Felice Cultrera e a mafia rusa

Hai días que un só debería estar para navegar polo Caribe. Hoxe, por exemplo. Érgome de boa hora aínda que sexa sábado, e vou tomar a parva a unha cafetería de Bertamiráns. O café está a penas pasábel, e o croissant de regalo resulta practicamente incomestíbel. Ao comprar os xornais, dinme no quiosco que non me poden vender o CD de El Cigala. “Témolos todos encargados”, explícanme. Se cadra é a única noticia boa do día polo que indica de que a xente aínda conserva algún dos bos gustos artísticos.
E comenzo a ler El País. “Irlanda hunde a la UE en su peor crisis”, titula a cinco columnas a súa primeira páxina o xornal do centralismo español intelixente. Debaixo, a unha columna, lese: “Desarticulada en España la red mafiosa rusa más importante del mundo”. No interior, dúas páxinas enteiras dedicadas a unha rede do crime organizado que desembarcou en España con parte do diñeiro que acumulaban o antigo Partido Comunista da Unión Soviética (PCUS) e o seu brazo armado policial segredo KGB. Quen mo ía dicir a min, que fun militante comunista! O gran partido irmán, que no seu tempo predicaba a unión de todos os proletarios do mundo, convertido nun refugallo de si mesmo que agora extende prácticas mafiosas universalmente. Josif Vissarionovic Dzugasvili Stalin convertido nun Totó Riina! O camarada Vladimir Il’ic Vl’janov Lenin remexido en calquera Bernardo Provenzano! Miña madriña! E agora que?
E, para máis inri, estes rusos da mafia aconchabados en Marbella con Felice Cultrera, un italiano que só dicía el de si mesmo que non era mafioso. Hai anos fun velo dúas veces á cidade que gobernaba Jesús Gil e a primeira impresión que me causou foi a de alguén que aparentaba ser un dandy que lía a letra miúda chantando enriba da nariz uns anteollos montados nuha estrutura de ouro que carecía de patillas e que Felice agrraba moi pulcramente coa man esquerda. Ademais de presumir de amizade con algún célebre empresario español e, loxicamente, co alcalde Gil, non me contou nada que me servise para vender unha escoba xornalística. Pasei dous días no sur e, cando volvín a Madrid, atopei patas para riba o piso onde vivía na praza Mariano de Cavia. Desbancáranme a porta, botaran enbaixo tres mil libros que había na biblioteca en non deixaron sen abrir unha soa das moitas carpetas que contiñan diversa documentación xornalística. Para que me decatase ben de que non se trataba dun vulgar atraco, espamzurráronme sobre a alfombra do salón o peto de cerámica en forma de porco que me regalara había moito tempo Catuxa Batallán. Dentro del había moedas de diversos países e 800 dólares en billetes, os cartos en moeda estranxeira cos que ía volvendo das distintas vixaes que daquela facía con moita frecuencia. Non faltaba nin un penique. Da denuncia que presentei na correspondente Comisaría non volvía a saber nada. Cultrera era moi amigo dun famoso comisario de policía madrileño da época, a quen tamén coñecía eu, e pensei moita veces en preguntarlle se el non podería averiguar o que me pasou no piso, pero rematei por non dicirlle nada.
Pasaron trece anos e non volvera a fixarme en Cultrera ata agora, que leo o seu nome relacionado coa mafia rusa na que rematou o antigo servizo segredo soviético. En fin, que o mundo evoluciona e faino a tanta velocidade que parte do maio francés está sendo reivindicado pola publicidade das grandes empresas. Por exemplo, Acciona ocupa a páxina 17 de El País de hoxe cunha inserción propagandística encabezada co eslogan de “Seamos realistas. Pidamos lo imposible” para anunciar parques eólicos no mar, pontes lixeiras como plumas, cidades ecoeficientes e maneiras de facer as cousas de outra maneira crendo nun mañá máis sostíbel. Vaiche boa, Vilaboa!
E cambio de bar, por ver se me dan algo que meter no estómago sen que me saiba a estopa. Logro comer catro churros fritidos en aceite seguramente saturado, e sigo lendo o xornal. “Sin agua de mayo” titula Antonio Elorza o artigo que lle edita El País cun entresacado que di: “Zapatero es uno de esos políticos de quienes en circunstancias difíciles nunca cabe esperar que digan la verdad”. Chego á páxina 23 e leo que “una embarazada huye de la policía en moto con sus tres hijos” e que agora o fiscal pide prisión para ela por saltar varios semáforos. Confeso que xa non seguín lendo máis porque estaba piques de indagar se me atopaba en Nápoles ou en Palermo e non en Bertamiráns. Ao chegar á casa preguntáronme: "E logo, non viche esta nova que di que algúns produtos alimentarios subiron de prezo nun 300 por cento nunha semana?" Non, non a vin, berrei, e funme ecoitar como croaban as ras.