Varela Flour

Cando un vai comprar ostras en Cancale (Bretaña) e pide unha ducia delas sempre lle dan trece, ou sexa, doce máis unha. Entre nós, as ducias parece que son de once, a xulgar polo número de escritores galegos que ostentaron os seus premios nacionais para pediren a dimisión do conselleiro de Cultura, ese peripatético señor que se chama Roberto Varela Flour.
Claro que tampouco se precisa ser premio nacional de nada para chegar á conclusión que acadaron os nosos escritores premiados. Para ter un conselleiro de Cultura que lle “falta á consideración” ( Manuel Rivas, Suso de Toro, Alfredo Conde… dixint) á materia principal do ramo polo que lle pagamos os contribuíntes, se cadra pagaba máis a pena que Núñez Feijoo mandase disolver o departamento gobernamental que conduce o diplomático de carreira que no dá unha de política diplomática. Aforraríanse moitos cartos que podían empregarse en montar unha granxa de sereas no castro de Baroña ou ou un criadoiro de donicelas no dolmen de Axeitos.
Resulta que, para el, a cultura galega é limitadora, ensimesmada, acomplexada e non sei cantas cousas máis –todas autoodiantes– e non se sabe ben que fai un xestor así dirixindo un cortello de embebidos. Debe ser da escola dese egrexio patrón do empresariado español, que nin se lle ocurriría subirse nunca a ningún dos avións da súa fracasada empresa de aviación (Air Comet). A súa “diplomática” defensa da cultura que lle paga un salario que non é preciamente mileurista resulta tan chocante como se a André Malraux, un dos mellores ministros de Cultura que houbo en Europa, lle chistase dicir no seu tempo que Notre-Dame-de-Tronöen está ben, pero resulta algo pequecha de máis. Ou, se cadra, mellor aínda: como se a Amancio Ortega lle petase salientar que a roupa de Inditex non está mal, pero resulta algo apretada. Supoño que se poñería a cambiala ou vendería a empresa para que alguén fabricase mellor as prendas.
Varela, non, Varela ponse a dicir parvadas sobre a cultura galega, pero segue comendo dela. Non dimite nin cambia de política senón que, pola contra, mesmo se pon algunha vez a invadirlle as competencias ao conselleiro de Educación vertendo sobre a fogueira do idioma galego algunha latiña de gasolina, como se o tal incendio non tivese xa abondas laparadas. Agora si que é cando e Galicia é onde hai que dicirlle que non se pode soportar tanta desidia. Co ben que podía pasalo este cónsul das impertinencias lendo a Tom Wolfe sentado nun banco de Central Parck ou axundando a recoser o Picasso que estragou esa mulleriña que acaba de esvarar no Met, en vez de estar sentindo o limitadiños e ensimesmados que son Xelmírez, Castelao, Rosalía, Curros, Pondal, Celso Emilio, Luís Seoane, Ramón Piñeiro, Paco del Riego, a igrexa de Santa Comba de Bande ou as pallozas de Piornedo (e xa non digamos os fornos da Pontenova).