Ganditolandia

Poñamos un país que se chame Ganditolandia. Á súa Universidade vai dar unha conferencia, en tempo de carnestolandia electoral, a líder dun partido conservador que está ameazada por un grupo armado de salvapatrias que moi ben podería chamarse Etacal ou, se cadra, mesmo Etagal. Preséntase acompañada por varios escoltas, aos que alguén lles chama gardacostas nun claro eufemismo marítimo-armamentístico.
O señor rector pensa que o tén todo controlado porque se fía do que lle din os responsábeis da facultade na que vai falar a líder conservadoresa. Coida saber que, dentro do centro universitario, ademais da seguridade privada da institución e dos escoltas da política, hai polo menos catro policías nacionais e mesmo dous axentes da seguridade públca do país de orixe da visitante (aínda se lle ha ocorrer a alguén preguntar con que competencias actuaban estes últimos, estando como poderían estar fóra da súa xurisdición).
Aínda así, armouse a de San Quintín. E se todo fose unha artimaña electoral montada por quen podería tirar proveito dela? E se a primeira provocación á violencia procedera de onde non se di que procede? Neste caso, alguén preguntarase cal foi o papel dos enragés que propiciaron a marimorena. Pois a de tontos úteis, meus, ou cal ía ser?
Insisto, isto só ocorre en Ganditolandia, que non é un país real. A ver se me van confundir con eses outros que non paran de latricar con algo que, segundo contan, aconteceu na Facultade de Económicas de Santiago.