Antonio Zambujo

Hai novo e importantísimo fadista. Chámase Antonio Zambujo e canta con “voz de anxo”, como acaba de apuntar Le Monde logo de escoitalo no festival A voix haute que tivo lugar en Bagnères-de-Bigorre (Hautes-Pyrénées) do 11 ao 14 de agosto. “Unha voz de anxo –di o xonral francés– que reúne nela o masculino e o feminino, unha voz con dulzura acolledora”.
Empezou interesándose moito polos cantos melancólicos da súa terra natal, o Alentejo, que lle transmitiu a súa aboa, e polo clarinete que aprendeu no Conservatorio de Beja. Só tiña 24 anos cando morreu Amalia Rodigues, en 1999, pero deulle tempo e decatarse de que “hai un fado antes de Amalia e outro despois de Amalia, ela mudouno todo”.
Pero tamén bebe de Caetano Veloso –para el “o mellor cantor do mundo”–, de Chico Buarque, de Tom Waits, de Chet Barker... Como el di, “cando me gusta algo, so un pouco compulsivo”. E, dende logo, de Vinicus de Morais, a quen considera “o máis grande poeta da lingua portuguesa”, pero tamén da morna caboverdiana. Zambujo xa é un dos grandes do fado. Un pracer para o espírito.
Discografía: O mesmo fado (2002), Por meu cante (2004), Outro sentido (2007) e Guía (2010).
Por certo, este artista portugués é dos poucos que deixan escoitar todas as súas cancións entrando na súa páxina web: www.antoniozambujo.com