Cara atrás coma o cangrexo

Acabo de pasar unha semana en Roma e de vivir, polo tanto, coas vantaxes e os atrancos que presenta a que para min é –con París, Nova Iork e algunhas máis– unha das máis belas e interesantes cidades do mundo. En tan poucos días padecín as consecuencias dunha folga dos traballadores do Metro e dos camiños de ferro e a abafante calor húmida da Cidade Eterna, pero tamén gocei das delicias de xantar no Trastevere (que spaghueti en Alle Fratte di Trastevere) e preto da Piazza di Spagna (que pappardelle al cinghiale en casa Mario). A crise obrigoume a non probar esta vez o Brunello de Montalcino, para min e para Paco Vázquez un dos mellores viños do mundo, anda polos 40 euros a botella, pero subsituíno por un Rosso de Montalcino, que tampouco está nada mal.

E, xa de volta á casiña, chez nous, como din os gabachos, vaia panorama. Polo visto, hoxe Zapatero vai pegarlle o seu machadazo ao mundo laboral cunha reforma que pode volver a situarnos na punta do rabo das relacións laborais de Europa. Sigo sen entender como o socialdemócrata que nos quitou da guerra de Irak e que levou a cabo algunhas reformas sociais e culturais importantes pode agora baixar os pantalóns ata mostrar as súa partes pudendas ante a cada vez máis abafante ditadura do capital internacional.

Dame inmensa pena camiñar cara a fin da miña vida vendo que imos para atrás coma o cangrexo. Nacín no 43, formeime intelectual e laboralmente durante o franquismo, desenvolvinme coa democracia e non agardaba este dramático fin de festa que nos deparan os intereses dun capitalismo salvaxe que puido campar ás súas anchas despois da caída do comunismo. Non quero ser un nostálxico, pero a poeira que agora nos deixa sen osíxeno ven das lamas que nos fixo pisar o crack do socialismo real.

Falaba eu estes días en Roma cunha alta autoridade da Igrexa Católica, o ministro xeral dos Franciscanos, o galego Fracisco Rodríguez Carballo, e diciame: “As cousas non marchan ben. As diferencias entre ricos e pobres, en vez de iren a menos, cada vez son máis grandes. O pobre é cada vez máis pobre e o rico cada vez é máis rico”. Que inmensa razón ten.

Hai moitos anos que me abandonou a fe cristiana. Ou quizais fun eu o que a abandonou a ela. Son un agnóstico. Non un ateo. Pero a desgarradora evolución social e económica do mundo estame facendo virar os ollos e os oídos cara a unha parte da Igrexa que algunha vez foi a miña. Dende logo, sei ben que aínda me queda moito que falar e moitas cousas que compartir con determinados representantes desta organización eclesiática. ¿E que me teñen que contar os banqueiros, os especuladores, os que teñen a tixola polo mango e o mango tamén? Nada que non resulte tóxico para a miña saúde intelectual, moral e, sobre todo, social. Lembro o difícil diálogo Igrexa-Estado dos tempos do cardeal Tarancón, a Rerum Novarum de León XIII e a Pacem in terris e a Mater et Magistra de Xoán XXIII, e magóame que a dotrina social da Igrexa tamén sexa arrasada polo vendaval do liberalismo económico do noso tempo, que deixou curtas as frivolidades da Escola de Chicago.

En fin, que, sen Marx, sen Lenin, sen Rosa Luxemburgo, aínda imos ter que volver a refuxiarnos outra vez espiritualmente no home que morreu na cruz. Dende logo, do que xa non esperamos nada bo é de Zapatero. Polo menos Sarkosy pasa a idade de xubilación de 60 a 62 anos, e non de 65 a 67 coma aquí.