Pedro Petouto na Academia

Quero ofrecerlle publicamente os meus parabéns e os meus desexos de éxito ao profesor Xesús Alonso Montero, que acaba de ser elixido novo presidente da Real Academia Galega. Os que temos a sorte de sermos ex alumnos seus do Instituto de Lugo sabemos ben da súa valía moral, intelectual e profesional, e estamos seguros de que o presidente número doce da institución que empezou a presidir Manuel Murguía ha depararnos a todos a sabedoría e o bo facer que o caracterizan e a paz que xa reclamou Manuel Rivas.

Seguramente que a súa andaina non vai ser doada nin un camiño cheo de rosas. O propio resultado electoral –saiu elixido en segunda volta por 12 votos contra 10, logo dunha primeira elección na que houbo empate entre el e Manuel González– parece indicar que agarda polo seu labor unha etapa que pode ser difícil, pero Alonso Montero non é precisamente dos que non agarran o boi polos cornos nin dos que non saben estaren á altura dos retos. Teno demostrado de sobra ao longo da súa xa dilatada e intensa vida.

É curioso o que acaba de acontecer coa Real Academia Galega. Dun presidente de tanta valía e significado como foi Xosé Luis Méndez Ferrín, a outra gran figura da cultura galega, Xesús Alonso Montero. Por muito que eles mesmos fixeron, ás veces, para atopárense en trincheiras case inimigas, os dous representan o melloriño que habita o cada vez máis dezmado espazo da cultura galega.