén se di do Conde de Romanones, mudando Vilarrube por San Sebastián. Cuestión de escoller consonancias.
Hostio, estiven fóra e hai que ver cómo se pon o bog en nada, un rato.
A don Álvaro, e a algún maís, por exemplo Torrente Ballester, de quen teremos que falar, se queren, o ano que ven, xa que foi nado en 1910 en Galiza, entrou-lle un lóxico e natural medo en 1936, pois tivo a letal experiencia de comprobar como amigos, próximos e familiares desaparecían ou aparecían en camiños e ocos diversos, sen vida, ou pasaron a unha morte civil durante anos, ou calaron de por vida.
Non quixera ver-me na situación, xa me entenden.
Tampouco penso que a actuación de don Álvaro tivera especial relevancia durante todos aqueles anos, e nada no que atingue a paseos e demáis macabradas. Tampouco Torrente.
Cunqueiro estivo na vangarda artística, xornalística, literaria, e chupou da canoa coma todas aquelas persoas que navegaron na barca franquista.
Se non fora do "Réxime", a ver qué explicación damos sobre o longo periodo de tempo que estivo ao timón de "Faro de Vigo", porque para ser diretor dun xornal en tempos de Franco había que ser moi da corda..., ou chegar a facelo tan ben que os burócratas franquistas non se decataran do que tal levaba Cunqueiro no maxín.
Non, Álvaro Cunqueiro non ten episodios maabros na súa vida: foi un produto do seu tempo, dunha guerra civil.
A don Álvaro non se lle pediron moitas explicacións en vida sobre estes e outros asuntos que tiá que ver con aquela noite de pedra, nen se lle piden agora nos estudos sobre a súa andaina.
Ben é certo que declarar a tempo que o galego ten dereito a mil primaveiras máis, reportou-lle sinceras mostras de apoio por parte do nacionalismo posible galego, lembren aquel número extraordinario de "A Nosa Terra", adicado a don Álvaro.
Pola contra, Gonzalo Torrente Ballester tivo que sortear durante a súa vida os desprezos do nacionalismo galego de Nazón que, agora, intermiténtemente colonizado, escrebe para a edición galega do xornal de PRISANOSTRA e para o xornal galego no que publica o Ex, Anxo Quintana.
Eis, hai dúas, e duras e puras varas de medir. Como ven sendo normal.
Ferrín publica poemas traducidos ao español no suplemento cultural do xornla monárquico madrileño "ABC", e, agás catro vellas mariñeiras do Barrio de Salamanca, todas metidas na rotonda do Palace, ninguén sospeita no Académico unha mudanza abisal por tamaño atrevemento, por lle chamar así ao vacile de Méndez.
Algún día teríamos que lle dar unha volta a esos temas.
Equilicuá, equilibrado Anónimo que ven diante miña. Pero Torrente collera o credo falanxista "en ansias y en amores inflamado". E non me faga repetirlle toda a obra súa "azul". De "Javier Mariño" en adiante. Certo que logo cantou a galiña, e bebeu da purga liberal, ata ficar purificado (manifesto contra da tortura en Asturias, expulsión da Escola de Guerra Naval, etc.) ¿Que fixo o que fixo cando a Guerra por salvar o pelexo? Non lle digo que non; outros non tiveron esa opción e foron parar nas cunetas, no Campo da Rata, na Caeira, no Castelo de San Felipe.
Ou no Museo de Pontevedra ou de Alcalde, ou...
O medo é libre, e non me quixer ver en situacións tan dramáticas.
O tema, tal e como entendo eu, reside en que a vara mide devocións falanxistas según quen vista a camisa, e, de ser veraz a medida, non entendo a razón pola que Torrente vestía máis tela ca don Álvaro, que tamén ten feitas das súas, e non me faga lembrarlle unha oda aos divisionarios que foron a Rusia, asinada polo escritor de Mondoñedo.
Non sei a razón pola que significados inteletuais de Nazón sinten tamaño noxo por Gonzalo Torrente Ballester, cando un xesto como o de asinar un manifesto contra a represión exercida contra das familias dos mineiros asturianos en folga, naqueles tempos, significaba adoitar unha posición que, necesariamente, ía traer consecuencias de todo tipo, como moi ben sinala vostede, entre elas perder a categoría de profesor na Escola Superior da Armada e todas as colaboracións na prensa do "Movimiento", as conferencias, cursos, etc, práticas que os inteletuais de hoxe no deixan de exercitar con algo menos de valentía.
Foi un xesto honroso, sen dúbida.
Non sei cántos bos e xenerosos asinaron tamén o documento. Cumpriría investigalo pra peneirar ben.
E amoso a miña sorpresa pola mellor recepción que ten Cunqueiro, ou mesmo Jose María Castroviejo, algo carca tamén, entre os proges de antaño.
Xa me entende.
O ano que vén hai conmemoración do entenario de Torrente. Tempo haberá de darlle voltas a iso e a máis cousas do estilo. Eu, pola miña parte, fágome as mesmas preguntas retóricas que o último anónimo desde hai moito tempo. En ambos casos, e admito os meus prexuízos de case contemporáneo, hai algo na querencia polo mahón das camisas que me impide disfrutar por completo das súas literaturas.
Acabo de ver un fantástico documental sobre o combate entre Frazier e Alí en Manila. No filmado, Smoking Joe, cunha voz case inintelixible, declara o seu rencor e o seu resentimento por Alí, inamovible, case gozoso, se hai que atender á faciana que amosa, ao longo do tempo. A min, por razóns familiares, me resulta difícil, moi difícil, comprender certos comportamentos durante a guerra: a pertencia á falanxe (coas lóxicas matizacións sobre os graos de entusiasmo e participación) é un deles. E cando leo algo destes autores, sinto que algo invencible (rencor, xenreira) enturbia definitivamente a lectura e non podo lelos sen o asomo do íntimo desprezo.
Nota: enténdase íntimo, non vaian vostedes a dicir que infamo a memoria de tan excelsos escritores. Que diso podemos falar outro día.
Pois a min, a leitura das obras de Torrente, Cunqueiro, Castroviejo, Cela ou Vargas Llosa, non me provocan ese sentimento tan íntimo, mais podo entendelo.
Incluso podo ler e disfrutar de Méndez Lenín sen que se me abran as carnes, sabendo como sei que o seu corpo agocha un almario estalinista de moito poderío.
Claro, é certo. A biografía acompaña sempre a todo ser humano, e en ocasións non deixa ver a cualidade da obra dun pintor, escultor ou literato, e, do mesmo xeito, pero a inversa, a ideoloxía de un artista (poñamos nacionalista en calquer lugar periférico de por España) as veces convírteo en primeiro espada cando, ai, deixa bastante que desexar, e non sinalo a ninguén en concreto: dou fé de que as "Sociedades de Bombos Mútuos" están bastante extendidas.
Publicar un comentario