A López deulle por afrancesarse tamén. Agora fala como se fose un auténtico "parisien" do vello Marais. Díxome Alexandro Diéguez que o víu pola rúa do Vilar recitando en voz alta a Paul Verlaine: Les sanglots longs/des violons/de l'autonne/blessent mon coeur/d'une longueur/monotone. Pasaralle algo a López? Decidiría pasarse á nobleza do marqués de Serafín?
6 comentarios:
Pois si que é bo este López.
Os que non son tan bos son os Pérez.
Os Perez(osos).
A min os tres anónimos que me preceden lémbranme un amigo arxenino, o psiquiatra-cantautor Poni Micharvegas, que hai moitos anos dedicoume unha canción que, entre outras cousas, dicía:
En un bosque de Aquitania
hay un oso de Alemania
al que no le gusta nada
trabajar.
Canta oso perezoso
oso perezoso canta...
O imenso López! Nunca deixará de nos surpreender.
Les sanglots longs
des violons
de l'outonne
blessent mon coeur
avec son ton
monotonne...
Publicar un comentario