Caixafusionismo

O que sei de finanzas cabe no ollo dunha agulla e o que vou aprendendo sobre financeiros chéirame case sempre a chamusco. Que queren que lles diga, a min a figura dos banqueiros aínda me segue parecendo que onde mellor aparece representada é naquel célebre debuxo de Castelao no que un vello con levita aparece muxindo ata o límite o remollo dunha vaca que pode ser Galicia (non atopei ese debuxo, e substituíno polo que fala dos querían ver sempre así a nosa terra).
Se cadra é por iso polo que acostumo navegar abondo ao pairo do que está a acontecer coa promovida fusión, casamento, arrimo ou cópula das dúas caixas de aforros que aínda quedan en Galicia. Seguramente son un tipo moi raro, pero sigo sen decatarme de canto me vai cambiar a vida porque amos da faltriqueira coma Xosé Luís Méndez ou Gayoso rematen durmindo na mesma cama. Nin sequera sinto moita curiosidade por saber algo sobre o pedigree que pode saír desa camada.
Outra cousa sería que me dixeran que estivese en xogo o sistema financeiro que poden representar esas caixas que agora parecen estar en celo. Se se tratase de aproveitar a ocasión para irmos pondo en marcha un sistema de finaciamento diferente do universalmente especulativo dos bancos clásicos, a miña indiferencia trocaríase en emocionada esperanza, pero coido que non estamos viaxando por ese camiño.
A pregunta sería se os políticos actuais, dende o BNG ao PP e pasando polo PSOE, teñen na cabeza algo que poda sustentar a existencia das caixas de aforro como algo alternativo ao que xa veñen ofrecendo os bancos privados. Con caixas de aforros dirixidas por executivos, conselleiros e demais plana maior de pagados mellor que os presidentes de goberno e inmensamente mellor cos que están investigando unha posíbel vacina contra a Sida, nun país no que a renta per capita é a que é, a min pode parecerme indiferente que o me cobre por domiciliar o pago da luz se poda chamar Botín, Francisco González, Méndez ou Gayoso. Ou Mario Conde, se non o obligasen a converterse en eremita nunha aldea da montaña ourensá.
E insisto en que non diría o que estou dicindo se vise que a polémica desenvolvida arredor das caixas fose o que non é. Mentres tanto, que me permitan polo menos seguir pensando que non me abonda con que os que muxen a vaca falen galego. Mesmo preferiría que fosen mudos ou que falasen esperanto con tal de que deisexasen algo de leite e unha pouca de manteiga para os que temos que conformarnos con tomar sempre produtos desnatados.
Ou sexa, que fagan o que queiran. Que se caixafusionen, caixagalicien, caixanovicien ou, mellor aínda, que se canguendiolen. Total, o que non van facer nunca é preguntarnos como nos gustariá a nós que nos encaixaran. Quizais porque lles dá medo pensar en que podiamos responder que a única caixa que nos parece inevitábel é a de táboas de piñeiro. E nin sequera esa dende que o lume se aproveita industrialmente para incinerarnos.