O galego, a Cope e a Garda Civil

A cadena de radio Cope, esa que depende dos bispos e interpreta a España ultramontana e reaccionaria que se empeña en seguir nos tempos de Luis Candelas, representada por avogados que non se atreven a sacar os seus nomes nos xornais, acusa a xuíza compostelá Ana López-Suevos de “sectarismo e partidismo” por emitir en galego unha sentenza que lles é desfavorábel.
Que a emisora na que predican profetas tan ígnaros da realidade española coma Federico Jiménez Losantos, César Vidal, Alberto Recarte ou Pío Moa reparta diplomas de “sectarismo e partidismo” resulta francamente chocante (o advervio que acabo de utilizar xa saben que raíz ten neste caso). Pero o que choca máis aínda é o motivo polo que a Cope se puxo a repartir hostias consagradas co marchamo desa especialidade tan súa que é, precisamente, o sectarismo e mailo partidismo máis incendiarios e badocos.
Resulta que a Cope arremetu contra a maxistrada López-Suevos, por certo, filla daquel catedrático da Universidade de Santiago que tanto protagonismo tivo na época das catacumbas do actual nacionalismo galego e descendente ela mesma, polo tanto, da rama familiar dun egrexio falanxista que protagonizou non poucos episodios chocantes do franquismo, a Cope arreoulle digo a esta xuíza do Social por ter sentenciado –en idioma galego, ademais– que unha das súas empregadas foi improcedentemente despedida do seu posto de traballo en Santiago por emparellar cunha muller e por ser militante do BNG.
De entrada, a min o que me parece é que a quen tiña que despedir a Cope é ao seu xefe de persoal, eses que agora se fan chamar directores de recursos humáns. Como se os humáns fósemos un mero trámite e os trámites puidesen andar a dous pés. E a el, cunha carta de despido escrita en sánscrito para que molara. Porque anda que deixar que se lle colara entre os seus “recursos” unha lesbiana separatista, xa é de libro. Nunha empresa coma dos bispos de Rouco Varela… Por la señal de la cruz, amén.
E logo hai que ver o lizgairos que andan estes avogados da Cope na práctica auténtica do concepto de recurso. Durante todo o proceso xudicial non lles importou que a xuíza e a parte demandante falasen e escribisen en galego, nin lles ía importar un pito que ese fose o idioma da sentenza se lles resultase favorábel, pero, hostias Pedrín, como se “arrechan” –este verbo ensinouno un amiga caraqueña que me trae botellas de Santa Isabel, un excelente ron que lles recomendo aos bispos e aos avogados da Cope para que lles vaia sendo máis dixeríbel o idioma de Castelao e de monseñor Arauxo Iglesias– por recibir da xuíza unha sentenza en contra. Nin sequera discuten o feito sentenciado de que botaron da emisora unha traballadora por mor das súas ideas políticas e das súas perferenias sexuais e amorosas. Non, o que poñen en solfa é que a xuíza fala e sentencia en galego. Nin o cardeal Herrera se atrevería a tanto co cura agrarista Basilio Álvarez.
E iso que xa non teñen a Aznar para dicirlles que “España va bien”. Vai ben fodida con bispos e avogados así, e con gardas civís que empregan o diñeiro dos contribuíntes en fichar os que levan o GZ nos seus carros, en perseguir clínicas abortivas ou pasando polo forro dos uniformes as ordes que recibiron de varios maxistrados (Sobre isto último léase o que publica hoxe El País).