A simpleza do Alakrana

Tiñamos poucos problemas e tivo que vir o Alakrana picarnos a todos nas cachas. Porque iso é o que acontece con todo o que se relaciona co barco apresado polos piratas de Somalia. Por un lado, o principal, os mariñeiros directamente afectados, privados de liberdade e, segundo as últimas novas difundidas polos seus familiares, sobrevivindo en condicións que poden rematar sendo infrahumanas. Por outro, todos nós, que loxicamente temos que estar preocupados por como se vai resolver unha situación tan apremiante como difícil de afrontar.
O malo é que o caso está a piques de presentar o desafío máis serio que se lle ten presentado ultimamente ao estado de dereito español. Sen entrar moito en se o xuíz Garzón nos meteu outra vez nunha das leas das que xa parece que é especialista, o que resulta verídico é que se conseguiu que os dous piratas detidos e traídos a España rematasen tendo moito máis do valor do seu peso en ouro na bolsa do regateo internacional.
Teño repetido en todas as ocasións que se me deron de expoñer a miña opinión sobre este asunto en tribunas públicas que o primeiro e principal é resolver a situacion dos secuestrados devolvéndolles a liberdade e reitegrándoos sans e salvos ás súas familias. A continuación, é absolutamente imprescindíbel que administracións públicas, armadores, pescadores e sociedade en xeral plantexen seriamente a sostenibilidade dunha actividade pesqueira extrativa que se ven desenvolvendo, de forma invasiva e altamente perigosa, dende hai anos. Non vou entrar agora na semántica da palabra pirata nin na extensión socioeconómica do fenómeno da piratería, pero os piratas do mar non están só en Somalia, lugar do mundo que quizais non fai máis nada co que facían hai menos de dous séculos estados e potencias que agora se queixan da súa piratería.
O malo de todo, na miña opinión, é que o secuestro do Alakrana está dando orixe a unha reacción popular extremadamente apaixoada, xustificábel no caso dos directamente afectados, que non dubida en atribuirlle ao goberno de Zapatero todo o peso do drama que están vivindo os secuestrados. Xa se empeza a non distinguir entre o trigo e a palla e vale case calquera cousa que se diga. Por exemplo, onte escoitei a un familiar das vítimas dicir que o Goberno parece que está desexando que alguén volva en caixa de piñeiro, expresión –insisto– xustificábel dende a paixón, pero non dende a relativa serenidade coa que hai que afrontar unha situación tan difícil coma que desencadeou o secuestro do Alakrana, asunto que non se vai resolver antes nin mellor porque a opinión pública derive polas corredoiras da simpleza. En fin, que oxalá se resolva pronto todo e podamos seguir ocupándonos doutra simpleza, a de chegar a fin de mes doce veces ao ano.