De espías e deputados

Anda a filla dun coronel e sobriña doutro militar da mesma graduación, Mari Cruz Perote Suárez-Rivero, metida en leas de espionaxe. O seu tío, Juan Alberto Perote, espía coma ela, tamén pasou por trances complicados que mesmo o levaron a cumprir pena de cárcere por determinados feitos que tiveron relación con polémico ex banqueiro Mario Conde.
A Mari Cruz resulta que a botaron do destino que ocupaba en Alemania e, segundo di o seu pai, que foi membro da antifranquista Unión Militar Democrática, ata foi “interrogada, expedientada e sancionada sen ningunha garantía constitucional”.
Resulta que está casada cun alemán que, segundo os seus superiores, ten intereses no sector industrial que comercia con España e iso faría a espía española incompatíbel ata o punto de que a súa función de agregada na embaixada española en Berlín podería verse exposta a situacións de conflitos e lealdades nas que quizais Mari Cruz Perote non sería quen de defender os intereses de España.
En realidade, segundo a familia da afectada, no caso ten un peso enorme a circunstancia de ser sobriña do coronel Juan Alberto Perote e o feito de estar casada cun estranxeiro non parece ser unha excepción. De feito, houbo un director xeral do centro de espionaxe ao que pertenece ela, o Centro Nacional de Intelixencia, Emilio Alonso Manglano, que estaba casado cunha norteamericana e a circunstancia de que o actual ministro de Exteriores, Miguel Ángel Moratinos, estea casado cunha francesa non o fai sospeitoso de servir máis que nada os intereses gabachos.
Postos a buscarlle cinco pes ao gato, os superiores de Mari Cruz tamén a acusaron de formar unha sociedade limitada co seu home que, segundo a parella, foi constituída para comprárense unha casa de veraneo en Galicia. Tamén é verdade que isto debe ser propio dos espías. Queren comprar unha casa nunha praíña calquera do noso país? Pois van e constitúen unha sociedade limitada ad hoc no canto de faceren coma calquera mortal dos que imos ao notario a escriturar a compra-venda motu propio. Este asunto eu non diría que lle merecese a pena a John Le Carré fixarse nel, pero algo ten de morbo celtibérico polo menos.
Máis enxebre e de menos misterio é o dos deputados que acampan na rúa do Hórreo, O xornal La Opinión ocúpase hoxe de lembrarnos o mal pagadas que están as súas señorías. Os que teñen dedicación exclusiva cobran un mínimo de 4.200 euros ao mes, viaxes aparte. E os que forman parte da mesa da Cámara, outros 3.500 máis por varios complementos. Iso si, tributar tributan só pola metade do que perciben estes adalides da igualdade que cobran ata trece veces máis do fixado como salario mínimo e ata oito veces o que levan para as súas casas a inmensa maioria dos “mileuristas”.
En fin, Le Carré non o sei, pero algún Gómez Carrillo debería empezar a escribir sobre estas cousas. Do que estou seguro é de que nunca o farán Manuel Rivas, Suso de Toro ou Alfredo Conde. E excusen as comparanzas.