Que beban pro nobis

Hoxe reencontreime cos meus irmandiños dos Vinhos Galegos. Tivemos unha cata de viños no pazo de San Cibrán, en Vedra, seguida dunha comida no Mesón Roberto do mesmo lugar. Na capela do pazo lembramos os irmáns que foron agardar por nós na galaxia do infinito: Cunqueiro, Manuel María, Castroviejo, etc. Probamos os albariños que deron en producir ultimamente na zona. Non están mal, pero quédanlles moito camiño por percorrer aínda. No Roberto tocoume un camareiro que se empeñou en tirarme a comida no plato en vez de ofrecela, e non digo servila, pero o escenario era prodixioso. Igualiño que comer nunha carpa colocada no medio do paraíso.
Prometín volver a frecuentar estes encontros gastroenolóxicos. Aínda que ás veces me parezan algo demodés e con algún punto de machismo, resúltanme simpáticos. Xentes que na rúa case non nos coñecemos nin sequera nos saudamos (xuíces, fiscais, adegueiros, empresarios, avogados, profesores, médicos, case de todo, menos obreiros) compartimos estas horas facéndonos a ilusión de que a igualdade existe. Logo ímonos cada un para as súas casas, os seu traballos, as súas miserias e a súas alegrías, pensando que acabamos de comulgar. Nemesio Barxa, un dos alma mater desta case masonería dos viños galegos lembrábame hoxe que a Manuel María, o noso Roi Xordo, gustaballe a Irmadade dos Vinhos Galegos porque se trataba dunha "carallada moi ben organizada" e Pepe Posada, bo sucesor do vate da Terra Cha, ilustrabanos dicindo que "a vida non consiste só en traxedia". Estou totalmente de acordo con eles. Por iso prometo volver a cumprir os meus compromisos de irmandiño.