Óscar Pereiro e Roberto Verino xogan no mesmo equipo

Non acabo de saír do meu asombro. Dous amigos polos que sinto auténtico aprezo persoal, o ciclista Óscar Pereiro e o modisto Roberto Verino, caeron no erro de expor os seus nomes ao pim-pam-pum da polémica lingüística e atrévome a pensar que aínda han rematar pagando algo pola súa fazaña. Refírome a que acaban de aparecer firmando o polémico manifesto promovido polo xornal dereitista El Mundo para defender a língua española.
Con Óscar aínda pasei parte dunha tarde hai poucos días en Vigo, para facerlle unha entrevista que aparecerá proximamente na revista Galegos, e precisamente queixábaseme o ciclista de Mos de que os políticos “cada vez que hai un evento importante e poden sacar unha foto contigo, non dubidan en chamarte”. Non sei aínda por que, pero teño o presentimento de que Pereiro picou nun deses cantos de serea que lle entoaron os sacristáns do nacionalismo españolista coma quen esvara torpemente nunha casca de plátano.
No tocante a Verino hai tempo que non falo con el e non sei exactamente como respira política e culturalmente. Dinme que o viron nun mitin do BNG no seu Verín natal cando foron as municipais pasadas, pero tampouco sei se é certo ou non. O que sei seguro é que tanto el como Óscar Pereiro son galegofalantes e ambos mostraron, ata agora, un exquisito respecto por todas as manifestacións da culura galega e da súa lingua propia. Sorpréndeme, polo tanto, que os dous aparecesen apoiando un manifesto no que se pide, entre outras cousas, que a única lingua obrigatoria de calquera habitante de España sexa a língua de Cervantes, medio de expresión que me resulta absolutamente respectábel e querido persoalmente, entre outras cousas porque me servíu para gañar o pan que comín a maior parte da miña vida profesional, pero que non é o único que hai nin ten por que gozar de ningunha forma de monopolio oficial.
Deséxollles a estes dous amigos que non lles pase como ao gran poeta Antonio Gamoneda ou ao mal cantante Ramoncín, que tamén apareceron apoiando a mesma trela e tiveron que matizar a súa inclusión na lista promovida polo filósofo centralista Fernando Savater case de maneira inmediata. Cada un é moi libre de firmar o que lle peta, pero tamén aos demais nos acompaña a liberdade de criticalos. E, insisto, son e agardo seguir sendo amigo destes dous persoeiros galegos a quen lles reitero a miña estima e respecto persoais.
Coincide todo isto, ademais, con dúas cousas que non carecen de importancia. A primeira é que os autores intelectuais desta reacción a favor do idioma español non son un feixe de chiquilicuatres. Detrás do manifesto están Savater e outros piares dunha opción política partidaria e de sobra coñecida pola súa aversión case obsesiva ás normalizacións lingüísticas periféricas. Non deberían Óscar Pereiro e Roberto Verino sorprenderse demasiado se os máis comprometidos coa normalización do idioma galego lles reprochan agora a súa actitude. Os dous son personaxes públicos e, como tales, han responder dos seus criterios.
Empezo xa a ver polo ciberespacio peticións demasiado precipitadas de boicot aos produtos comerciais que explota Verino e á figura deportiva de Pereiro. Algúns comentarios xa lle botan á cara ao de Mos a súa gañanza do Tour ou que padeza dificultades respiratorias que lle obriguen a tomar Ventolin. Non me alegro de ler tales comentarios nin compartirei nunca o seu criterio, pero xa se sabe que o que vai ás troitas remata sempre co cú mollado.
A segunda coincidencia que lles dicía radica na eclosión de españolismo a que está dando lugar a merecidísima vitoria da Selección Española de Fútbol. Empeza un a escoitar e a ler comentarios que non lía nin escoitaba dende hai moito tempo. Algúns, auténticos mimetismos do franquismo puro e duro. Fútbol e política andiveron antes e andan agora demasiado levados da man e isto non vai ser bo nin para unha cousa nin para a outra. E conste que este criterio vale tanto para o nacionalismo centralista como para calquera dos outros que campean pola periferia española. Os nacionalismos autodenominados “liberadores” tamén teñen a súa dose de culpa en todo canto acontece, pero isto xa é fariña doutro costal e, se cadra, me ocuparei dela un día calquera neste blog.
Quero rematar salientando tamén outro acontecemento que se produciu á beira de toda esta mêlée. Todo un catedrático da Universidade de Santiago, Roberto Blanco Valdés, bicoulle o anelo de cardeal ao seu poncio-editor, Santiago Rey, e reverenciou o seu banqueiro do Vaticano, Xosé Luís Méndez, en presenza de militares e políticos da corrección política estatal, con tal de presentar nesta nova sociedade que está tentando despertar a toque de clarín dun neoespañolismo o seu libro La aflicción de los patriotas, un volume que recolle artigos publicados polo autor en La Voz de Galicia e que seguramente han ser moitos máis os que falen del que os que o lean.
Deben ser cousas do fútbol. Nin Franco lle tirou tanto partido ao gol de Marcelino.