Onde iremos parar se se acaba Valderrama

Xornal de Galicia, o periódico quintanista do empresario Xacinto Rei, só pode presumir ata agora de publicar un scoop, a polémica derivada da casa de Castelao en Rianxo, e parece estar disposto a elevar ese tema á enémisma potencia. Comenzou a súa andaina, hai un ano, dándolle comba ao bipartito que presidía Touriño para que a Xunta declarase ese inmoble como ben de interese cultural e agora, por fin, está a darlles cancha aos que non pensan como pensaba Ánxela Bugallo ou como seguen pensando Pedro Piñeiro, alcalde de Rianxo, e Avelino Pousa Antelo, presidente da Fundación Castelao.
As últimas aportacións son candansúa entrevista co historiador Xosé Antonio Durán e con Xosé Ramón Baltar, irmán de Xavier Baltar, actual propietario da casa en cuestión despois de herdala por vontade testamentariamente expresada pola derradeira propietaria da familia Castelao, Teresa Castelao, irmá do autor de Sempre en Galiza.
Dame a impresión de que Durán acaba de destapar a caixa dos tronos que tamén contribuiu a desaferrolar Xoán Ramón Baltar. “Se Daniel chega a levantar a cabeza, a bronca sería para escoitar”, díxolle Durán a Xabier R. Blanco nunha manifestación na que probabelmente o único que se pode discutir é o verbo que utilizaría Castelao para erguer a cabeza. Todo o demais, é dicir, o esencial, parece fóra de dúbidas.
Resulta curiosa esta polémica. Por un lado, a actitude protagónica dun personaxe tan curioso coma Pousa Antelo, ao que algúns xa lle chaman “o viúvo de Castelao”, que agora parece ter estado en todas a batallas habidas e por haber contra o franquismo, sen ter participado en ningunha, ou Alfonso Paz Andrade, fillo do único galeguista que Castelao apartou do se lado, e, por outro, Xavier Baltar e a súa familia, que eles si que parecen saber do que falan cando falan de Castelao (e polo medio un alcalde socialista que seguramente intenta pillar tallada do que, antes de ser alcalde de Rianxo, lle resultaba indiferente).
Debe ser porque estamos no que estamos, e non en Bretaña nin na Toscana nin sequera na provincia arxentina de Salta, onde polo menos se poñen de acordo para seguir preguntándose onde iremos parar se se acaba Valderrama.