viernes, mayo 21, 2010

Menosprezo da corte –e non tanto– e alabanza da aldea (sen pasarse)

Estes días andei de leñador canadiense. Con camisa a cadros e tirantes incluídos. Estaba canso de oír rosmar a algún veciño do val da Amaía, onde moro agora, sobre as árvores centenarias que bordeaban unha parte da miña leira e decidín cortar polo san a vida de máis dunha ducia de algarrobos que, probiños eles, parece que molestaban a algún esquisito (no sentido portugués da palabra) que pasa unha vez e media ao mes co seu “haiga” utilitario pola pista de terra que bordea o lugar onde estaban as árvores.
Ovidio, un auténtico profesional deste asunto, asumiu a responsabilidade de cortalos e abofé que fixo un bo traballo. Non sei se aumentará moito o seu peculio coa madeira que levou, pero eu conformeime con rendirme ante a evidente mala cara que ían poñendo algún dos citados esquisitos que lle esixen aos demais un cumprimento da normativa legal que eles pasan polo forro dos seus calzóns cando lles peta. Realmente eran árvores que podían caer un día de temporal e causar danos que eu nunca desexaría, pero a verdade tamén é que levaban décadas e décadas aguantando o tipo sen humillarse baixando a cabeza ata o chan. Ás veces quen paga estas diatribas é a propia natureza que cada vez se vai vendo máis obrigada a cederlle o paso as innumeras formas do puto cemento. Por iso estou hoxe cabreado.
Gasta un os seus aforros de toda unha vida en comprar unha casa en ruínas, refacela con pedra e arquitetura de deseño e non espere vostede que ninguén –privado ou institucional– llo agredeza nunca polo que ten de recuperación e conservación dun patrimonio que debería ser inmorrente. Todo o contrario. Sempre ha vir alguén que lle chante un cachopo de bloques de cemento á vista para gardar unha ducia de galiñas diante dos fuciños. Iso si, os nosos paisanos son moi dadivosos e sempre han ter con vostede o detalle de ofrecerlle uns oviños de pita mantida con millo e a proba da matanza. É curioso porque na que agora está sendo a miña terra cativa atópase un con xente que sabe ser absolutamente xenerosa e solidaria durante dez anos e logo convértese nun garda da porra por culpa dunha rama de loureiro que, segundo el, invade o espazo aéreo dunha pista que comunica tres leiras que están case a bravo. Esta xente aos que, coma min, escollemos vivir unha parte da última etapa das nosas vidas á beira do río de Rosalía chámannos os “venideros” e algúns mírannos de reollo. Pregunto eu a quen lle ían vender as súas leiras a prezo de ouro se non fose polos “venideros”.
A eles gústalles o cemento, o ladrillo e a especulación inmobiliaria. A min gústame a natureza, que vai desaparecendo, e o ar libre. O que xa non sei é ata cando imos resistir polo menos parte dos “venideros” fronte ao indixenismo de cartón pedra. Polo menos a min, ás veces, dame por pensar en tirar a toalla.

15 comentarios:

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Por que cre vostede que a min non me sacan do centro da cidade? Aquí non preguntan.

Anónimo dijo...

Que sabio é vostede, Arume! Que Atenea lle conserve a intelixencia.

Perfecto Conde dijo...

Que sabio é vostede, Arume! Que Atenea lle conserve a intelixencia.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Xa me dirá. A un paso do esencial: a panadería, o kiosko, o bar (coas correspondientes terrazas). E o coche no garaxe, que se puidera ir en metro ou tiveramos bos transportes públicos nin o tiña.

SurOeste dijo...

E para que van preguntar os veciños dos bloques de pisos, se saben perfectamente á hora que se levanta un na casa do lado, na de arriba e non tanto na de abaixo,se houbo polvo ou non, cando se caga e de que textura? A vida nas comunidades de veciños é arcádica, non llelo vou negar, agora, señor dos Croques, o que vostede comenta é de manual de supervivencia máis alá desas idílicas comunidades de veciños que habita Arume: os camiños hai que deixalos expeditos e, se un loureiro entorpece un paso, hai que botarlle a culpa a que o plantou en mal sitio (por ignorancia ou cobiza) e non a quen reclama o uso do camiño ou servidume, míreo desde ese punto de vista, que xa sabemos que vostede non plantou os algarrobos centenarios, e non se cabree. Digo eu, que son marciana e vin cousas peores.

Perfecto Conde dijo...

Querida SurOeste:
Vostede non é marciana. O que é é unha leguleia. "Se un loureiro entorpece o paso a culpa é do que o plantou en mal sitio por ignoranica ou cobiza...". ¿Coñece a alguén que se dedique a plantar loureiros? Non sei vostede, pero eu sonlle da aldea e sei por coñecemento natural que estas laureáceas de virtudes protectoras acostuman nacer pola súa propia conta e sen precisaren de ningunha nodriza que as amamante.
E acerca de que os camiños hai que deixalos expeditos, non fai falta que mo lembre. Non lle é precisamente o caso que nos oupa. E, por certo, de tanto camiño que se vai abrindo innecesariamente pola xeografía galega pode que esteamos abríndolle as veas á nosa flora e á nosa fauna para que se desanguen definitivamente. Viva o cemento e que non falte o alcatrán!
Por se non o sabe, indícolle garimosamente que lle dou esta resposta con admiración. Eu tamén a leo a vostede. Salut!

arume dos piñeiros dijo...

SurOeste: que me cachisendiéz, que esas confesións que eu lle conto non se poden ventilar así como así polo mundo adiante. Que todo se sabe.

SurOeste dijo...

Moi divertidos, Sres. de Croques e Arumes e vaiamos por partes:

Naturalmente que coñezo quen planta loureiros, ás veces de maneira tan apropósito que forman cheirosas sebes que delimitan airas e cortiñas pola parte do vento dominante. Iso non quita que na nosa terra vizosa esta especie, como tantas outras, medre espontaneamente. Un bon propietario e veciño debe vixiar o avance destas plantas ventureiras e caprichosas que nacen e medran onde non deberan menoscabando o prestixio do dono. Outra cousa son os novos camiños, estradas, autoestradas que se abren... para non ir a ningures e aí mesmo podo poñerme de acordo con vostede, Croques. É máis, lamento profundamente que hoxe en día estea todo, absolutamente todo, asfaltado e chapapoteado.
Vostede leme, que feliz me fai.

Arumes, de verdade, que eu tamén vivín en pisos, intentando adormecer ao son dos ronquidos, orgasmos e diarreas veciñais.

arume dos piñeiros dijo...

Un orgasmo berrado e retransmitido a media noite non é mellor que ter un loureiro atravesado na finca? Non é mellor escoitar o esforzo telúrico (vaia por onde vaian os tiros) do veciño/a ca rematar ghiñado de veras por mor dunha milésima de ferrado?

SurOeste dijo...

En tout cas é mellor ca unha diarrea berrada e retransmitida. E, por outra parte, xa saben vostedes que o valor das cousas depende do mercado, aquilo da oferta e da demanda.

Perfecto Conde dijo...

Pois si que andades inspirados volos dous. Unha coa diarrea intertabicaria e outro cos orgasmos berrados (curiosa variedade, si señor).
Se Antonio de Guevara chegase a coñecervos non sei eu se se atrevería a meterse en menosprezos e alabanzas.
Moitos agarimos aos dous.

Anónimo dijo...

Ah, qué deleite se vos zuga lendovos dende este apéndice vermiforme d'A Baixa California, sabéndovos durmidiños entre ronquidos e outras secreccións tamén sonoras, mentres eiquí comeza o cair do sol e o mar é un espelleante chumbo que se diría lixeiro e sen embargo.... Lástima de algarrobos. En fin, temos unha conversa pendente, don Perfeu.
Chamaréino á volta, IB m.
O Imperfeuto

Anónimo dijo...

Pois a min, don Perfecto, o que máis me sorprende é iso dos "aforros de toda unha vida". Tiña a impresión (infundada, polo que vexo) de que vostede non era do tipo aforrador.
Sorte coas demais árbores que teña na finca!

Perfecto Conde dijo...

Anónimo úñtimo.
Xa ve, home, que un remata facendo as cousas que nunca pensou facer: mesmo aforrando catro perriñas. Que lle imos facer. Vaia todo polo ben da putísima clase media e pola plusvalía dos banqueiros. Pero isto non me impide seguir pensando que hai que continuar berrando polas barricadas.

Anónimo dijo...

E polos parapetos, don Perfeuto, polos parapetos. Non se esquenza.