Champs Élysées, obscenidade capitalista

Un amábel comuni-
cante animoume a seguir publicando “brochadas” sobre París, dicíndome que son, coma el, un afrance-
sado. Pois a moita honra. E agardo que non me maten na Devesa os de Ribadeo como mataron o marqués de Sargadelos. Raimundo Ibáñez, que seguramente andivo do ganchete con Goya polo paseo dos Namorados de Cervo, éme un personaxe absoluta-
mente simpático e non sei que pensaría hoxe se poidese erguer a cabeza e sentarse a falar con Díaz Pardo.
Abusarei, logo, algo máis da paciencia dos lectores para seguir reflexionando sobre a actual vella Lutecia. Por exemplo, percorrín –arriba e abaixo– ese magnifi-
cente escaparate do primeiro mundo que son os Champs Élyssées ou Campos Elíseos. Con subida ao Arco de Trunfo incluída. Comencei o percorrido na praza da Concorde, onde está o histórico obelisco que foi levado a París, dende Luxor (Exipto), e levantado no lugar que agora ocupa no ano 1836, cando era rei de Francia Louis Philippe I. Tardei pouco en pasar ao pé da estatua que lle ergueron a Degaulle, sobre un enorme pedestal, fronte ao Grand Palais e, sen máis transición, sumerxinme no constante trafego desta arteria parisina que desborda luxuria cosmopolita.
Tanto por unha beira como pola outra, os Elíseos son case unha obscenidade capitalista que está a piques de se converter nun zoco puramente comercial que vai desprazando os habitantes das antigas mansións. Parte dos metros cadrados máis caros do mundo, pouco a pouco, van caíndo nas mans do neomercaderismo internacional que tira e reconstrúe constantemente casas para adaptalas ás novas necesidades do merchandizing contemporáneo. O noso paisano ricachón, por exemplo, Amancio Ortega, a través dunha das sús empresas, Pontegadea France, logrou permiso da Dirección de Urabanismo da Ville de París para demoler e volver a construír o edificio que hai no número 116 da avenida dos Campos Elíseos co gallo de rehabilitar un inmoble de oficinas, actividades e viviendas que ocupa un solar de 919 metros cadrados e pode ter unha superficie habitada de 5.902 metros e unha altura de 30,3 metros. Dous portais máis abaixo, hai unha tenda de Zara. Ortega seguramente quere instalar aquí a súa presenza emblemática en Francia. Non é mal sitio, dende logo. Estará case en fronte da prestixiosa e luxosísima Louis Vuitton, tenda na que un simple bolso de muller pode custar 6.000 euros, case en fronte tamén das oficinas de Air France e a carón de diversas tendas de moda e glamour (Cartier incluída) ou de hoteis como o Claridge e o Marriott, ou o cine Ambassade da famosa cadea cinematográfica francesa Gaumont. Tamén lle queda moi cerca o célebre Lido e o Arco de Trunfo, case a tiro de pedra.
Renault nunha beira da avendida e Peugeot na outra, teñen abertas tendas moi especiais nas que acostuman expor modelos históricos da súa producción. Ou, ás veces, prototipos que chaman a atención. Sentín morriña contemplando un R4 e un Alpine A 106 de Renault ou un vello modelo e un prototipo moi psicodélico de Peugeot, antes de subir un a un os interminábeis chanzos da escaleira que sube ata o último andar do Arco de Trunfo, lugar dende o que se poden contemplar magníficos panoramas da cidade da luz, que estaba algo agrisada cando eu subín.
Alí enriba, a vista chega ata os confíns da cidade. O Bois de Boulogne, nin preto nin lonxe. O Sacré-Coeur, aló no fondo. A Torre Eiffel, omnipresente. E as grandes e soberbias avenidas (Champs Élysées, Marceau, Iéna, Kléber, Foch, La Grande Armée, Carnot, Mac Mahon, Wagram, Hoche e Friedland) confluíndo na belísima e enorme praza de Charles Degaulle, que cando eu vivín en Francia (1965 e 1966) aínda era de L’Étoile. E, por todos os lados, mansións. Mansións enormes, agora ocupadas por algunha ambaixada (a de Qatar, por exemplo, cuxos petrodólares permitiron que se instalara no mesmo pé do Arco) e por multinacionais de todo tipo. O que dixen antes, unha obscena representación do capitalismo primeiromundista. Pero a quen lle amarga un doce?