O aprendiz de bruxo

Hai na Xunta un político de novo cuño que parece talmente tirado da Der Zauberlehrling de Goethe e de L’Apprenti sorcier de Paul Dukas. Ninguén mostra tanto interese en enfeitizar unha vasoira para que lle axude a levar a auga ao seu muíño. Chámase Anxo Lorenzo, exerce de secretario xeral Política Lingüística e é o noso particularísimo aprendiz de bruxo.
De crítico dos que non promovían o desenvolvemento do idioma galego pasou, nun tristrás, a representar o papel de intelectual orgánico da melopea antigalega que puxo a andar a chegada de Núñez Feijóo ao Goberno. Aprendeu tan rápido e mudou con tanta premura o seu discurso que xa non o supera ninguén manexando o vocabulario e a ideoloxía dominante da Xunta. De manterse calado, case mudo, durante a primeira etapa da súa nova vida política, pasou a despentearse ultimamente como o Sánchez Dragó do liberalismo lingüístico que se quere implantar nas escolas. Fala de “maioría silenciosa”, “extremistas”, “organzacións secotoriais” e “folgas preventivas” case co mesmo desprezo de Fraga cando era ministro de Franco e se manifestaba acerca dos comunistas, en xeral, ou de Tina la Asturiana, o estudiante Ruano ou Julián Grimau, en particular. Lorenzo é dos que non dubidan en separar o trigo da palla, e decatase rapidamente de que os que non están con el están contra el. Case como no franquismo. Anxo Lorezo, l’apprenti sorcier. Con letra de Gloria Goethe Lago e música de Dukas Feijóo.