O furor intransixente de Prisa

Basilio Baltasar, director da Oficina do Autor do Grupo Prisa, vicepresidente da Fundación Jannick e Ben Jakober e algunha outra cousa máis, é lento pero seguro. Durante quince días debeu estar pensando se pagaba a pena responderlles aos do Pen Glub de Galicia polo atrevemento que tiveron os seus directivos de arremeter contra as parvadas que vomitou o sabio sapientísimo George Steiner nunha entrevista que lle fixo Juan Cruz e na que, como todo o mundo sabe, confesou a atrevida ignorancia que padece sobre o idioma galego e a súa cultura.
Baltasar publica hoxe en El País un longo artigo de opinión, titulado El furor intransigente de los clérigos, no que conclúe que “algúns galeguistas dan á súa lingua rango sacramental e consideran sacrílega calquera crítica”. O xornalista de orixe balear que sucedeu a Juan Cruz na dirección da Oficina do Autor de Prisa sostén que os autores do manifesto do Pen Club galego “non perciben ningunha contradicción entre a súa airada requisitoria e os principios proclamados por unha sociedade internacional de escritores que dende 1921 non deixou de lamentar e denunciar a censura e a persecución padecida por escritores de todo o mundo”.
Sen estar de acordo co célebre manifesto, que supoño inspirado e ata redactado polo famoso Che (Luís González Tosar) deixándose levar, como é costume nel, polas aprehensións de tipo persoalista, non vexo eu que sexan comparábeis o “legado relixioso dos nosos fanáticos ancestros” ou o "furor intransixente dos clérigos” co “enfado colérico dos autores do manifesto”. Podería ata darlle algo de razón a Basilio Baltasar cando albisca algunha forma de sectarismo nos escritores galegos que “se erguen ufanos no medio do estropicio español”. E, dende logo, doulla toda cando protesta porque tentaran converter a Juan Cruz, persoa que aprezo ata máis aló do estritamente profesional, en chivo espiatorio da ignorancia atrevida de Steiner. Xa se sabe que o de matar o mensaxeiro é unha cacería que non somentes se practica nas ditaduras, e a min tamén me alarman ás veces certos conatos de intransixencia que se permiten practicar determinados persoeiros e persoeiriños da cultura oficial galega.
Pero o malo é que Baltasar cae de fociños na lameira que tenta atravesar. Explícome, comete el os mesmos vicios de intolerancia e de predicación amonestatoria que critica nos que, segundo el, embestiron contra Juan Cruz. Ou sexa, os do Pen Club tiñan que estar caladiños ou dicir o que a el lle gustase, pero o columnista en nómina de Prisa pode dicir o que lle peta. Home, isto é xogar con cartas marcadas. E non digo que Basilio Baltasar sexa un tahúr do Mississippi, que era como lle chamaba Alfonso Guerra a Adolfo Suárez.
O caso tén máis importancia porque o artigo de marras aparece firmado por un membro do staff directivo do Grupo Prisa, circunstancia que pode levar a algún lector a pensar que a posición ideolóxica e cultural que rezuma o texto corresponda ou coincida coa que mantén o grupo mediático da familia Polanco. Se esta coincidencia fose certa, estariamos ante un chamativo caso de redundancia do xacobinismo que acostuma practicar o xornal madrileño. Resulta curioso que un mallorquino, o autor do artigo, apareza aquí como improvisado látigo que xostrega sobre a periferia. Ai, se Josep Pla –o menorquino, non o de L’Ampurdà– erguera a cabeza! O que lle podía ensinar a Basilio Baltasar.
O furor intransixente dos clérigos non se colaría tamén entre os directivos de Prisa? Se Beiras defende a Toñi Vicente só por ser amiga súa, hai que admitirlle a Baltasar que defenda como lle dea a gana o seu amigo Juan Cruz. A fin de contas, herdou o posto que deixou Cruz en Prisa, pero a diferenza é que o que lle xostrega ao Che galego manexa a vara dende un alto cargo do xornal máis influínte de España.