viernes, septiembre 26, 2008
Ruínas
Teño un amigo que, non sei se por quererme ben o todo o contrario, sempre me está dicindo que teño que escribir máis e sobre máis cousas. Menos mal que non lle fago caso. A ver como me ía ir se escribise todo o que penso sobre que Touriño califique de "ruínas" os tramos de ferrocarril que lle reclama o BNG a Fomento, acerca de como vai indo a Cidade da Cultura (último episodio: a posibilidade que lle custe a Santiago a perda da súa condición de Patrimonio da Humanidade) ou encol da indemnización superior a 200.000 euros que lle dan ao xubliado que fixo de Silleda o outro gran saco roto de Galicia. Confeso que me volven a entrar as ganas de desaparecer.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
6 comentarios:
Tranqui, Perfecto. Isto non remata aquí.
A situación pode poñer-se un chisco pior en semanas, non máis.
Se o Concello de Madrid suspende obras e inversións previstas, pensa no que pode pasar con algún concello galego que non tiña, hai unhas semanas, nen para pagar as nóminas.
Sr. Conde, que lle podemos pedir á socialdemocracia, non foron sempre uns aliados do gran capital facendo o "paripé" cunha de cal e outra de area.
Non se poña Vd. a escribir sobre a Cidade da Cultura, leve con tranquilidade a súa xubilación, faga outra viaxe de cruceiro polo Mediterráneo, xa que isto non te solución. Coide a súa saúde, xa fixo Vd. moito nesta vida por acadar unha democracia, non esta farsa de "democracia".
O digo por que estou a repasar e lembrar os seus artigos de "Triúnfo" e iso me reconforta. Que lles den............
Querido Anónimo:
Non sabe canto me reconforta saber que vostede está a repasar os meus modestisimos artigos da revista "Triunfo". Ás veces un tende a pensar que non valeu para nada vivir como vivimos a vida que vivimos.
Ah, e voulle facer caso no de volver ao Mediterráneo. O día 3 de outubro sairei para a illa de Lipari, na que penso pasar parte dos meus mellores días. Demorareime tamén por Cefalú e por Palermo e a ver se, cando volva, xa ten estourado o mundo a cachos.
Que invidia sana dame Vd. Lipari, Palermo. Quen poidera facer o mesmo xa que polo momento non teño a xubilación.
Coido que sería "cojonudo" o poder ver estourar o mundo ao seu carón tomando uns "chiquitos" de viño nesa cidade tan fermosa como é Palermo.
Home, eu creo que o mundo non ten solución, e nunca a vai ter, pero deso a retirarse a unha illa... que quere que lle diga.
Neste mundo, despois de ler aos filósofos da antiguidade, parece que só hai unhas cantas cousas que prestan: os amigos, as mulleres, o viño, ... e decir o que a un lle pete.
Efialtes chegará, pero eu non penso marchar.
Eu xa me conformaba con que, no canto de facer política (pois non saben), administraran ben os nosos cartos.
Publicar un comentario