“Fidel, Fidel, qué tiene Fidel, que los americanos no pueden con él”. Coma moitos máis, eu acompañei esta cantarea de Carlos Puebla moitas ducias de veces. Igual que cantei e celebrei que chegara o comandante e mandara parar, aprendín a querer o Che Guevara dende a súa histórica altura e dende o sol da súa brabura para dicirlle ata sempre, comandante, e bailei rumbitas ata caer de cú no Sal si puedes madrileño e en moitos máis sitios. Todo acompañado, ademais, por incansábeis lecturas de Nicolás Guillén, Alejo Carpentier, Lezama Lima, Cabrera Infante e algún máis. Sen esquencer as proveitosas conversacións que mantiven con Xosé Neira Vilas e Anisia Miranda ou co meu irmán de Cuba Roberto Pego, cineasta.
Logo aterrei un día na Habana, volvendo da Suiza de América, que era Costa Rica, e da revolución inconclusa nicaraguana, e estiven a piques de pasarme ao inimigo. Empezaron a gustarme máis as bailarinas do Tropicana que os discursos de Fidel e pasei a ser adorador do “my mojito in Bodeguita” e do “my daiquiri in Floridita”, anos despois de que Hemingway estivera a piques de rematar con todo o ron que había para facelos. Viaxei ao val de Viñales, onde descubrín que chovía tanto e había tantos piñeiros como en Galicia e alí rendinme definitivamente a ser fumador de puros, que en Cuba lles chaman cigarros.
A segunda desilusión fidelista chegoume cando o líder da revolución máis emocionante que houbo nos últimos cen anos foi hópede de Manuel Fraga nunha viaxe case surrealista que transcorreu por varios puntos de Galicia hai varios anos. Aínda conservo a foto na que se ve a Castro laiarse porque queimou o dedo co que tentou remexer a queimada que lle ofreceu Fraga na aldea luguesa onde naceu o seu pai, preto de Sarria. Non cheguei a convertirme, nin me convertirei nunca, nun anticastrista, pero hai xa moito tempo que deixei de adorar o becerro das barbas longas que non parecía ser de ouro senón de titanio.
Celebro, polo tanto, que Fidel tomara a decisión de non morrer na cama do poder. En algo tiña que diferenciarse de Franco. E desexo que os cubanos saiban e podan empedrar o camiño do seu futuro democrático. Ben o merecen.
9 comentarios:
O López, que xa sabemos quen é (o que non deixa de quitarlle certo encantamento á cousa), está a recuperar, coma o don Perfeuto, os seus mellores momentos. Moito ánimo, compañeiros.
Por certo, non volverá algún dos douscentos galegos (que estes dias están a promocionar a edición galega en Cuba) dicindo que eles foron quen de convencer ao vello de que deixara o seu. Sei de algún que chegou a Xerais, anos despois de que Xulián Maure a crearan e de que Luis Mariño iniciara a súa líña de edición xeral, acabou presentándose como fundador da editorial en algún círculo desinformado. Este personaxe que, como non, pulula estes días polas noites de La Habana, seguro que intervíu na decisión de Fidel. Polo menos iso é o que vai decir. Senón, o tempo.
Si é unha "democracia" ao estilo que queira EEUU, apaga e ímonos. Aínda coido que veremos a Cuba como un estado máis do Imperio, que mágoa.
Se engtran os "gusanitos nazis" de Miami, si, eses dos Mas-Coca, que comecen a rezar e confesarse os pobres cubanos.
Igual que rezas ti, que non paras de beber Coca Cola, esó si, con ron cubano ou dominicano. Moito despotricar cntra a democracia ianqui, pero habería que verte a ti vivindo nunha ditadura coma de Fidel.
Ao anónimo das 15,40. Por sorte xamais tomei Cocacola,sempre a usei para afloxar parafuxos na sá de máquinas dos barcos que naveguei. Son mariño e recorrín case tódolos continentes e che digo que se teño que vivir en Hauston. Miami o a capital federal de EEUU, morro de mágoa. Alí tamén está o terceiro mundo,claro se fuches a EEUU e só estiveches en hoteis como turista ou de negocios ´só ves a opulencia, vaite aos barrios (si saes vivo, claro) da pobreza. Estiven en Santiago de Cuba a finais dos 80, e xente do pueblo que coñecín coa súa pobreza me levaron a súa casa a xantar e todo foron amabilidades, e xa non digo a nivel cultural, e ao saber que era galego moito máis me querían. Si en algo é certo de que estaban algúns ata o coño do Comandante, pero estaban tamén ata os mismisimos cataplins do Ianquis, pero nin velos en pintura, pricipalmente eses dos que falo de Miami os nazis dos Mas-Coca, para que entendas ben os Mas Canosa.Viaxa un pouquiño pero non como executivo, e logo falas.
Joder, catrocentos mil libros acáballe de regalar no noso nome a conselleira a Fidel, ou a Raúl, ou á cuñada Vilma que manda na Unión de Mujeres Revolucionarias de Cuba... Ijual non se editan en Galicia tantos libros nun mes, nin en dous. O que habería que calcular é o beneficio neto en S+S (subvencións máis subvencións) que tanto libro xunto e pola boina vai deixar aos editores. E tamén a parte que lles ha tocar polos servizos prestados a Manoliño Fraja e máis a Touriño á sacrificada xente do mundo da cultura. Algúns deles amañáronse para sacar un mes de vacacións extra nos seus institutos co sublime obxectivo de coñecer en directo os praceres dos mojitos e das mulatas e mulatos revolusionarios e revolusionarias. Todo de balde.
E para esto fixemos unha jerra, carallo.
Publicar un comentario