Hai 200 anos invadíronnos os fanceses. Un rei froxo, un príncipe comido pola ambición e un valido inescrupuloso puxéronlle a alfombra a Napoleón. O feito orixinou un dos capítulos máis emocionantes da histora de España coa aparición da resistencia gerrilleira e a plasmación de abondantes xestas de heroicidade patriótica protagonizadas polos distintos pobos ibéricos.
Daquela os curas, bispos e demais compoñentes da igrexa católica non sentiron noxo polo nacionalismo (español, claro), e moitos deles puxéronse á fronte da loita pola independencia. Outros, máis interesados en non perderen privilexios que por liberar as terras invadidas, empuñaron eles mesmos as armas, moitas veces acompañados por bandoleiros e auténticos asesiños que ás veces eran simples soldados desertores do inimigo. Foron os chamados curas trabucaires, sacerdotes que levaban o trabuco nunha man e o rosario na outra. A súa influenza servíu para que España tardase demasiado tempo en incorporarse ao respecto polas libertades e á normalización democrática. Ramimundo Ibáñez, marqués de Sargadelos, foi unha das vitimas da reacción contra os que se deu en chamar afrancesados.
Vendo o que fan e escoitando o que din agora a maior parte dos membros da Conferencia Episcopal Española parece como se estivera renacendo algunha clase de trabucairismo sen trabuco. Non falta nin un bispo que teña o mal gusto de suxerir que pode volver a guerra civil. Sucede, ademais, que Rouco Varela non é precisamente o cura de Fruime por moito alemán e teoloxía pouco liberadora que pratique.
No hay comentarios:
Publicar un comentario