O caso Garzón

Publica hoxe Xosé Luís Barreiro, en La Voz de Galicia, un artigo que me parece fundamental para analizar o caso do xuíz Baltasar Garzón. Titulado La verdad sobre el caso Garzón, empeza dicindo que ao celebrado maxistrado “non van xulgalo por investigar os crimes do franquismo senón por terse declarado competente nese caso sabendo que non o era”. O non partir desta verdade, se cadra é o que está levando a algúns sectores da esquerda política española, a moitos estamentos da sociedade e a non poucos intelectuais e artistas –e mesmo a algún prestixioso medio de comunicación– a tomaren partido polo xuíz estrela sen parárense a pensar que as cousas sempre son máis como son que como parecen.
De non ser así, non se entendería dende logo a actuación do maxistrado Luciano Varela, que tén menos que ver coa dereita española e coa herdaza política do franquismo co propio Baltasar Garzón. Luciano Varela, antiguo amigo de Garzón e catapultador cara a fama mediática do xuíz andaluz, por terlle posto en badexa de prata a primeira denuncia levada a cabo en España por un arrepentido do narcotráfico, Ricardo Potabales, é calquera cousa menos un compañeiro de viaxe da Falanxe ou de calquera entidade, persoa ou cousa que reivindique o franquismo e menos aínda os seus noxentos e históricos crimes. Aínda que formado parcialmente e cercano durante algún tempo ao Opus Dei, Varela é un profesional progresista da Xustiza que curtiu a súa experiencia moito tempo na cidade de Pontevedra, na que sempre fecuentou amizades e modos de vida propios da cultura da esquerda e do galeguismo. Cometerían unha inxustiza de bulto ou polo menos un erro de desinformación os que agora quixesen embarcar a Luciano Varela no barco dos nostálxicos do franquismo contra a figura por antonomasia medíatica de Baltasar Garzón.
Eu comprendo a enorme frustración que representa, para todos os que aínda agora nos sentimos asoballados e humillados polos crimes da ditadura franquista, que non se leve a cabo a investigación e posterior xulgamento das barbaridades cometidas polos fascistas españois que desencadearon unha das guerras civís e posterior represión piores do século pasado, pero non se pode culpar disto á administración actual da Xustiza, senón aos poderes lexislativos que foron os que no seu día decidiron amnistiar os crimes de Franco e que nunca máis quixeron saber deles. A memoria histórica foinos arrebatada polos políticos gobernantes e non polos órganos de Xustiza, que poden seren culpables de moitas cousas pero non desta. España non fixo como Arxentina, país no que o bloque de cemento botado enriba dos crimes da ditadura militar polo goberno de Raúl Alfonsín foi logo esnaquizado polo de Néstor Kirchner co resultado de sentar no banquiño os ditadores que vivían placidamente nas súas casa de Buenos Aires ou nas súas estancias pampeanas. Os gobernantes españois pasaron a goma de borrar.
Por iso agora eu comprendo que Xosé Luís Barreiro nos lance a alerta de que “un bo xuiz desbocado non o fai mellor que un bo cabalo desbocado” e que “o caso Garzón non é máis ca o enfrontamento a morte entre dúas formas de entender a figura do xuíz: os que creen –como Varela– que o xuíz só está para instruir casos e ditar sentenzas de acordo coas leis, primando a función de xulgar correctamente sobre a de resolver os problemas da humanidade; e os que creen –como Garzón– que a xustiza é unha forma sui generis de gobernar o mundo e que, máis aló da monótona e funcionarial tarea de xulgar a presuntos delincuentes, prevaleve o intento de acabar co terrorismo, eliminar os ditadores, erradicar a coca, meter en cinto os malos Gobernos e procesar o Papa polos abusos sexuais dos curas irlandeses”.